Ο λόγος για τη Βανέσα Αρχοντίδου και τη Χριστίνα Φλαμπούρη, δυο Ελληνίδες αλπινίστριες οι οποίες στις 5 Απριλίου θα αναχωρήσουν για τη χώρα της Ασίας ευελπιστώντας να ανεβάσουν την ελληνική σημαία στη «Στέγη του Κόσμου», που βρίσκεται 8.848 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Αποστολή που μόνο εύκολη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί με την κ. Αρχοντίδου να δηλώνει στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων: «Νομίζω ότι η στιγμή που το συνειδητοποιήσαμε ήταν την ώρα που το ανακοινώναμε στη συνέντευξη Τύπου», προσθέτοντας: «Σε μένα δυστυχώς υπερισχύει το άγχος σε τέτοιες στιγμές λόγω της δυσκολίας του εγχειρήματος και δεν μπορώ να χαρώ απόλυτα τη στιγμή. Ευτυχώς υπάρχει και η Χριστίνα για να με ισορροπεί (γέλιο)».
Τα εμπόδια για αυτή την αποστολή πολλά. Όμως, το μεγαλύτερο «βουνό» που είχαν να ανέβουν προκειμένου να πραγματοποιηθεί αυτό το ταξίδι ήταν το οικονομικό κομμάτι. Μάλιστα, οι δυο γυναίκες είχαν προσπαθήσει και παλαιότερα να βρουν τους οικονομικούς πόρους για κάτι τέτοιο αλλά όπως σημειώνουν: «Στην Ελλάδα ακόμη και οι Ολυμπιονίκες μας δυσκολεύονται να βρουν στήριξη, πόσο μάλλον εμείς που δεν είμαστε επαγγελματίες αθλήτριες αλλά δύο συνηθισμένες γυναίκες με ένα ασυνήθιστο όνειρο, όπως... συνηθίζουμε να λέμε...».
Όμως, όπως υπογραμμίζουν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ: «Το κίνητρο μας είναι η ευτυχία. Ανεβαίνουμε στα βουνά γιατί αυτό μας κάνει ευτυχισμένες και μας δίνει έμπνευση και λόγο να σηκωνόμαστε το πρωί από το κρεβάτι μας με όρεξη. Ο καθένας πρέπει να ψάξει και να βρει αυτό τον λόγο για τον εαυτό του γιατί μόνο έτσι μπορεί να αισθανθεί πλήρης και να γίνει καλύτερος για τον ίδιο αλλά και για το κοινωνικό σύνολο».
Χρειάζεται καλή οργάνωση, υπομονή και επιμονή
Μερικά από τα συστατικά που χρειάζονται, προκειμένου κάποιος να βρεθεί έστω και στην κατασκήνωση βάσης (base camp) είναι χρήματα, συγκέντρωση, οργάνωση, υπομονή και επιμονή. Μέρος, που για τουλάχιστον ένα μήνα θα αποτελέσει το σπίτι των δυο γυναικών.
Το ταξίδι τους θα ξεκινήσει από την πρωτεύουσα του Νεπάλ, το Κατμαντου. Εκεί θα διευθετηθούν κάποιες γραφειοκρατικές διαδικασίες, και σύντομα θα πετάξουν προς τη Λούκλα (Lukla) και το μικρό της αεροδρόμιο, το οποίο έχει και χαρακτηριστεί ως το πιο επικίνδυνο αεροδρόμιο του κόσμου, το οποίο βρίσκεται σε υψόμετρο 2.860 μέτρων.
Από εκεί, θα ξεκινήσει ένα ολιγοήμερο ταξίδι που θα τις οδηγήσει στο Everest basecamp. «Το Everest basecamp θα είναι το σπίτι μας για τον επόμενο μήνα τουλάχιστον, καθώς θα πρέπει να κάνουμε τον κατάλληλο "εγκλιματισμό" (σ.σ. η διαδικασία που χρειάζεται ο οργανισμός για να συνηθίσει το υψηλό υψόμετρο) και να φτάσουμε στα μέσα Μαΐου όπου θα γίνει και η τελική προσπάθεια ανάβασης», υπογραμμίζουν.
Εκεί, τελειώνουν τα εύκολα και ξεκινούν τα δύσκολα καθώς πρόκειται για ένα εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα. «Χρειάζεται καλή οργάνωση, υπομονή και επιμονή» λένε και επισημαίνουν πως «εκτός από καλή φυσική κατάσταση απαιτεί και μεγάλα αποθέματα ψυχικής δύναμης αφού καλούμαστε να είμαστε μακριά από το σπίτι και τους δικούς μας ανθρώπους για 2 περίπου μήνες» αναφέρουν στο Αθηναϊκό - Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων και συμπληρώνουν : «Όσον αφορά την επικινδυνότητα σίγουρα ένα ψηλό βουνό χρειάζεται σεβασμό... ο καιρός, η καλή εκτίμηση των δυνάμεων μας την κάθε στιγμή, η προσοχή για την αποφυγή ατυχημάτων είναι παράγοντες που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής».
Η κατασκήνωση βάσης (base camp) βρίσκεται σε υψόμετρο μεγαλύτερο των 5.500 μέτρων και καθώς ανεβαίνουν προς την κορυφή, τόσο μεγαλύτερη είναι η καταπόνηση που δέχεται το ανθρώπινο σώμα. «Στα υψηλά υψόμετρα ο οργανισμός μας χρειάζεται πολύ περισσότερη ενέργεια, ο αέρας έχει λιγότερο οξυγόνο και η αναπνοή είναι δύσκολη, συνεπώς το κάθε βήμα είναι ένας μικρός άθλος. Από ένα σημείο και πάνω βέβαια, ο οργανισμός μας πραγματικά νοσεί για αυτό και η ζώνη πάνω από τα 8000 μέτρα ονομάζεται death zone» λένε οι δυο Ελληνίδες αλπινίστριες.
Οι ίδιες θα επιχειρήσουν να βρεθούν στην υψηλότερη κορυφή της γης με τη χρήση συμπληρωματικού οξυγόνου. «Η χρήση φιάλης οξυγόνου διευκολύνει το έργο των ορειβατών και εμείς δεν σκοπεύουμε να αποτελέσουμε εξαίρεση... αν και υπάρχουν μερικές δεκάδες άνθρωποι που επιχειρούν την ανάβαση χωρίς τη βοήθεια πρόσθετου οξυγόνου. Σε εκείνη τη φάση βέβαια πολύ σημαντικό ρόλο παίζει ο χαρακτήρας και η ψυχολογία του κάθε ανθρώπου γι' αυτό και πολλοί είναι αυτοί που λένε ότι ο ορειβάτης ανεβαίνει με την ψυχή και το νου».
"A woman can be"
Η όλη προσπάθεια γίνεται κάτω από την «ομπρέλα» του φορέα "A woman can be", το οποίο πλαισιώνει και το 7 Summits project. Πρόκειται για την ανάβαση στις επτά υψηλότερες κορυφές της κάθε ηπείρου*. Μάλιστα, αποτελούν και τις πρώτες Ελληνίδες οι οποίες κατάφεραν να πατήσουν στηn υψηλότερη κορυφή της Αλάσκας.
«Ο στόχος είναι η ανάβαση των 7 υψηλότερων κορυφών των ηπείρων του κόσμου (7 Summits)... αλλά αυτός είναι ο φαινομενικός στόχος. Στην ουσία η ανάβαση στις 7 υψηλότερες κορυφές των ηπείρων έχει και μια μεγάλη συμβολική σημασία: ζούμε όλοι σε έναν όμορφο πλανήτη, δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε και έχουμε όλοι όνειρα και ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο» λένε και τονίζουν «το ότι ήμασταν οι πρώτες Ελληνίδες που πάτησαν την ψηλότερη κορυφή στην Αλάσκα δεν ήταν αυτοσκοπός. Για εμάς είναι σημαντικό να προβάλλουμε την Ελλάδα και να την πηγαίνουμε ψηλά έστω και υπό αυτό το πρίσμα».
Τα μηνύματα που θέλουν να περάσουν οι δυο γυναίκες είναι:
-Να θέτουμε προσωπικά όνειρα και στόχους και να μην τα εγκαταλείπουμε στον βωμό επαγγελματικών ή οικογενειακών υποχρεώσεων.
-Να αγαπάμε τη φύση και τη δια βίου άθληση
-Να δουλεύουμε με αλληλεγγύη όχι μόνο για την αντιμετώπιση αναγκών αλλά και για την εκπλήρωση των «ονείρων που μας εμπνέουν»
Μέχρι στιγμής η Βανέσα Αρχοντίδου και η Χριστίνα Φλαμπούρη έχουν καταφέρει να βρεθούν στις πέντε από τις επτά κορυφές. Πρόκειται για Aconcagua (6.962μ στην Αργεντινή-Νότιο Αμερική), στο Elbrus (5.642μ στη Ρωσία-Ευρώπη), στο McKinley/Denali (6.190μ στην Αλάσκα των ΗΠΑ- Βόρεια Αμερική) και στο Carstensz Pyramid (4.884μ στην Παπούα - Ωκεανία) και στο Kilimanjaro, (5.895μ στην Τανζανία - Αφρική).
Κάθε χρόνο οι δυο τους έβαζαν ως στόχο την ολοκλήρωση μιας κορυφής από το 7 summits. «Συνεπώς αυτός ο στόχος λειτουργούσε παράλληλα και ως προπόνηση για τη μεγάλη αυτή πρόκληση που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε φέτος. Αισίως έχουμε ανέβει στις 5 από τις 7 κορυφές του 7 Summits project και πλέον το όνειρο μας αρχίζει σιγά σιγά να παίρνει σάρκα και οστά» δηλώνουν.
Το προφίλ των δυο Ελληνίδων
Η Βανέσα Αρχοντίδου είναι μητέρα δυο παιδικών και είναι διευθύντρια Μάρκετινγκ σε πολυεθνική εταιρεία. Ασχολείται με την ορειβασία εδώ και 15 χρόνια, όταν έγινε μέλος του Αθηναϊκού Ορειβατικού Συλλόγου (ΑΟΣ), όπου περιστασιακά βοηθά ως αρχηγός σε αναβάσεις στα ελληνικά βουνά. Ολοκλήρωσε το 2006 τη Σχολή Αναρρίχησης και Χειμερινού Βουνού του ΑΟΣ και από τότε έχει ανέβει στην πλειονότητα των ελληνικών βουνών.
Επίσης, έχει βρεθεί στην κορυφή της Αφρικανικής Ηπείρου (Kilimanjaro, 5.895μ) και έχει συμμετάσχει σε εμπορικές αποστολές στο Νεπάλ, τη Μαλαισία και τις Ελβετικές Άλπεις. Ως μέλος της γυναίκειας αλπινιστικής ομάδας με τη Χριστίνα Φλαμπούρη, έχει ανέβει στο όρος Aconcagua (6.962μ στην Αργεντινή), στο Elbrus (5.642μ στη Ρωσία), στο McKinley/Denali (6.190μ στην Αλάσκα των ΗΠΑ) και στο Carstensz Pyramid (4.884μ στην Παπούα).
Η Χριστίνα Φλαμπούρη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα και εργάζεται σε μεγάλη πολυεθνική εταιρία. Η αγάπη της για τη φύση την οδήγησε στη θάλασσα και στην ιστιοπλοΐα ανοιχτής θαλάσσης, ενώ το 2014 η επιθυμία της να ξεπεράσει τους φόβους της, την οδήγησε στα βουνά και σε μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της ζωής της, να εξοικειωθεί με το ύψος και την αίσθηση του απέραντου κενού.
Σύντομα τα βουνά σταμάτησαν να είναι απλώς μια πρόκληση αλλά τρόπος ζωής και από τότε έχει σκαρφαλώσει τα περισσότερα βουνά της Ελλάδας, έχει συμμετάσχει σε αποστολές στις Άλπεις, σκαρφάλωσε στο Mt Κinabalu και στην ψηλότερη κορυφή της Αφρικής, το Kilimanjaro (5895m). Mε την Βανέσα έχει ανέβει το όρος Aconcagua (6962μ, Αργεντινή), το όρος Elbrus (5642m, Ρωσία), το όρος McKinley/Denali (6190m, Αλάσκα) και στο Carstensz Pyramid (4884μ στην Παπούα). Από το 2014 είναι ενεργό μέλος του Ελληνικού Ορειβατικού Συλλόγου Αχαρνών και το 2016 ολοκλήρωσε την σχολή χειμερινού βουνού και την σχολή αναρρίχησης.
Και οι δύο αθλήτριες τονίζουν ότι αυτό που έχουν αναλάβει «είναι μεγάλη ευθύνη, κυρίως προς τους ανθρώπους και τις εταιρείες που μας στηρίζουν». Και συμπληρώνουν ότι «Η Cardlink, η Edenred, η KPMG, η Vichy και η Samsung Hellas είναι οι ήρωες μας, χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε βήμα. Η θετική απάντηση αυτών των εταιρειών να μας στηρίξουν, ήταν για μας αφετηρία για την εκπλήρωση ενός άπιαστου φαινομενικά ονείρου και πηγή ανείπωτης χαράς και αισιοδοξίας».
* Η κατάκτηση των 7 ψηλότερων κορυφών (7summits) σε κάθε μια από τις ηπείρους θεωρείται ορειβατική πρόκληση την οποία πρώτος ολοκλήρωσε στις 30 Απριλίου του 1985 ο Αμερικανός ορειβάτης, Ρίτσαρντ Μπέις.
- Έβερεστ 8.848 μέτρα (Ασία)
- Ακονκάγκουα 6.961 μέτρα (Νότια Αμερική)
- ΜακΚίνλεϊ 6.194 μέτρα (Βόρεια Αμερική)
- Κιλιμάντζαρο 5.895 μέτρα (Αφρική)
- Ελμπρούς 5.642 μέτρα (Ευρώπη)
- Βίνσεν 4.892 μέτρα (Ανταρκτική)
- Πούντσακ Τζάγια 4.884. μέτρα / Κόσιουσκο 2.228 μέτρα (Αυστραλία).
Θανάσης Παπακώστας
Αποστολή που μόνο εύκολη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί με την κ. Αρχοντίδου να δηλώνει στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων: «Νομίζω ότι η στιγμή που το συνειδητοποιήσαμε ήταν την ώρα που το ανακοινώναμε στη συνέντευξη Τύπου», προσθέτοντας: «Σε μένα δυστυχώς υπερισχύει το άγχος σε τέτοιες στιγμές λόγω της δυσκολίας του εγχειρήματος και δεν μπορώ να χαρώ απόλυτα τη στιγμή. Ευτυχώς υπάρχει και η Χριστίνα για να με ισορροπεί (γέλιο)».
Τα εμπόδια για αυτή την αποστολή πολλά. Όμως, το μεγαλύτερο «βουνό» που είχαν να ανέβουν προκειμένου να πραγματοποιηθεί αυτό το ταξίδι ήταν το οικονομικό κομμάτι. Μάλιστα, οι δυο γυναίκες είχαν προσπαθήσει και παλαιότερα να βρουν τους οικονομικούς πόρους για κάτι τέτοιο αλλά όπως σημειώνουν: «Στην Ελλάδα ακόμη και οι Ολυμπιονίκες μας δυσκολεύονται να βρουν στήριξη, πόσο μάλλον εμείς που δεν είμαστε επαγγελματίες αθλήτριες αλλά δύο συνηθισμένες γυναίκες με ένα ασυνήθιστο όνειρο, όπως... συνηθίζουμε να λέμε...».
Όμως, όπως υπογραμμίζουν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ: «Το κίνητρο μας είναι η ευτυχία. Ανεβαίνουμε στα βουνά γιατί αυτό μας κάνει ευτυχισμένες και μας δίνει έμπνευση και λόγο να σηκωνόμαστε το πρωί από το κρεβάτι μας με όρεξη. Ο καθένας πρέπει να ψάξει και να βρει αυτό τον λόγο για τον εαυτό του γιατί μόνο έτσι μπορεί να αισθανθεί πλήρης και να γίνει καλύτερος για τον ίδιο αλλά και για το κοινωνικό σύνολο».
Χρειάζεται καλή οργάνωση, υπομονή και επιμονή
Μερικά από τα συστατικά που χρειάζονται, προκειμένου κάποιος να βρεθεί έστω και στην κατασκήνωση βάσης (base camp) είναι χρήματα, συγκέντρωση, οργάνωση, υπομονή και επιμονή. Μέρος, που για τουλάχιστον ένα μήνα θα αποτελέσει το σπίτι των δυο γυναικών.
Το ταξίδι τους θα ξεκινήσει από την πρωτεύουσα του Νεπάλ, το Κατμαντου. Εκεί θα διευθετηθούν κάποιες γραφειοκρατικές διαδικασίες, και σύντομα θα πετάξουν προς τη Λούκλα (Lukla) και το μικρό της αεροδρόμιο, το οποίο έχει και χαρακτηριστεί ως το πιο επικίνδυνο αεροδρόμιο του κόσμου, το οποίο βρίσκεται σε υψόμετρο 2.860 μέτρων.
Από εκεί, θα ξεκινήσει ένα ολιγοήμερο ταξίδι που θα τις οδηγήσει στο Everest basecamp. «Το Everest basecamp θα είναι το σπίτι μας για τον επόμενο μήνα τουλάχιστον, καθώς θα πρέπει να κάνουμε τον κατάλληλο "εγκλιματισμό" (σ.σ. η διαδικασία που χρειάζεται ο οργανισμός για να συνηθίσει το υψηλό υψόμετρο) και να φτάσουμε στα μέσα Μαΐου όπου θα γίνει και η τελική προσπάθεια ανάβασης», υπογραμμίζουν.
Εκεί, τελειώνουν τα εύκολα και ξεκινούν τα δύσκολα καθώς πρόκειται για ένα εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα. «Χρειάζεται καλή οργάνωση, υπομονή και επιμονή» λένε και επισημαίνουν πως «εκτός από καλή φυσική κατάσταση απαιτεί και μεγάλα αποθέματα ψυχικής δύναμης αφού καλούμαστε να είμαστε μακριά από το σπίτι και τους δικούς μας ανθρώπους για 2 περίπου μήνες» αναφέρουν στο Αθηναϊκό - Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων και συμπληρώνουν : «Όσον αφορά την επικινδυνότητα σίγουρα ένα ψηλό βουνό χρειάζεται σεβασμό... ο καιρός, η καλή εκτίμηση των δυνάμεων μας την κάθε στιγμή, η προσοχή για την αποφυγή ατυχημάτων είναι παράγοντες που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής».
Η κατασκήνωση βάσης (base camp) βρίσκεται σε υψόμετρο μεγαλύτερο των 5.500 μέτρων και καθώς ανεβαίνουν προς την κορυφή, τόσο μεγαλύτερη είναι η καταπόνηση που δέχεται το ανθρώπινο σώμα. «Στα υψηλά υψόμετρα ο οργανισμός μας χρειάζεται πολύ περισσότερη ενέργεια, ο αέρας έχει λιγότερο οξυγόνο και η αναπνοή είναι δύσκολη, συνεπώς το κάθε βήμα είναι ένας μικρός άθλος. Από ένα σημείο και πάνω βέβαια, ο οργανισμός μας πραγματικά νοσεί για αυτό και η ζώνη πάνω από τα 8000 μέτρα ονομάζεται death zone» λένε οι δυο Ελληνίδες αλπινίστριες.
Οι ίδιες θα επιχειρήσουν να βρεθούν στην υψηλότερη κορυφή της γης με τη χρήση συμπληρωματικού οξυγόνου. «Η χρήση φιάλης οξυγόνου διευκολύνει το έργο των ορειβατών και εμείς δεν σκοπεύουμε να αποτελέσουμε εξαίρεση... αν και υπάρχουν μερικές δεκάδες άνθρωποι που επιχειρούν την ανάβαση χωρίς τη βοήθεια πρόσθετου οξυγόνου. Σε εκείνη τη φάση βέβαια πολύ σημαντικό ρόλο παίζει ο χαρακτήρας και η ψυχολογία του κάθε ανθρώπου γι' αυτό και πολλοί είναι αυτοί που λένε ότι ο ορειβάτης ανεβαίνει με την ψυχή και το νου».
"A woman can be"
Η όλη προσπάθεια γίνεται κάτω από την «ομπρέλα» του φορέα "A woman can be", το οποίο πλαισιώνει και το 7 Summits project. Πρόκειται για την ανάβαση στις επτά υψηλότερες κορυφές της κάθε ηπείρου*. Μάλιστα, αποτελούν και τις πρώτες Ελληνίδες οι οποίες κατάφεραν να πατήσουν στηn υψηλότερη κορυφή της Αλάσκας.
«Ο στόχος είναι η ανάβαση των 7 υψηλότερων κορυφών των ηπείρων του κόσμου (7 Summits)... αλλά αυτός είναι ο φαινομενικός στόχος. Στην ουσία η ανάβαση στις 7 υψηλότερες κορυφές των ηπείρων έχει και μια μεγάλη συμβολική σημασία: ζούμε όλοι σε έναν όμορφο πλανήτη, δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε και έχουμε όλοι όνειρα και ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο» λένε και τονίζουν «το ότι ήμασταν οι πρώτες Ελληνίδες που πάτησαν την ψηλότερη κορυφή στην Αλάσκα δεν ήταν αυτοσκοπός. Για εμάς είναι σημαντικό να προβάλλουμε την Ελλάδα και να την πηγαίνουμε ψηλά έστω και υπό αυτό το πρίσμα».
Τα μηνύματα που θέλουν να περάσουν οι δυο γυναίκες είναι:
-Να θέτουμε προσωπικά όνειρα και στόχους και να μην τα εγκαταλείπουμε στον βωμό επαγγελματικών ή οικογενειακών υποχρεώσεων.
-Να αγαπάμε τη φύση και τη δια βίου άθληση
-Να δουλεύουμε με αλληλεγγύη όχι μόνο για την αντιμετώπιση αναγκών αλλά και για την εκπλήρωση των «ονείρων που μας εμπνέουν»
Μέχρι στιγμής η Βανέσα Αρχοντίδου και η Χριστίνα Φλαμπούρη έχουν καταφέρει να βρεθούν στις πέντε από τις επτά κορυφές. Πρόκειται για Aconcagua (6.962μ στην Αργεντινή-Νότιο Αμερική), στο Elbrus (5.642μ στη Ρωσία-Ευρώπη), στο McKinley/Denali (6.190μ στην Αλάσκα των ΗΠΑ- Βόρεια Αμερική) και στο Carstensz Pyramid (4.884μ στην Παπούα - Ωκεανία) και στο Kilimanjaro, (5.895μ στην Τανζανία - Αφρική).
Κάθε χρόνο οι δυο τους έβαζαν ως στόχο την ολοκλήρωση μιας κορυφής από το 7 summits. «Συνεπώς αυτός ο στόχος λειτουργούσε παράλληλα και ως προπόνηση για τη μεγάλη αυτή πρόκληση που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε φέτος. Αισίως έχουμε ανέβει στις 5 από τις 7 κορυφές του 7 Summits project και πλέον το όνειρο μας αρχίζει σιγά σιγά να παίρνει σάρκα και οστά» δηλώνουν.
Το προφίλ των δυο Ελληνίδων
Η Βανέσα Αρχοντίδου είναι μητέρα δυο παιδικών και είναι διευθύντρια Μάρκετινγκ σε πολυεθνική εταιρεία. Ασχολείται με την ορειβασία εδώ και 15 χρόνια, όταν έγινε μέλος του Αθηναϊκού Ορειβατικού Συλλόγου (ΑΟΣ), όπου περιστασιακά βοηθά ως αρχηγός σε αναβάσεις στα ελληνικά βουνά. Ολοκλήρωσε το 2006 τη Σχολή Αναρρίχησης και Χειμερινού Βουνού του ΑΟΣ και από τότε έχει ανέβει στην πλειονότητα των ελληνικών βουνών.
Επίσης, έχει βρεθεί στην κορυφή της Αφρικανικής Ηπείρου (Kilimanjaro, 5.895μ) και έχει συμμετάσχει σε εμπορικές αποστολές στο Νεπάλ, τη Μαλαισία και τις Ελβετικές Άλπεις. Ως μέλος της γυναίκειας αλπινιστικής ομάδας με τη Χριστίνα Φλαμπούρη, έχει ανέβει στο όρος Aconcagua (6.962μ στην Αργεντινή), στο Elbrus (5.642μ στη Ρωσία), στο McKinley/Denali (6.190μ στην Αλάσκα των ΗΠΑ) και στο Carstensz Pyramid (4.884μ στην Παπούα).
Η Χριστίνα Φλαμπούρη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα και εργάζεται σε μεγάλη πολυεθνική εταιρία. Η αγάπη της για τη φύση την οδήγησε στη θάλασσα και στην ιστιοπλοΐα ανοιχτής θαλάσσης, ενώ το 2014 η επιθυμία της να ξεπεράσει τους φόβους της, την οδήγησε στα βουνά και σε μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της ζωής της, να εξοικειωθεί με το ύψος και την αίσθηση του απέραντου κενού.
Σύντομα τα βουνά σταμάτησαν να είναι απλώς μια πρόκληση αλλά τρόπος ζωής και από τότε έχει σκαρφαλώσει τα περισσότερα βουνά της Ελλάδας, έχει συμμετάσχει σε αποστολές στις Άλπεις, σκαρφάλωσε στο Mt Κinabalu και στην ψηλότερη κορυφή της Αφρικής, το Kilimanjaro (5895m). Mε την Βανέσα έχει ανέβει το όρος Aconcagua (6962μ, Αργεντινή), το όρος Elbrus (5642m, Ρωσία), το όρος McKinley/Denali (6190m, Αλάσκα) και στο Carstensz Pyramid (4884μ στην Παπούα). Από το 2014 είναι ενεργό μέλος του Ελληνικού Ορειβατικού Συλλόγου Αχαρνών και το 2016 ολοκλήρωσε την σχολή χειμερινού βουνού και την σχολή αναρρίχησης.
Και οι δύο αθλήτριες τονίζουν ότι αυτό που έχουν αναλάβει «είναι μεγάλη ευθύνη, κυρίως προς τους ανθρώπους και τις εταιρείες που μας στηρίζουν». Και συμπληρώνουν ότι «Η Cardlink, η Edenred, η KPMG, η Vichy και η Samsung Hellas είναι οι ήρωες μας, χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε βήμα. Η θετική απάντηση αυτών των εταιρειών να μας στηρίξουν, ήταν για μας αφετηρία για την εκπλήρωση ενός άπιαστου φαινομενικά ονείρου και πηγή ανείπωτης χαράς και αισιοδοξίας».
* Η κατάκτηση των 7 ψηλότερων κορυφών (7summits) σε κάθε μια από τις ηπείρους θεωρείται ορειβατική πρόκληση την οποία πρώτος ολοκλήρωσε στις 30 Απριλίου του 1985 ο Αμερικανός ορειβάτης, Ρίτσαρντ Μπέις.
- Έβερεστ 8.848 μέτρα (Ασία)
- Ακονκάγκουα 6.961 μέτρα (Νότια Αμερική)
- ΜακΚίνλεϊ 6.194 μέτρα (Βόρεια Αμερική)
- Κιλιμάντζαρο 5.895 μέτρα (Αφρική)
- Ελμπρούς 5.642 μέτρα (Ευρώπη)
- Βίνσεν 4.892 μέτρα (Ανταρκτική)
- Πούντσακ Τζάγια 4.884. μέτρα / Κόσιουσκο 2.228 μέτρα (Αυστραλία).
Θανάσης Παπακώστας
