Ονομάζονται διεθνώς (ή πάντως σε πολλές χώρες) «ιρλανδικές διαβάσεις» κάποιες τρόπον τινά πρόχειρες διαβάσεις που έγιναν για να εξυπηρετουνται τα ΙΧ και τα φορτηγά σε χειμάρρους χωρίς να δαπανώνται χρήματα για πολυέξοδη κατασκευή μεγάλης γέφυρας.
Ενω δηλαδή δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να κατασκευάσουν ασφαλή υψηλή γέφυρα ώστε να περνάει κάποιος τον χείμαρρο από πάνω με ασφάλεια, έριξαν άσφαλτο ώστε τα καλoκαίρια ή γενικά σε εποχές που ο χείμαρρος δεν εχει πολλά νερά, να μπορούν να τον διαβαίνουν αυτοκινητα και πεζοί.
Ονομάσθηκαν έτσι επειδή στον αγγλοϊρλανδικό πόλεμο οι Ιρλανδοί είχαν τέτοιες διαβάσεις που οι Βρετανοί δεν ήξεραν ότι υπήρχαν, καθώς όταν έβρεχε έστω και λίγο, η διάβαση σκεπαζόταν και γινόταν αόρατη, οπότε πίστευες ότι εκεί δεν υπήρχε πέρασμα να διαβείς τον ποταμό.
Στην ιρλανδέζικη διάβαση είτε έχει γίνει μικρή ασφαλτόστρωση σε χείμαρρο (δηλαδή σε «ποτάμι» που εχει νερό μόνον όταν βρέχει) είτε έχει στηθεί ένα χαμηλό γεφύρι που εξυπηρετεί τα αυτοκινητα όταν υπάρχει ελάχιστο νερό στο χείμαρρο.
– Δεν βλέπει το τσιμέντο ή την άσφαλτο και έτσι δεν μπορεί να υπολογίσει το ύψος του νερού. Πόσο μάλλον, όταν αυτό το επιχειρήσει κανείς τις νυχτερινές ώρες.
– Δεν βλέπει πιθανές μεγάλες πέτρες που κουβάλησε το νερό πάνω στο οδόστρωμα και μπορούν να κάνουν ζημιά στο μέσο με το οποίο κινείται και να το ακινητοποιήσουν πάνω στη διάβαση.
– Δεν αντιλαμβάνεται πιθανές φθορές στη διάβαση, (μεγάλες λακκούβες, ξήλωμα τσιμέντου ή ασφάλτου) με τα ίδια αποτελέσματα για το μέσο.
– Η ιρλανδική διάβαση δεν ενδείκνυται για πέρασμα ούτε με τα … πόδια! Μπορεί κανείς να γλιστρήσει και να είναι αδύνατο να σηκωθεί με την ορμή του νερού.
Το ακόμη χειρότερο είναι να πέσει στη συνέχεια στην αντίθετη πλευρά του χειμάρρου και δεν ξέρει τι μπορεί στη συνέχεια να πέσει πάνω του από τα νερά (πέτρες, ξύλα, κλαδιά στα οποία μπορεί να μπλεχτεί κλπ).
