«Έχω μια αμυγδαλιά
που κάνει μύγδαλα, τσίγδαλα,
μυγδαλοτσιγδαλότσιγδα…»
Άλλοι την αποκαλούν «νυφούλα του χειμώνα» και δε χορταίνουν να θαυμάζουν τα λεπτεπίλεπτα, μοσχομυριστά άνθη της, που είναι οι πρώτοι μαντατοφόροι της άνοιξης. Άλλοι γκρινιάζουν ότι είναι παράτολμη και επιπόλαιη, επειδή βιάζεται να ανθίσει, ενώ βρισκόμαστε ακόμη στην καρδιά του χειμώνα.
Δεν έχουν και ολότελα άδικο, γιατί συχνά τη βιασύνη της την πληρώνει ακριβά, αφού τα χιόνια καιροφυλακτούν και την παγώνουν. Αλλά όλοι ανεξαιρέτως την αγαπούν και την καμαρώνουν, γιατί εκτός του ότι μας δίνει απλόχερα το χρήσιμο και θρεπτικό καρπό της, συμβολίζει την ομορφιά, την αγνότητα και την ελπίδα ότι «ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει»…
Πρόσεχε της φώναξε εκείνος! Θα σε ζηλέψουνε πολλοί, κρύψε τα λουλούδια σου! Φοβάμαι μη σε χάσω! Μάταια όμως. Εκείνη θέλοντας όλο και πιο πολύ να τη θαυμάζει γέμιζε το κεφάλι της με άνθη και μέρα νύχτα κένταγε το νυφικό της…
Ο Βοριάς κατέβαινε με φόρα από τα βουνά για να τη συναντήσει! Εκείνη στερέωνε τα τελευταία ανθάκια στο πανέμορφο κεφάλι της και ευθύς όλα τα άνθη σκορπίστηκαν στη γη φέρνοντας το χαρμόσυνο νέο ότι σε λίγο έρχεται η Άνοιξη."
Έτσι κι έγινε και η ερωτευμένη Φυλλίς έμεινε μόνη να περιμένει τον εκλεκτό της για χρόνια ώσπου στο τέλος μαράζωσε και πέθανε από τη θλίψη της.
Όμως οι θεοί που ήξεραν την ιστορία της την μεταμόρφωσαν σε δέντρο για να μπορεί να περιμένει για περισσότερα χρόνια τον αγαπημένο της. Έτσι η ερωτευμένη γυναίκα δεν πέθανε αλλά έγινε το δέντρο, που έμελλε να γίνει σύμβολο της ελπίδας: η Αμυγδαλιά.
Μια άλλη εκδοχή του μύθου για την αμυγδαλιά αναφέρει ότι:
Η Φυλλίς έμεινε πίσω περιμένοντας τον, στον τόπο της τελετής του γάμου της. Τα χρόνια περνούσαν και ο Δημοφώντας δεν επέστρεφε. Απελπισμένη η βασιλοπούλα που τον έχασε για πάντα πήγε και κρεμάστηκε σ΄ ένα δέντρο. Το δέντρο κράτησε την ψυχή της κι από τότε δεν ξανάβγαλε φύλλα ούτε άνθισε.
"Η όμορφη αμυγδαλιά άνθισε πριν την ώρα της για να εντυπωσιάσει τον Φλεβάρη, ο οποίος μόλις γεννήθηκε θαμπώθηκε από την ομορφιά της.
Πρόσεχε της φώναξε εκείνος! Θα σε ζηλέψουνε πολλοί, κρύψε τα λουλούδια σου! Φοβάμαι μη σε χάσω! Μάταια όμως. Εκείνη θέλοντας όλο και πιο πολύ να τη θαυμάζει γέμιζε το κεφάλι της με άνθη και μέρα νύχτα κένταγε το νυφικό της…
Ο Βοριάς κατέβαινε με φόρα από τα βουνά για να τη συναντήσει! Εκείνη στερέωνε τα τελευταία ανθάκια στο πανέμορφο κεφάλι της και ευθύς όλα τα άνθη σκορπίστηκαν στη γη φέρνοντας το χαρμόσυνο νέο ότι σε λίγο έρχεται η Άνοιξη."
Τι λέει ο Μυθος
Ήταν κάποτε στη Θράκη, μια πανέμορφη πριγκίπισσα, η Φυλλίς, που ερωτεύτηκε το γιο του Θησέα, τον Δημοφώντα.
Οι δύο νέοι γνωρίστηκαν όταν το καράβι του νεαρού Αθηναίου Δημοφώντα επέστρεφε από την Τροία. Παντρεύτηκαν αλλά μετά από λίγο καιρό ο νεαρός Αθηναίος νοστάλγησε την πατρίδα του και η ερωτευμένη πριγκίπισσα μην αντέχοντας να τον βλέπει στεναχωρημένο τον άφησε να γυρίσει πίσω πιστεύοντας ότι αν την αγαπούσε πραγματικά θα ξαναγύριζε και τότε θα ήταν πραγματικά και ειλικρινά δικός της.
Έτσι κι έγινε και η ερωτευμένη Φυλλίς έμεινε μόνη να περιμένει τον εκλεκτό της για χρόνια ώσπου στο τέλος μαράζωσε και πέθανε από τη θλίψη της.
Όμως οι θεοί που ήξεραν την ιστορία της την μεταμόρφωσαν σε δέντρο για να μπορεί να περιμένει για περισσότερα χρόνια τον αγαπημένο της. Έτσι η ερωτευμένη γυναίκα δεν πέθανε αλλά έγινε το δέντρο, που έμελλε να γίνει σύμβολο της ελπίδας: η Αμυγδαλιά.
Έλεγαν λοιπόν ότι μετά από χρόνια και όταν ο Δημοφώντας επέστρεψε στη Θράκη βρήκε την αγαπημένη του και πιστή γυναίκα, όχι περιστοιχισμένη από μνηστήρες αλλά ένα ξερό δέντρο δίχως φύλλα στη μέση του παγωμένου τοπίου. Απελπισμένος και γεμάτος τύψεις αγκάλιασε τον κορμό της και τότε εκείνη πλημμύρισε ανθούς στη μέση του χειμώνα νικώντας το θάνατο.
Μια άλλη εκδοχή του μύθου για την αμυγδαλιά αναφέρει ότι:
Η Φυλλίς έμεινε πίσω περιμένοντας τον, στον τόπο της τελετής του γάμου της. Τα χρόνια περνούσαν και ο Δημοφώντας δεν επέστρεφε. Απελπισμένη η βασιλοπούλα που τον έχασε για πάντα πήγε και κρεμάστηκε σ΄ ένα δέντρο. Το δέντρο κράτησε την ψυχή της κι από τότε δεν ξανάβγαλε φύλλα ούτε άνθισε.
Κάποτε με τα χιόνια του Γενάρη γύρισε ο γιος του Θησέα. Σαν έμαθε τον τραγικό χαμό της αγαπημένης του πήγε, αγκάλιασε το δέντρο και αυτό άρχισε να βγάζει τρυφερά φύλλα και άνθη. Η ψυχή της βασιλοπούλας ένιωσε χαρά με το γυρισμό του Δημοφώντα μα δεν ξαναπήρε την ανθρώπινη μορφή της. Έμεινε δέντρο και κάθε χρόνο το Γενάρη, στολίζεται με κάτασπρα λουλούδια.
Έτσι η αμυγδαλιά, έγινε σύμβολο της ελπίδας, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από το θάνατο.
Έτσι η αμυγδαλιά, έγινε σύμβολο της ελπίδας, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από το θάνατο.
