Οπισθόφυλλο: Ο Πέτρος Αποστόλου, επίκουρος καθηγητής Αστροφυσικής, μέσα από την πραγματικότητα της ωμής βίας που στιγμάτισε την παιδική του ψυχή, ήρθε σε σύγκρουση με τα συναισθήματά του και κατάφερε να γνωρίσει καλύτερα τη βαθύτερη πλευρά του εαυτού του.
Τα γεγονότα που τον συγκλόνισαν στην παιδική ηλικία τον βρήκαν απροετοίμαστο, με την ψυχή να αιμορραγεί. Η νέα ζωή μετά τις απώλειες τού υποσχόταν δυνατές συγκινήσεις και αλλαγές που θα οδηγούσαν σε αναζητήσεις και θα δοκίμαζαν τα όριά του. Ο δρόμος του δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά γεμάτος με αγκάθια. Εκείνος είχε χρέος να τα απομακρύνει και ν’ ανακαλύψει τον ανώτερο εαυτό του και την αλήθεια του υλικού κόσμου που θα μοιραζόταν και με τις υπόλοιπες ψυχές.
Γιατί υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που γεννήθηκαν για να είναι ξεχωριστοί. Όσα δεν ξέχασαν τους έκαναν πιο δυνατούς. Είναι γεννημένοι για ν’ ανάβουν τη σπίθα της ελπίδας όταν τρεμοσβήνει από τις δοκιμασίες, και να ζουν ελεύθεροι.
Κρητικές Βιβλίου:
Βασιλική Αποστολοπούλου – συγγραφέας
«Αυτό που κρατάτε στα χέρια σας φίλοι μου δεν είναι ένα βιβλίο. Είναι ένα ψηφιδωτό. Κάθε του ψηφίδα αλλιώτικη από την άλλη. Κάποιες αντιστοιχούν σε πρόσωπα, στους χαρακτήρες της ιστορίας. Κάποιες αντιστοιχούν σε καταστάσεις που βιώνουν οι ήρωες στην πορεία της πολυκύμαντης ζωής τους. Και κάποιες αντιστοιχούν στις απόψεις της συγγραφέως για τα πολλά και δύσκολα και περίπλοκα που χαρακτηρίζουν τις κοινωνικές και πολιτικές καταστάσεις που βιώνουμε και τις διανθρώπινες σχέσεις και εντάσεις που καλούμαστε καθημερινά να αντιμετωπίσουμε.
Καταιγιστική δράση, συνεχείς εναλλαγές και ανατροπές, νέα πρόσωπα που έρχονται να πλαισιώσουν εκείνα που ήδη γνωρίσαμε, γεγονότα που αλλάζουν εκ βάθρων τη ζωή των ηρώων αλλά και της κοινωνίας».
Λίανα Τζιμογιάννη – ραδιοφωνική παραγωγός – αρχισυντάκτρια στο blog Βιβλιοσημεία
«Οι δεύτερες ευκαιρίες, η συγχώρεση, η αγάπη, η αλήθεια, η ειλικρίνεια, η μετάνοια και η διαφορετικότητα είναι λίγες από τις έννοιες που κυριαρχούν στο μυθιστόρημα, το οποίο θα χαρακτήριζα ως ένα βαθιά ανθρώπινο, κοινωνικό ψυχογράφημα με πολιτισμικά στοιχεία. Οι διάλογοι συγκινούν. Οι χαρακτήρες άψογα φτιαγμένοι, ο καθένας με το οικογενειακό του υπόβαθρο που συναίνεσε στο να εξελιχθεί στον άνθρωπο που είναι. Το λεξιλόγιο είναι υπέρ-πλούσιο. Η ροή φυσικότατη. Η γραφή είναι λυρική αλλά και ορθολογικά πεζή. Η ανάγνωση σε συνεπαίρνει. Πλημμυρίζεσαι από συναισθήματα και εικόνες. Σε αυτή την απίθανη ιστορία, η συγγραφέας μας καταθέτει φιλοσοφικές γνώμες ζωής και συμπεριφοράς, εμπεριστατωμένες απόψεις για κάθε θέμα, κοινωνικό ή ακόμα κι επιστημονικό. Σκορπίζει λίγη από τη γνώση και σοφία που η ίδια απέκτησε με τα χρόνια, βάζοντάς μας σε σκέψεις για το πώς μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι».
Προφίλ στο Facebook:
https://www.facebook.com/demy.pappa
Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για το βιβλίο σας και, γιατί όχι την ιστορία «πίσω από την ιστορία» που σας οδήγησε στην συγγραφή του;
Πρόκειται για ένα κοινωνικό μυθιστόρημα στο οποίο οι ήρωες του προσπαθούν να θεραπεύσουν τις πληγές της ψυχής τους, να ξεχάσουν τα δυσάρεστα που τους σημάδεψαν και να κάνουν μια νέα αρχή. Η ιστορία διαδραματίζεται με φόντο τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα των τελευταίων πέντε δεκαετιών και μαζί με την εξέλιξή της βλέπουμε και πώς διαμορφώνεται η κοινωνία μας από τη δικτατορία και έπειτα. Μέσα από τη μυθοπλασία και την πλοκή της ιστορίας του συγκεκριμένου βιβλίου θέλω να περάσω κάποια μηνύματα, αλλά και να αναδείξω τις αξίες και τις πνευματικές αρετές που φαίνεται ότι ξεχάσαμε τα τελευταία χρόνια αφού επικεντρωθήκαμε περισσότερο στο υλικό κομμάτι της ύπαρξής μας. Δεν υπάρχει κάποια ιστορία «πίσω από την ιστορία», ο λόγος που γράφτηκε το «Όσα οι ψυχές δεν λησμονούν» ήταν γιατί είχα ανάγκη να μοιραστώ τις σκέψεις μου για όσα με απασχολούν.
Είχατε κάποιους «ενδοιασμούς» όταν αποφασίσατε να δώσετε το βιβλίο σας για έκδοση; Αγωνιούσατε ως προς την αποδοχή του από το αναγνωστικό κοινό;
Δεν είχα κανέναν ενδοιασμό όταν έδωσα το βιβλίο για έκδοση ούτε αγωνία για την αποδοχή του από το αναγνωστικό κοινό. Ήμουν ικανοποιημένη με αυτό που είχα γράψει γιατί πίστευα τη δεδομένη στιγμή, και εξακολουθώ να πιστεύω, ότι είναι ένα αξιοπρεπές βιβλίο που έχει να δώσει πολλά στον αναγνώστη. Μέχρι τώρα δεν μου έχει πει κάποιος ότι αυτό που έγραψα είναι αδιάφορο ή ότι δεν τον άγγιξε καθόλου.
Πιστεύετε ότι ο λογοτέχνης όταν γράφει ένα ποίημα ή ένα μυθιστόρημα πρέπει να έχει κατά νου «κάτι», πρέπει δηλαδή το βιβλίο να στοχεύει κάπου ή μπορεί απλά να είναι ένα απολαυστικό «ταξίδι» για τον ίδιο ή για τους αναγνώστες;
Δεν θα μιλήσω εξ’ ονόματος των ποιητών και των λογοτεχνών γιατί η συγγραφή του μοναδικού βιβλίου που έχω, μέχρι τώρα, γράψει δεν μου επιτρέπει κάτι τέτοιο. Ωστόσο, ο λόγος που έγραψα ή θα γράψω κάποιο επόμενο πόνημα είναι γιατί, πρωτίστως, επιθυμώ να το κάνω. Δεν υπάρχει «πρέπει». Συνήθως μέσα από αυτά που διαβάζω θέλω να παίρνω μηνύματα, να προβληματίζομαι, να στοχάζομαι, να ταξιδεύω και, επομένως όταν έρχεται η ώρα να γράψω, το πρώτο που σκέφτομαι είναι τι θα άρεσε σε εμένα να διαβάσω. Ο στόχος του κάθε βιβλίου έχει να κάνει με τις ανάγκες του ανθρώπου που το γράφει. Αν γράφεις αυτά που πιστεύεις για να αρέσουν στους άλλους νομίζω ότι έχεις χάσει τον στόχο.
Εντυπωσιακό είναι και το γεγονός πως στο βιβλίο σας πρωταγωνιστικό ρόλο έχει άντρας. Πόσο εύκολο είναι να δείτε μια ιστορία μέσα απ’ τα μάτια ενός άντρα;
Στα βιβλία οι κεντρικοί ήρωες δεν είναι μόνο άντρες ή γυναίκες. Εκτός από τους πρωταγωνιστές υπάρχουν ήρωες παιδιά, ηλικιωμένοι, δολοφόνοι, κ.ο.κ, επομένως όταν γράφεις καλείσαι να μπεις στη θέση οποιουδήποτε και να δεις μέσα από τα μάτια του. Είναι σημαντικό στη συγγραφή να μπορείς να μπαίνεις στη θέση του άλλου, να τον ψυχολογείς και να προσπαθείς να καταλάβεις κάθε φορά μέσα από τις πράξεις του, τι είναι αυτό που καθοδηγεί τη συμπεριφορά του. Είναι μια πρόκληση όταν γράφεις να μπορείς να γίνεσαι όλοι οι ήρωες, να σκέφτεσαι, να συμπεριφέρεσαι και να αισθάνεσαι όπως αυτοί.
Τι σημαίνει για εσάς η συγγραφή ενός βιβλίου; Ποια τα συναισθήματά σας όταν γράφετε;
Μέσα από τη συγγραφή απελευθερώνω εγκλωβισμένες σκέψεις, δημιουργώ κόσμους που δεν υπάρχουν και βιώνω όλα τα συναισθήματα που βιώνουν κάθε φορά και οι ήρωες του βιβλίου, είτε θετικά είτε αρνητικά. Είναι μια μαγική εμπειρία, μια δημιουργική απασχόληση που με γεμίζει ευχάριστα.
Τι είναι έμπνευση για εσάς προσωπικά αλλά και γενικά; Υπάρχουν συγκεκριμένες στιγμές και ώρες της ημέρας που σας «επισκέπτεται» η έμπνευση;
Η έμπνευση είναι ένας κεραυνός που σε χτυπάει τη στιγμή που έχεις ανάγκη να βγάλεις από μέσα σου μια σκέψη, ένα συναίσθημα, οτιδήποτε θέλεις να διοχετεύσεις προς τα έξω μέσω της δημιουργικότητας και θα σου δώσει πνοή.
Δεν υπάρχει ώρα και μέρος, μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να σε επισκεφτεί η έμπνευση.
Ποιο στοιχείο του χαρακτήρα σας δυσκολεύει τη γραφή σας;
Μέχρι στιγμής, δεν έχω αισθανθεί ότι κάποιο στοιχείο του χαρακτήρα μου με δυσκολεύει στη γραφή. Θα ήθελα μόνο, αν γινόταν, όταν γράφω να μπορούσα να είμαι συγκεντρωμένη ακόμα και σ’ ένα θορυβώδες περιβάλλον.
Ποια είναι η γνώμη σας για τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία σε σύγκριση με παλαιότερες εποχές;
Η λογοτεχνία είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας. Αντικατοπτρίζει τις αξίες, τα ήθη, τον πολιτισμό, τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων της κάθε κοινωνίας και, επομένως η λογοτεχνία του σήμερα κάποια στιγμή θα θεωρείται κι αυτή παλαιότερης εποχής. Θέλω να πω, με αυτό, πως δεν μπορώ να τη συγκρίνω γιατί τότε έγραφαν αλλιώς, ήταν άλλα τα ερεθίσματα, διαφορετικά τα γλωσσικά ιδιώματα, άρα δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Είναι σαν να συγκρίνουν μετά από εβδομήντα χρόνια τη λογοτεχνία του τότε με αυτή του σήμερα. Το μόνο που έχω παρατηρήσει και θα σταθώ σε αυτό είναι πως, κατά τη γνώμη μου, παλαιότερα οι άνθρωποι έγραφαν χωρίς πίεση, δεν τους ενδιέφερε να εκδώσουν ένα βιβλίο το χρόνο, ενώ σήμερα υπάρχουν κάποιοι που γράφουν είτε από φιλοδοξία είτε για άλλο λόγο, και όχι γιατί το έχουν πραγματικά ανάγκη. Είναι σαν να κάνουν αγώνα δρόμου, σαν να πρέπει να προλάβουν να γράψουν όσα περισσότερα γίνεται για να αφήσουν πίσω τους έναν συγκεκριμένο αριθμό έργων. Το θέμα δεν είναι πόσα βιβλία θα γράψεις αλλά τι θα γράψεις, τι απ’ όλα αυτά θα μείνει στο τέλος για να σε θυμίζει ως συγγραφέα. Υπάρχουν κι αυτοί που έγραψαν μόνο ένα κι ακόμα τους θυμόμαστε. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος γραφής, σχολές που σε μαθαίνουν πώς να γράψεις και έτσι χάνεται η μαγεία του προσωπικού ύφους. Παλαιότερα οι συγγραφείς δεν πήγαιναν σε σχολές, είχαν προσωπικό ύφος, κι αυτό είναι που λείπει από τη σύγχρονη λογοτεχνία, που είναι πιο επιτηδευμένη και στοχεύει κυρίως στην εμπορική επιτυχία. Πάντα υπήρχαν καλά βιβλία και θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Ας μην ξεχνάμε επίσης, ότι δεν είναι όλα τα βιβλία για όλους. Έχω διαβάσει από σύγχρονους συγγραφείς βιβλία αριστουργήματα και βιβλία αδιάφορα. Πιστεύω πως σε βάθος χρόνου αυτά που είναι να ξεχωρίσουν θα ξεχωρίσουν και τα υπόλοιπα θα χαθούν στο πλήθος. Το πιο σημαντικό, και εκεί πρέπει να σταθούμε, είναι να βρεθεί τρόπος να αγαπήσει ο κόσμος την ανάγνωση, ειδικά τώρα που υπάρχουν πολλά λογοτεχνικά είδη και είναι πιο εύκολο να βρουν βιβλία που θα ταιριάξουν με το αναγνωστικό τους γούστο.
Το τελευταίο σας δημιούργημα κυκλοφόρησε πρόσφατα, αλλά θα τολμήσω να ρωτήσω αν έχετε ήδη ξεκινήσει να προετοιμάζετε/γράφετε κάτι καινούργιο; Μήπως έχετε και άλλες ανέκδοτες ιστορίες;
Έχω γράψει ακόμα ένα μυθιστόρημα που δεν έχει εκδοθεί και προετοιμάζω ήδη μια καινούρια ιδέα.
Για το Βιβλίο της παρέας
Λίτσα Λαμπρακοπούλου
Πηγή:vivliopareas.blogspot.com
