Θέμος Γκουλιώνης: Και τώρα τι κάνουμε; (Πλησιάζουν οι εκλογές)

  Αδιέξοδη ερώτηση. Ερώτηση που κομίζει απόγνωση, απελπισία και άρνηση ανάμειξης με τά «κοινά». Όλοι ομιλούν για ελεεινή ατμόσφαιρα στα δημοτικά συμβούλια, στις περιφερειακές διοικήσεις, στην βουλή.

Συναλλαγή, διαπλοκή, μίζες, φωτογραφικές διατάξεις, κρυφές συμφωνίες με το κλείσιμο τού ματιού, διαφθορά ενίοτε και μέχρις εξαχρείωσης, έργα βιτρίνας, διασπάθιση δημοσίου χρήματος, χοροί και πανηγύρια, τραπεζώματα, λαμπιόνια, ρωμαϊκές φιέστες, ασυνέπεια, προσποίηση, ατιμωρησία.

Όλα εν μέσω ερειπίων. Όλα όμως συνοδευόμενα από μόνιμα, σαγηνευτικά, ολόγλυκα, πλατιά χαμόγελα. Και από ύφος αθώου παιδιού (κυρίως αυτό!).

Η πορεία μονίμως κατηφορική, δεκαετίες τώρα. Οι νέοι μας χωρίς προοπτική σπουδάζουν σε σχολές που προσφέρουν μετά βεβαιότητας διά βίου ανεργία, οι γεωργικές καλλιέργειες απαξιωμένες, η κτηνοτροφία υπό εξαφάνιση, βιομηχανίες και βιοτεχνίες διαλυμένες. Οι γονείς σε πλήρη σύγχυση συμβουλεύουν τα παιδιά τους να φύγουν μακριά από τής μάνας τους τήν αγκαλιά, σε ξένους τόπους, σε άλλους πολιτισμούς, άλλα ήθη, άλλα έθιμα και παραδόσεις, άλλες θρησκείες.

Γάμοι ολοένα και σπανιότεροι, παιδιά ολοένα και λιγότερα, οι καυγάδες και τα διαζύγια να θυμίζουν πανδημία. Οι παππούδες αντί να δέχονται τήν αρωγή τών παιδιών τους, να προσφέρουν ό,τι μπορούν από το υστέρημά τους πρός ανακούφιση τού ισχνού βαλάντιου τών εγγονών τους.

Από τήν άλλη μεριά, όλοι θυμόμαστε τούς ξαφνικούς διπλασιασμούς τών μισθών και τών συντάξεων που δημιούργησαν στο σύνολο τών ανθρώπων επίπλαστη «ευδαιμονία», τήν χορήγηση αναπηρικών επιδομάτων σε απίστευτο αριθμό ανθρώπων υγειών, τήν επιδότηση τών εξαιρετικά μοναδικών προϊόντων τής Ελληνικής γής για να πεταχτούν, τήν ραγδαία και κατακλυσμιαία υπερχρέωση τού κρατικού προϋπολογισμού, με το επιχείρημα ότι μας τα χρωστούν τα λεφτά οι κουτόφραγκοι, τήν ανείπωτη τραγωδία τού χρηματιστηρίου, τόν διεθνή διασυρμό, τα συνεχή τηλέφωνα από τίς τράπεζες για να πάρουμε ένα δάνειο, οτιδήποτε δάνειο (στεγαστικό, καταναλωτικό, εορτοδάνειο, διακοποδάνειο κ.ο.κ.), τήν κοροϊδία τών πολιτικών ηγετών με τήν ψήφιση τού σχιζοφρενικού νόμου να δανειζόμαστε από τίς τράπεζες για να παίξουμε στο χρηματιστήριο. Και όλοι πέσαμε στην παγίδα.

Το τραγικό είναι να ακούς από παντού τήν αλληλοκατηγορία: «Εμείς φταίμε! Εμείς τούς ψηφίσαμε! Εμείς τούς εμπιστευθήκαμε!».

Κατόπιν ήλθαν οι κατασχέσεις, η πτώχευση και οι αυτοκτονίες.

Παρακμή.

Υπάρχει διέξοδος; Μπορεί κάτι να αλλάξει;

Ας αλλάξουμε τήν ερώτηση:

Μήπως όλο αυτό να μήν οφείλεται στους ανθρώπους αλλά στο σύστημα διακυβέρνησης;

Μήπως;

Γιατί δέν είναι δυνατόν όλος ο λαός να αποτελείται από ηλιθίους!

Και μάλιστα ηλιθίους αυτόχειρες…

Θέμος Γκουλιώνης
Οφθαλμίατρος