Είναι ο πρώτος κοραλλιογενής ύφαλος – ένας όρος που αναφέρεται σε οικοσυστήματα με χαμηλά επίπεδα φωτός – που βρίσκεται στη Μεσόγειο.
Αυτοί οι τύποι υφάλων «βρίσκονται σε βάθη που κυμαίνονται από 30-40 μέτρα … έως και 200 μέτρα», γράφουν οι ερευνητές στη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Nature .
«Οι κοραλλιογενείς ύφαλοι της Αυστραλίας ή στις Μαλδίβες ανεβαίνουν σχεδόν στην επιφάνεια του νερού, αξιοποιώντας στο έπακρο το ηλιακό φως που είναι το πραγματικό καύσιμο αυτών των οικοσυστημάτων», δήλωσε ο καθηγητής Τζουζέπε Κοριέρο διευθυντής του τμήματος βιολογίας στο Πανεπιστήμιο Άλντο Μόρο του Μπάρι, ο οποίος ηγήθηκε του ερευνητικού έργου.
«Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 εργάστηκα ως θαλάσσιος βιολόγος στις Μαλδίβες. Αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι θα βρω κοραλλιογενή ύφαλο, 30 χρόνια αργότερα, σε απόσταση αναπνοής από το σπίτι μου» προσθέτει ο καθηγητής Κοριέρο.
Πού βρίσκεται ο κοραλλιογενής ύφαλος
Ο κοραλλιογενής ύφαλος στις ακτές της Απουλίας βρίσκεται σε βάθος 35 έως 50 μέτρων και έχει μήκος περίπου δυόμισι χιλιόμετρα, αλλά οι ερευνητές λένε ότι θα μπορούσε να εκτείνεται για δεκάδες χιλιόμετρα κατά μήκος της ανατολικής ακτής.
Στο παρελθόν, οι κοραλλιογενείς ύφαλοι στη Μεσόγειο Θάλασσα ήταν ευρέως διαδεδομένοι, αλλά με την πάροδο του χρόνου εξαφανίστηκαν. Τα κατάλοιπα ορισμένων από τους παλαιότερους υφάλους εξακολουθούν να είναι ορατά, συμπεριλαμβανομένου ενός μικρού υφάλου στο νησί Μλιέτ της Κροατίας.
Οι περισσότεροι κοραλλιογενείς ύφαλοι είναι ηλικίας μικρότερης των 10.000 ετών και καταλαμβάνουν λιγότερο από το 0,1% της παγκόσμιας ωκεάνιας ζώνης, ενώ παράλληλα παρέχουν καταφύγιο τουλάχιστον για το 25% των θαλάσσιων ειδών, συμπεριλαμβανομένων των ψαριών, των σπόγγων και των μαλακίων.
Ωστόσο, η θαλάσσια υπερθέρμανση και η όξυνση των ωκεανών έχουν καταστρέψει πολλούς υφάλους και οι περισσότεροι δεν μπορούν να αναπτυχθούν αρκετά γρήγορα ώστε να αντισταθμίσουν την αύξηση της στάθμης της θάλασσας που προκλήθηκε από την κλιματική αλλαγή.
