Για έκτρωμα και επικίνδυνη σιδηροκατασκευή κάνουν λόγο κάτοικοι της Ερμιόνης που είδαν χθες να τοποθετείται στο Μπίστι ο νέος φάρος.
Εξίσου είναι και πολύ επικίνδυνο για τα παιδιά που σαν παιχνίδι μπορεί να δοκιμάσου να σκαρφαλώσουν πολύ εύκολα.
Είναι δύσκολο να φτιάξεις ένα όμορφο πέτρινο πύργο; Δεν το νομίζω. Δεν μπορείς; Και ο παλιός ο φάρος, σιδερένιος μεν αλλά πολύ πιο όμορφος, θα μπορούσε κάλλιστα με ένα βάψιμο και με μία πρόσθετη επισκευή να ηταν μια χαρά.
Και μετά μιλάμε για τουρισμό και αξιοποίηση, οι λεπτομέρειες μετράνε στην ομορφιά!!!
Και μετά μιλάμε για τουρισμό και αξιοποίηση, οι λεπτομέρειες μετράνε στην ομορφιά!!!
Δαμιανός Νάκος"
"Το φανάρι στο Μπίστι της Ερμιόνης ( ιστορικά στοιχεία )
Στην Ερμιόνη υπήρχαν δυο φανάρια, το μεγάλο,εκείνο του Μπιστιού που σωζόταν μέχρι χθες και το μικρό του Λιμανιού που δεν υπάρχει πια και στη θέση του υπάρχει ένας πετρόχτιστος σε σχήμα κώνου.
Η τοπική ερμιονίτικη ονομασία τα θέλει να λέγονται φανάρια και όχι φάροι. Η λέξη φάρος παραπέμπει σε ολόκληρη την κατασκευή, ενώ η λέξη φανάρι στο πάνω μέρος του φάρου, δηλαδή στη φωτεινή πηγή, στο φανό που έμοιαζε με φαναράκι σαν εκείνο που φτιάχνουν και κρατούν τα παιδιά.
Ο φαναριέρης – φαροφύλακας αναντικατάστατος και απαραίτητος για τη λειτουργία και συντήρηση του φάρου. Άναβε κάθε βράδυ στις 6 μέχρι τις 6 το πρωί της άλλης μέρας, όπου και τα έσβηνε για οικονομία. Τα Φανάρια μας λειτουργούσαν με πετρέλαιο. Ο φαναριέρης φορούσε μπλέ φόρμα χαρακτηριστική.
Για να ανάψει το φανό, έμπαινε μέσα στο φάρο από την πόρτα του, τον κατέβαζε, και στη συνέχεια τον ανέβαζε αναμμένο ψηλά.
Η συντήρηση και λειτουργεία του ελληνικού φαρικού συστήματος ανήκαν και εξακολουθούν να ανήκουν στο Γενικό Επιτελείο Ναυτικού (ΓΕΝ ).
Οι φαναριέρηδες ανήκαν στην υπηρεσία εκείνη απ’ όπου και πληρώνονταν.
Διευθυντής στο Γενικό Επιτελείο Στρατού είχε διατελλέσει και ο κ. Ψαρούδας, πατέρας της πατριώτισσάς μας, βουλευτού και Προέδρου κ. Άννας Ψαρούδα – Μπενάκη.
Πρίν από το πόλεμο του 1940 φαναριέρης ήταν ο μπαρμπα- Γιάννης Σπετσιώτης, παππούς του Γιάννη Σπετσιώτη. Ήταν τυφλός (αόματος ) όπως συνηθιζόταν να λέμε. Το γαιδουράκι του εκπαιδευμένο τον μετέφερε στο φανάρι, ξεπέζευε, άναβε και όταν εκείνο άκουγε το κλείσιμο της πόρτας ζύγωνε, εκείνος ανέβαινε επάνω του και επέστρεφε στο σπίτι του.
Μετά από αυτόν ήταν ο Κωσταντής ο Ταρούσης παππούς του Κώστα του Ταρούση. Κατόπιν κάποιος ξένος με το επίθετο Παπακυριακού.
Αργότερα, ανέλαβε ο Σταμάτης Σταμέλος που ήταν σιδηρουργός (από το 1945 μέχρι το 60 περίπου).
Κατόπιν ο Ανδρέας Παπαβασιλείου και στη συνέχεια ο αδελφός του Φώτης, και οι δυο κωφάλαλοι ( εδώ τους έλεγαν μουγγούς ).
Στις μέρες μας ο φάρος του Μπιστιού που απόμεινε, λειτουργούσε όπως και οι περισσότεροι φάροι με φωτοβολταικά ( εναλλακτική μορφή ενέργειας ).
Μια πολύ ωραία άποψη του φαναριού τυπώθηκε από τον Ερμιονικό Σύνδεσμο, ως χριστουγεννιάτικη κάρτα.Από χθες δεν υπάρχει πια!
Παρασκευή Σκούρτη"
