Η Ρομπέρ τάπια του Παλαμηδίου

Του Τόλη Κοϊνη

Η πιο ωραία από όλες τις τάπιες (προμαχώνες) του Παλαμηδιού είναι αυτή που ορθώνεται 17 μέτρα πάνω στο βράχο εκεί που αρχίζουν τα σκαλιά να φιδογυρίζουν στα βράχια.

Μετά την απελευθέρωση του φρουρίου έπρεπε οι τάπιες να μετονομασθούν. Δεν ήταν δυνατόν να λέμε Σεϊταν- Τάπια ή Μπαζιριάν – Τάπια ή Τζιδάρ- Τάπια. Τέτοιες ονομασίες θύμιζαν τους κατακτητές. Όπως οι Οθωμανοί κατήργησαν τις παλιότερες Βενετσιάνικες ονομασίες έτσι και οι δικοί μας έπρεπε να δώσουν Ελληνικές.

Διάλεξαν ονόματα από την κλασσική Αρχαιότητα. Έτσι η Μπαζιριάν Τάπια έγινε Μιλτιάδης και παρέμεινε με αυτό το όνομα στη νεοελληνική φιλολογία ως μια από τις χειρότερες φυλακές. Από τις 8 οι 6 δόθηκαν σε Αρχαίους Έλληνες. Το Διοικητήριο (Τζιδάρ Τάπια, που σημαίνει τάπια του Διοικητή στα Τούρκικα) έγινε Τάπια του Αγίου Ανδρέα (ή και Αγίου Ανδρέως με την αρχαιολαγνεία της εποχής), εξ αιτίας της μικρής εκκλησίας και εις ανάμνηση της επετείου της 30 Νοεμβρίου 1822.
Μόνο σε έναν πύργο δόθηκε το όνομα ενός σύγχρονου ήρωα εκείνης της εποχής. Στην πιο ακρινή, στην πιο επιβλητική, σε εκείνη που είναι ορατή από παντού. Ρομπέρ Τάπια.

Άξιζε. Ο Φρανσουά Ρομπέρ, από πιτσιρικάς στον στρατό του Μεγάλου Ναπολέοντα… είδε την απολυταρχία να επιστρέφει στην Ευρώπη… το φιλελεύθερο πνεύμα του τον έφερε στην Ελλάδα… μακριά από την αραχνιασμένη ήπειρο που την έτρωγε το σαράκι της Ιεράς Συμμαχίας. Δεν φοβήθηκε ποτέ να εκτεθεί σε κίνδυνο. Στεκόταν πάντα στην πρώτη γραμμή. Συμμετείχε σε παράτολμες επιχειρήσεις. Μέχρι…

Την ημέρα που ο συμπατριώτης του στρατηγός Φαβιέ (Ο Φαβιέρος!!!) θέλησε να περάσει μέσα από τις γραμμές των Τούρκων που πολιορκούσαν την Ακρόπολη των Αθηνών και να μεταφέρει εφόδια στους πολιορκημένους Έλληνες. Ένας «μύδρος», μια οβίδα δλδ, του έκοψε και τα δυο πόδια. Επέζησε. Πονούσε φρικτά και ούρλιαζε. 4 Φιλέλληνες και 2 Έλληνες αποφασίζουν να γυρίσουν πίσω, να δουν τι έχει πάθει. Εξακολουθούσε χωρίς πόδια να πολεμάει … το μαρτυρούσαν τα πτώματα των Τούρκων που είχε σκοτώσει. Τον μετέφεραν μέσα στην Ακρόπολη… Τι πιο ρομαντικός θάνατος από το να έχεις νεκρική κλίνη μέσα στο ιερό της Παλλάδας, τον Παρθενώνα. Τέσσερις ημέρες με φρικτούς πόνους από τις 24 (!!!) λαβωματιές, πάνω στον ιερό βράχο.
Δίκαια, λοιπόν, αυτή η τάπια φέρνει το όνομά του.