Ξεκίνησε στη Δραματική του Πειραϊκού Συνδέσμου και συνέχισε στην Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου-Καλαμπόκη όπου και τελείωσε. Παράλληλα παρακολούθησε το Μεταπτυχιακό του Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ. Εκτός από τις σπουδές της ασχολείται και με το τραγούδι, κυρίως ρεμπέτικο, λαϊκό του 1950- 60 και έντεχνο, με μελοποιημένη ποίηση, καθώς και με τη συγγραφή ποιημάτων και θεατρικών έργων που θέλει μελλοντικά να εξελίξει. Την εποχή αυτή πρωταγωνιστεί στο «Μελάχρα» του Παντελή Χορν, σε σκηνοθεσία Σοφίας Φιλιππίδου στο θέατρο «Σταθμός» έως 28/5. Μαζί μας η ταλαντούχα Δήμητρα Δερζέκου.
Δήμητρα, την περίοδο αυτή πρωταγωνιστείτε στη «Μελάχρα» του Παντελή Χορν, που σκηνοθέτησε η Σοφία Φιλιππίδου. Θέλετε να μας μιλήσετε για το έργο και το ρόλο σας;
«Η “Μελάχρα” είναι ένα καταπληκτικό έργο που συνδυάζει διάφορα είδη θεάτρου. Δράμα, Κωμωδία και Λαϊκή Τραγωδία. Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι να το ανεβάσει κανείς και η κυρία Φιλιππίδου έκανε έναν μαγικό συνδυασμό όλων αυτών για να το αναδείξει. Η “Μελάχρα” εκτυλίσσεται σε αγροτικό περιβάλλον, αφορά Τσιγγάνους, περιπλανώμενους θεατρίνους, μάγια και ενστικτώδη ερωτισμό. Η Μελάχρα –εγώ- είναι Τσιγγάνα, ένα κορίτσι δυναμικό, χαρισματικό και ορφανό που η μάνα της ήταν ξακουστή μάντισσα και η Μελάχρα έχει το ίδιο χάρισμα…».
Είστε από τις πιο νεαρές υποσχόμενες ηθοποιούς, πώς αισθάνεστε;
«Καταρχήν, πολύ χαρούμενη που η κυρία Φιλιππίδου μού έδωσε την ευκαιρία να παίξω έναν τέτοιο ωραίο ρόλο. Έμαθα πάρα πολλά από την εμπειρία και τις γνώσεις της. Σα νέα ηθοποιός έχω αγωνία και πάθος να καταφέρω να εκπληρώσω τα όνειρά μου, αλλά πρωτίστως να παραμείνω στο χώρο και να εργάζομαι συνέχεια, γιατί, δυστυχώς, είμαστε πολλοί ηθοποιοί και σε μία πάρα πολύ δύσκολη εποχή».
Ως νέα κοπέλα, το σήμερα σας φοβίζει στη χώρα μας;
«Με φοβίζει το ότι έχουμε υποταχθεί. Οι περισσότεροι νέοι ή έφυγαν ή όσοι έμειναν είναι με σκυμμένο το κεφάλι. Είναι όμως λογικό. Κλείνει ένας ιστορικός κύκλος, αυτός της Μεταπολίτευσης και όλοι οι ιστορικοί κύκλοι κλείνουν με παρακμή. Δεν με φοβίζει μόνο η κατάσταση στην Ελλάδα, αλλά και η παγκόσμια. Όλος ο πλανήτης βρίσκεται σε σύγχυση αξιών, ταυτοτήτων κ.λπ. Όλα προχωρούν με γρήγορους ρυθμούς και η ανθρωπότητα δεν έχει έρθει ξανά αντιμέτωπη με τέτοια ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη, αλλά δεν έχουμε ζήσει ξανά και την παγκοσμιοποίηση. Με ένα κλικ μπορείς να δεις οποιοδήποτε μέρος της Γης και να μάθεις τι συμβαίνει. Αυτό είναι ωραίο, αλλά αν φτάσει σε σημείο να μην ελέγχουμε την τεχνολογία και να γίνουμε ρομπότ, για μένα θα είναι εφιάλτης. Εκείνο που με στενοχωρεί, όμως, περισσότερο είναι η αποξένωση των ανθρώπων».
Το μέλλον σας το προγραμματίζετε εδώ ή θα δοκιμάσετε και στο εξωτερικό;
«Λατρεύω την Ελλάδα. Όλες οι σπουδές και τα ενδιαφέροντά μου είναι γύρω από τον ελληνικό πολιτισμό. Σίγουρα έχω περισσότερα να κάνω εδώ απ΄ ό,τι έξω. Θα πήγαινα μόνο αν είχα κάτι συγκεκριμένο, ένα φιλμ π.χ.».
Κάνετε και μία ταινία;
«Πέρα από διάφορα γυρίσματα και μικρές συμμετοχές σε ταινίες ή τηλεοπτικά επεισόδια, η βασική μου εμπειρία στον κινηματογράφο είναι η ταινία που ετοιμάζει ο Μιχάλης Καφαντάρης και ονομάζεται “Ποιος είναι επιτέλους αυτός ο Τέλης Στεφανής”. Η ταινία γυρίζεται εδώ και τέσσερα χρόνια περίπου και είναι no budget. Είναι σπονδυλωτή με 5 ιστορίες, που η μία οδηγεί στην άλλη. Ξεκινούν από τη δεκαετία του 1930 και φτάνουν μέχρι το παρασκήνιο του ελληνικού κινηματογράφου το 1960. Εγώ υποδύομαι μία νεαρή Μικρασιάτισσα προσφυγοπούλα που τραγουδάει με τους Σμυρνιούς μουσικούς και ερωτεύεται ένα ρεμπέτη (ο οποίος είναι η περσόνα του Ανέστη Δελιά, του ρεμπέτη που πέθανε εθισμένος στην ηρωίνη, στην οποία τον ώθησε η γνωστή πόρνη Σκουλαρικού), και πικραμένη από την αγάπη της αλλάζει εντελώς χαρακτήρα. Το έργο είναι μία εκπληκτική εμπειρία, γιατί πέραν του ότι φωτίζει αληθινά ιστορικά γεγονότα, είναι μία υπερπαραγωγή χωρίς χρήματα. Ο Μιχάλης Καφαντάρης έχει βρει δωρεάν αυθεντικές ιστορικές τοποθεσίες, όπλα, οχήματα του 1940, γειτονιές και καφενεία του 1930, σπίτια, ελικόπτερο, άμαξες και στην ταινία συμμετέχουν πάνω από 200 άτομα. Είναι σπουδαίος ο Καφαντάρης. Όταν βγει η ταινία θα το καταλάβουν όλοι».
Τι σημαίνει για εσάς η τέχνη σας;
«Η Τέχνη φωτίζει τις αλήθειες που προσπερνάμε στην καθημερινότητά μας ή που φοβόμαστε να συνειδητοποιήσουμε. Η πραγματική Τέχνη είναι αυτό που δίνει τροφή για σκέψη και αλλαγή».
Με τι γνώμονα προχωράτε στη ζωή;
«Νομίζω με γνώμονα την καρδιά μου. Πηγαίνω προς τα εκεί που θέλω, ακόμα κι αν φαίνομαι παράλογη. Έχω κάποιες σταθερές αξίες και πιστεύω και ανθρώπους που με κρατούν όταν πέφτω».
Η Δήμητρα πώς είναι ως νέο κορίτσι; Δοκιμάζει ακόμη, ή προχωρά με σιγουριά;
«Η μόνη μου σιγουριά είναι ότι ξέρω τί θέλω να κάνω, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρω, γιατί είναι όλα δύσκολα. Είναι ένας συνεχής αγώνας σε δύσκολες συνθήκες. Αλλά με τον αγώνα κάτι καταφέρνει κανείς πάντα».
Δήμητρα, την περίοδο αυτή πρωταγωνιστείτε στη «Μελάχρα» του Παντελή Χορν, που σκηνοθέτησε η Σοφία Φιλιππίδου. Θέλετε να μας μιλήσετε για το έργο και το ρόλο σας;
«Η “Μελάχρα” είναι ένα καταπληκτικό έργο που συνδυάζει διάφορα είδη θεάτρου. Δράμα, Κωμωδία και Λαϊκή Τραγωδία. Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι να το ανεβάσει κανείς και η κυρία Φιλιππίδου έκανε έναν μαγικό συνδυασμό όλων αυτών για να το αναδείξει. Η “Μελάχρα” εκτυλίσσεται σε αγροτικό περιβάλλον, αφορά Τσιγγάνους, περιπλανώμενους θεατρίνους, μάγια και ενστικτώδη ερωτισμό. Η Μελάχρα –εγώ- είναι Τσιγγάνα, ένα κορίτσι δυναμικό, χαρισματικό και ορφανό που η μάνα της ήταν ξακουστή μάντισσα και η Μελάχρα έχει το ίδιο χάρισμα…».
Είστε από τις πιο νεαρές υποσχόμενες ηθοποιούς, πώς αισθάνεστε;
«Καταρχήν, πολύ χαρούμενη που η κυρία Φιλιππίδου μού έδωσε την ευκαιρία να παίξω έναν τέτοιο ωραίο ρόλο. Έμαθα πάρα πολλά από την εμπειρία και τις γνώσεις της. Σα νέα ηθοποιός έχω αγωνία και πάθος να καταφέρω να εκπληρώσω τα όνειρά μου, αλλά πρωτίστως να παραμείνω στο χώρο και να εργάζομαι συνέχεια, γιατί, δυστυχώς, είμαστε πολλοί ηθοποιοί και σε μία πάρα πολύ δύσκολη εποχή».
Ως νέα κοπέλα, το σήμερα σας φοβίζει στη χώρα μας;
«Με φοβίζει το ότι έχουμε υποταχθεί. Οι περισσότεροι νέοι ή έφυγαν ή όσοι έμειναν είναι με σκυμμένο το κεφάλι. Είναι όμως λογικό. Κλείνει ένας ιστορικός κύκλος, αυτός της Μεταπολίτευσης και όλοι οι ιστορικοί κύκλοι κλείνουν με παρακμή. Δεν με φοβίζει μόνο η κατάσταση στην Ελλάδα, αλλά και η παγκόσμια. Όλος ο πλανήτης βρίσκεται σε σύγχυση αξιών, ταυτοτήτων κ.λπ. Όλα προχωρούν με γρήγορους ρυθμούς και η ανθρωπότητα δεν έχει έρθει ξανά αντιμέτωπη με τέτοια ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη, αλλά δεν έχουμε ζήσει ξανά και την παγκοσμιοποίηση. Με ένα κλικ μπορείς να δεις οποιοδήποτε μέρος της Γης και να μάθεις τι συμβαίνει. Αυτό είναι ωραίο, αλλά αν φτάσει σε σημείο να μην ελέγχουμε την τεχνολογία και να γίνουμε ρομπότ, για μένα θα είναι εφιάλτης. Εκείνο που με στενοχωρεί, όμως, περισσότερο είναι η αποξένωση των ανθρώπων».
Το μέλλον σας το προγραμματίζετε εδώ ή θα δοκιμάσετε και στο εξωτερικό;
«Λατρεύω την Ελλάδα. Όλες οι σπουδές και τα ενδιαφέροντά μου είναι γύρω από τον ελληνικό πολιτισμό. Σίγουρα έχω περισσότερα να κάνω εδώ απ΄ ό,τι έξω. Θα πήγαινα μόνο αν είχα κάτι συγκεκριμένο, ένα φιλμ π.χ.».
Κάνετε και μία ταινία;
«Πέρα από διάφορα γυρίσματα και μικρές συμμετοχές σε ταινίες ή τηλεοπτικά επεισόδια, η βασική μου εμπειρία στον κινηματογράφο είναι η ταινία που ετοιμάζει ο Μιχάλης Καφαντάρης και ονομάζεται “Ποιος είναι επιτέλους αυτός ο Τέλης Στεφανής”. Η ταινία γυρίζεται εδώ και τέσσερα χρόνια περίπου και είναι no budget. Είναι σπονδυλωτή με 5 ιστορίες, που η μία οδηγεί στην άλλη. Ξεκινούν από τη δεκαετία του 1930 και φτάνουν μέχρι το παρασκήνιο του ελληνικού κινηματογράφου το 1960. Εγώ υποδύομαι μία νεαρή Μικρασιάτισσα προσφυγοπούλα που τραγουδάει με τους Σμυρνιούς μουσικούς και ερωτεύεται ένα ρεμπέτη (ο οποίος είναι η περσόνα του Ανέστη Δελιά, του ρεμπέτη που πέθανε εθισμένος στην ηρωίνη, στην οποία τον ώθησε η γνωστή πόρνη Σκουλαρικού), και πικραμένη από την αγάπη της αλλάζει εντελώς χαρακτήρα. Το έργο είναι μία εκπληκτική εμπειρία, γιατί πέραν του ότι φωτίζει αληθινά ιστορικά γεγονότα, είναι μία υπερπαραγωγή χωρίς χρήματα. Ο Μιχάλης Καφαντάρης έχει βρει δωρεάν αυθεντικές ιστορικές τοποθεσίες, όπλα, οχήματα του 1940, γειτονιές και καφενεία του 1930, σπίτια, ελικόπτερο, άμαξες και στην ταινία συμμετέχουν πάνω από 200 άτομα. Είναι σπουδαίος ο Καφαντάρης. Όταν βγει η ταινία θα το καταλάβουν όλοι».
Τι σημαίνει για εσάς η τέχνη σας;
«Η Τέχνη φωτίζει τις αλήθειες που προσπερνάμε στην καθημερινότητά μας ή που φοβόμαστε να συνειδητοποιήσουμε. Η πραγματική Τέχνη είναι αυτό που δίνει τροφή για σκέψη και αλλαγή».
Με τι γνώμονα προχωράτε στη ζωή;
«Νομίζω με γνώμονα την καρδιά μου. Πηγαίνω προς τα εκεί που θέλω, ακόμα κι αν φαίνομαι παράλογη. Έχω κάποιες σταθερές αξίες και πιστεύω και ανθρώπους που με κρατούν όταν πέφτω».
Η Δήμητρα πώς είναι ως νέο κορίτσι; Δοκιμάζει ακόμη, ή προχωρά με σιγουριά;
«Η μόνη μου σιγουριά είναι ότι ξέρω τί θέλω να κάνω, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρω, γιατί είναι όλα δύσκολα. Είναι ένας συνεχής αγώνας σε δύσκολες συνθήκες. Αλλά με τον αγώνα κάτι καταφέρνει κανείς πάντα».
Πηγή: vradini.gr
