Ένα νέο σχολείο-φάρμα, χωρίς μαθήματα, χωρίς διάβασμα, που μαθαίνει στα παιδιά να είναι κοντά στα ζώα, να φροντίζουν φυτά, να γνωρίσουν και να αγαπήσουν το χώμα, βρίσκεται στη Ρώμη και πήρε το Α’ βραβείο στον διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό AWR.
Μια ομάδα σχεδιαστών με βάση τη Ρώμη, οι Edoardo Capuzzo Dolcetta, Gabriele Capobianco, Davide Troiana, και Jonathan Lazar δημιούργησαν ένα πραγματικά ιδιαίτερο και ενδιαφέρον σχολείο συνδέοντας το παιδί με τη φύση, κάτι που δυστυχώς στις δυτικές κοινωνίες είναι σπάνιο.
Εκτός από την απαραίτητη και ουσιαστική επαφή που αποκτούν τα παιδιά με τη φύση και τα ζώα, καλλιεργούν και την αυτοπεποίθηση, την υπευθυνότητα, αφού διαχειρίζονται μόνα τους το ζήτημα της τροφής και της ανάπτυξης.
Μια ομάδα σχεδιαστών με βάση τη Ρώμη, οι Edoardo Capuzzo Dolcetta, Gabriele Capobianco, Davide Troiana, και Jonathan Lazar δημιούργησαν ένα πραγματικά ιδιαίτερο και ενδιαφέρον σχολείο συνδέοντας το παιδί με τη φύση, κάτι που δυστυχώς στις δυτικές κοινωνίες είναι σπάνιο.
Στο Nursery Fields Forever, τα παιδιά είναι σχεδόν όλη μέρα έξω στα χωράφια, και «δουλεύουν» σε μια φάρμα.
Φυτεύουν και καλλιεργούν λαχανικά, έχει γαϊδουράκια, κατσικάκια, ζώα της φάρμας, δεν υπάρχουν δάσκαλοι και κάτι να «μάθεις», πέρα από την προσωπική πρακτική που αποκτούν τα ίδια τα παιδάκια μέσα στη φάρμα ή στα θερμοκήπια.
Φυτεύουν και καλλιεργούν λαχανικά, έχει γαϊδουράκια, κατσικάκια, ζώα της φάρμας, δεν υπάρχουν δάσκαλοι και κάτι να «μάθεις», πέρα από την προσωπική πρακτική που αποκτούν τα ίδια τα παιδάκια μέσα στη φάρμα ή στα θερμοκήπια.
Δεν υπάρχουν θρανία, καρέκλες, το κάθε παιδί μπορεί να μπαίνει μέσα ή να βγαίνει έξω όποτε θέλει. Βιώνουν και εξερευνούν τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας καθώς το σχολείο λειτουργεί με φωτοβολταϊκά και ανεμογενήτριες.
Εκτός από την απαραίτητη και ουσιαστική επαφή που αποκτούν τα παιδιά με τη φύση και τα ζώα, καλλιεργούν και την αυτοπεποίθηση, την υπευθυνότητα, αφού διαχειρίζονται μόνα τους το ζήτημα της τροφής και της ανάπτυξης.
Σε μια εποχή που η ακαδημαϊκή παιδεία έχει χάσει την όποια αίγλη μπορεί να είχε ποτέ, που τα πτυχεία και τα διδακτορικά δεν σημαίνουν τίποτα καθώς δεν μπορούν να βοηθήσουν τους νέους να βρουν δουλειά, που τα άγχη των εξετάσεων και των διαγωνισμάτων τραυματίζουν τους έφηβους περισσότερο ή λιγότερο, είναι η ώρα να ανοίξει σοβαρά και στη χώρα μας το ζήτημα της εναλλακτικής εκπαίδευσης, και συγκεκριμένα της δημόσιας εναλλακτικής εκπαίδευσης.
Αν μη τι άλλο, για να μην μισούν τα παιδιά το σχολείο…