Έτσι επέλεξα την ομάδα μας και για αυτήν την ανάρτηση:
Η Παραλία Ασίνης, στο μεγαλύτερο τμήμα της, από τη γωνία του Μελισσηνού μέχρι το Γλυφό κοντά στο Καστράκι, έχει την καλή τύχη οι κατά το μήκος της ιδιοκτησίες να ανήκουν σε εύπορους ιδιοκτήτες, που τις χρησιμοποιούν για παραθερισμό και γενικά την αναψυχή τους χωρίς να ενδιαφέρονται, προς το παρόν τουλάχιστον, για την τουριστική αξιοποίησή τους. Έτσι, το φυσικό περιβάλλον δεν έχει αλλοιωθεί –για πόσο ακόμα; - από την πανούκλα της κακώς νοούμενης ανάπτυξης.
Η Παραλία Ασίνης, στο μεγαλύτερο τμήμα της, από τη γωνία του Μελισσηνού μέχρι το Γλυφό κοντά στο Καστράκι, έχει την καλή τύχη οι κατά το μήκος της ιδιοκτησίες να ανήκουν σε εύπορους ιδιοκτήτες, που τις χρησιμοποιούν για παραθερισμό και γενικά την αναψυχή τους χωρίς να ενδιαφέρονται, προς το παρόν τουλάχιστον, για την τουριστική αξιοποίησή τους. Έτσι, το φυσικό περιβάλλον δεν έχει αλλοιωθεί –για πόσο ακόμα; - από την πανούκλα της κακώς νοούμενης ανάπτυξης.
Ο αιγιαλός διατηρείται όπως τον γνωρίσαμε από παλιά, με το βοτσαλωτό και τις αμμόπλακες και όχι μόνο. Ένα από τα καλά αποτελέσματα είναι ότι εξακολουθεί ακόμα να στολίζει την παραλία ένα από τα ομορφότερα αγριολούλουδα της χώρας μας, το Κρινάκι της θάλασσας ή Παγκράτιο το παράλιο (Pancratium maritimum στα λατινικά). Ανήκει στην οικογένεια των αμαρυλλίδων, είναι πολυετές και τα άνθη του έχουν ευχάριστη μυρωδιά.
Την ονομασία Παγκράτιο (εκ του Παν + κραταιό = Παντοδύναμο) οφείλει στους αρχαίους που του απέδιδαν και φαρμακευτικές ιδιότητες. Ανθίζει από τις αρχές του Αυγούστου μέχρι τα μέσα του Σεπτέμβρη. Μάλιστα, λόγω του καύσωνα και της λειψυδρίας για να μπορέσει να αναπτύξει τον κορμό του και να συντηρήσει τα άνθη ξεραίνονται τα φύλλα του. Λέγεται και «Κρινάκι της Παναγιάς» διότι τα άνθη του ευωδιάζουν το Δεκαπενταύγουστο.
Οι αρχαίοι Έλληνες αναγνωρίζοντας την αξία του και θαυμάζοντας την ομορφιά του, θεωρώντας το και σύμβολο της αγνότητας, συνήθιζαν να το χρησιμοποιούν ως διακοσμητικό στοιχείο. Έτσι, το συναντούμε σε πλήθος τοιχογραφιών(στη Θήρα, στην Κνωσό), ακόμα και σε παράσταση επάνω σε μυκηναϊκό ξιφίδιο. Κάποτε ήταν το πρώτο πράγμα που συναντούσαν οι θαλασσινοί επιστρέφοντας τέτοια εποχή από τα ταξίδια τους. Σήμερα από πολλές παραλίες έχει εξαφανιστεί. Αιτία η χωρίς μέτρο τουριστική εκμετάλλευση και η έλλειψη οικολογικής ευαισθησίας από τους επισκέπτες που τα ξεριζώνουν ή κόβουν τα άνθη.
Με το Προεδρικό Διάταγμα 67/1981 (Φ.Ε.Κ. 23/τ. Α΄/30-01-1981) «Περί προστασίας της αυτοφυούς Χλωρίδος και Αγρίας Πανίδος και καθορισμού διαδικασίας συντονισμού και Ελέγχου της Ερεύνης επ’ αυτών» είναι προστατευόμενο είδος. Όμως είναι αρκετό αυτό χωρίς έμπρακτες ενέργειες από τοπικούς φορείς; Ο Φορέας Διαχείρισης Στενών και Εκβολών ποταμών Αχέροντα και Καλαμά στη Θεσπρωτία(που ετησίως καταμετρά τις συστάδες του κρίνου με τη λήψη συντεταγμένων σε σύστημα αναφοράς) προτείνει π. χ.:
1. Οριοθέτηση, με σήμανση και περίφραξη, των περιοχών όπου αυτοφύεται και αναπαράγεται.
2. Απαγόρευση καθαρισμού, με μηχανικά μέσα, των παραπάνω περιοχών, όχι μόνον προς αποφυγή διατάραξης του ευαίσθητου αμμώδους εδάφους και των αμμοθινών, όπου αναπτύσσεται, αλλά και προς αποφυγή ενδεχόμενης συλλογής και απομάκρυνσης του σπόρου του.
3. Απαγόρευση της κοπής του.
4. Ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του κοινού για τη σπουδαιότητα διατήρησης και εξάπλωσης του είδους.
Εδώ δεν πρέπει κάτι να γίνει όσο ακόμα υπάρχει καιρός; Πιστεύω ότι ο πολιτιστικός φορέας της Ασίνης θα μπορούσε και πρέπει να αναπτύξει δραστηριότητα προς την κατεύθυνση αυτή χωρίς να χάνει χρόνο, διότι σε λίγο θα είναι αργά, θα μας μείνουν μόνο οι φωτογραφίες και η ανάμνηση. Φίλτατε Λάμπρο με την Παράδοση: Ιδού πεδίον λαμπρόν.
Το παρακάτω κείμενο είναι από το περιοδικό «Γεώ» (τεύχ. 2, σελ. 12, Σάββατο 22 Απριλίου 2000). Το υπογράφει ο κ. Ήλίας Αποστολίδης και μέσα σε λιγότερο από 10 σειρές τα λέει όλα. Το προσυπογράφω και εγώ:
«Γεννημένος μέσα στις αμμοθίνες, βρέθηκε στις τοιχογραφίες της Σαντορίνης και σ’ ένα μυκηναϊκό ξίφος. Ο κρίνος της θάλασσας, που ακόμη ανθεί επάνω στην άμμο, θυμίζει πως δεν υπάρχει άγονη γη. Συμμετρία, λευκότητα και ομορφιά που χαρίζεται άδολα, έτσι χωρίς προαπαιτούμενα. Να τον φυλάξουμε, να χαρούμε το υπέροχο άρωμά του, να κρατήσουμε την εικόνα, αλλά και την αγνότητά του. Ο κρίνος της θάλασσας, ο pancratium maritimum, ο μοναδικός…»
Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο μου, πρόκειται για δικές μου λήψεις. Στην τελευταία κάποιες συστάδες κατά το μήνα Απρίλιο, με τα φύλλα ακόμα χλωρά.
Το παρακάτω κείμενο είναι από το περιοδικό «Γεώ» (τεύχ. 2, σελ. 12, Σάββατο 22 Απριλίου 2000). Το υπογράφει ο κ. Ήλίας Αποστολίδης και μέσα σε λιγότερο από 10 σειρές τα λέει όλα. Το προσυπογράφω και εγώ:
«Γεννημένος μέσα στις αμμοθίνες, βρέθηκε στις τοιχογραφίες της Σαντορίνης και σ’ ένα μυκηναϊκό ξίφος. Ο κρίνος της θάλασσας, που ακόμη ανθεί επάνω στην άμμο, θυμίζει πως δεν υπάρχει άγονη γη. Συμμετρία, λευκότητα και ομορφιά που χαρίζεται άδολα, έτσι χωρίς προαπαιτούμενα. Να τον φυλάξουμε, να χαρούμε το υπέροχο άρωμά του, να κρατήσουμε την εικόνα, αλλά και την αγνότητά του. Ο κρίνος της θάλασσας, ο pancratium maritimum, ο μοναδικός…»
Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο μου, πρόκειται για δικές μου λήψεις. Στην τελευταία κάποιες συστάδες κατά το μήνα Απρίλιο, με τα φύλλα ακόμα χλωρά.
