Οι πρόσφυγες δέχτηκαν τον ρατσισμό των ντόπιων, την πολιτική στοχοποίηση από τους αντιβενιζελικούς, την πολιτική εκμετάλλευση από τους βενιζελικούς, την «κοροϊδία» από φορείς όπως η Επιτροπή Αποκατάστασης προσφύγων που καταχράζονταν τα χρήματα που προορίζονταν για εκείνους καταδικάζοντάς τους στην εξαθλίωση.
Όλα αυτά εξαιτίας της τυχοδιωκτικής πολιτικής του Βενιζέλου – που συνεχίστηκε από τον βασιλιά Κωνσταντίνο και τους αντιβενιζελικούς παρά τις υποσχέσεις τους για σταμάτημα της εκστρατείας- που επεδίωκε την υλοποίηση της «Μεγάλης Ιδέας» και την εδραίωση των συμφερόντων των Άγγλων ιμπεριαλιστών, τους οποίους πιστά υπηρετούσε και οι οποίοι του είχαν τάξει την «Ελλάδα των 5 θαλασσών και των δύο ηπείρων» που προέβλεπε η Συνθήκη των Σεβρών.
Όμως, η ελληνική αστική τάξη ήθελε κάτι παραπάνω από την προσάρτηση των μικρασιατικών παραλίων κι έτσι το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα έφτασε μέχρι το Εσκί Σεχίρ, το Αφιόν Καραχισάρ… Το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα εξουθενωμένο έγινε πιόνι στα χέρια των ισχυρών. Οι «φίλοι» μας οι Άγγλοι, οι Γάλλοι έβλεπαν τις σφαγές χωρίς να τους συγκινεί καν το ατελείωτο ανθρώπινο δράμα.
Δυστυχώς, στις μέρες μας οι ιμπεριαλιστές έχουν σηκώσει κεφάλι και προκειμένου να απομυζήσουν και το τελευταίο ίχνος πλούτου από τους λαούς τη γη ξαναμοιράζουν, με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν. Το αποτέλεσμα; Πάντα ίδιο. Εκατομμύρια νεκροί, εκατομμύρια πρόσφυγες να δέχονται τον ρατσισμό, να παίζονται στις πλάτες τους τα πολιτικά παιχνίδια των ισχυρών, να ζουν στην εξαθλίωση, αφού τα κονδύλια που προορίζονται γι’ αυτούς σπάνια αξιοποιούνται για την κάλυψη των αναγκών τους.
Αν θέλουμε να τιμήσουμε τη μνήμη των νεκρών μας, αν θέλουμε η ιστορία να μην περάσει στη λήθη, τότε οφείλουμε να αγκαλιάσουμε τους ξεριζωμένους και κυρίως να αγωνιστούμε για την απεμπλοκή μας από τα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια και για το σταμάτημα των πολέμων. Αλλιώς, πολύ εύκολα μπορεί να βρεθούμε κι εμείς στη θέση τους.
Ανταρσία στο Μωριά
Δυστυχώς, στις μέρες μας οι ιμπεριαλιστές έχουν σηκώσει κεφάλι και προκειμένου να απομυζήσουν και το τελευταίο ίχνος πλούτου από τους λαούς τη γη ξαναμοιράζουν, με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν. Το αποτέλεσμα; Πάντα ίδιο. Εκατομμύρια νεκροί, εκατομμύρια πρόσφυγες να δέχονται τον ρατσισμό, να παίζονται στις πλάτες τους τα πολιτικά παιχνίδια των ισχυρών, να ζουν στην εξαθλίωση, αφού τα κονδύλια που προορίζονται γι’ αυτούς σπάνια αξιοποιούνται για την κάλυψη των αναγκών τους.
Αν θέλουμε να τιμήσουμε τη μνήμη των νεκρών μας, αν θέλουμε η ιστορία να μην περάσει στη λήθη, τότε οφείλουμε να αγκαλιάσουμε τους ξεριζωμένους και κυρίως να αγωνιστούμε για την απεμπλοκή μας από τα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια και για το σταμάτημα των πολέμων. Αλλιώς, πολύ εύκολα μπορεί να βρεθούμε κι εμείς στη θέση τους.
Ανταρσία στο Μωριά
