Γράφει η Πόπη Καλκούνου
Η πόλη του Ναυπλίου στα τέλη πάντα του Σεπτέμβρη μνημονεύει και τιμά τον Α΄ Κυβερνήτη του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, τον Ιωάννη Καποδίστρια.
Εκεί στην μικρή κλειστή πλατεία καθώς η πόλη σκαρφαλώνει προς το Ιτς Καλέ υποκλινόμαστε όλοι με την σκέψη μας στον σημαντικό πολιτικό του 19ου αιώνα αλλά και στην προσωπικότητα του εσωστρεφούς και μοναχικού Ιωάννη…
Η πλατεία του Αγίου Σπυρίδωνα, που ελπίζω και εύχομαι με την αναμόρφωση της, όταν και όποτε γίνει, να βρει την ρυμοτομική δομή της κλειστής μεσαιωνικής πλατείας αφήνοντας πίσω της την κακή εικόνα του parking και των πλακοστρώσεων που δημιουργούν μια υποτυπώδη πλατεία πάνω στην πλατεία.
Η πλατεία που ονοματίζεται από τον αγαπημένο και μοιραίο για τον Καποδίστρια ναό του Αγίου Σπυρίδωνα αλλά κυρίως από το ιστορικό γεγονός που θα αλλάξει την νεότερη πολιτική μας ιστορία., την δολοφονία του δυστυχώς από ελληνικά χέρια.
Η πλατεία που ονοματίζεται από τον αγαπημένο και μοιραίο για τον Καποδίστρια ναό του Αγίου Σπυρίδωνα αλλά κυρίως από το ιστορικό γεγονός που θα αλλάξει την νεότερη πολιτική μας ιστορία., την δολοφονία του δυστυχώς από ελληνικά χέρια.
Η πλατεία με το εξαιρετικό δείγμα νεοκλασικισμού, την οικία Ρουκουνιώτη, τις κρήνες και το ανέβασμα με τις δρομόσκαλες προς τα τείχη είναι ένα ατελείωτο πέρασμα εποχών και γεγονότων με κορυφαίο βέβαια αυτό της δολοφονίας του Κυβερνήτη για εμάς και ενός εκ των κορυφαίων πολιτικών προσωπικοτήτων για την Εσπερία.
Στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών προγραμμάτων του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος και συγκεκριμένα του εκπαιδευτικού κύκλου «Το Ναύπλιο στον 19ο αιώνα» ανηφόρησα πολλές φορές με μαθητές και επισκέπτες την οδό Παπανικολάου για να φτάσω στην θύρα της εκκλησιάς του Αγίου Σπυρίδωνα προκειμένου, άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε όχι, να μιλήσω σε παιδιά και εφήβους για τα ιστορικά γεγονότα εκείνης της περιόδου. Αλλά κυρίως να προσπαθήσω να αναπτύξω έναν διάλογο μαζί τους για την προσωπικότητα που μας σημαδεύει ως εθνικό κράτος αλλά και γι αυτήν καθ αυτήν την δολοφονία, που δυστυχώς για εμάς γίνεται από τους συμπατριώτες μας Μαυρομιχαλαίους.
Στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών προγραμμάτων του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος και συγκεκριμένα του εκπαιδευτικού κύκλου «Το Ναύπλιο στον 19ο αιώνα» ανηφόρησα πολλές φορές με μαθητές και επισκέπτες την οδό Παπανικολάου για να φτάσω στην θύρα της εκκλησιάς του Αγίου Σπυρίδωνα προκειμένου, άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε όχι, να μιλήσω σε παιδιά και εφήβους για τα ιστορικά γεγονότα εκείνης της περιόδου. Αλλά κυρίως να προσπαθήσω να αναπτύξω έναν διάλογο μαζί τους για την προσωπικότητα που μας σημαδεύει ως εθνικό κράτος αλλά και γι αυτήν καθ αυτήν την δολοφονία, που δυστυχώς για εμάς γίνεται από τους συμπατριώτες μας Μαυρομιχαλαίους.
Τις περισσότερες φορές λοιπόν τα καλά και σπουδαία της διακυβέρνησης του Καποδίστρια προβάλλονταν από μικρούς και μεγάλους μαθητές σε πρώτο πληθυντικό……..αλλά όταν φτάναμε στο δύσκολο κομμάτι της δολοφονίας τότε το γραμματικό πρόσωπο άλλαζε σε τρίτο πληθυντικό……αυτοί λοιπόν που έκαναν το κακό. Αλλά ποιοι αυτοί? Αυτοί είμασταν εμείς και όταν ακολουθούσε με μαθηματική ακρίβεια η φράση «δεν φταίμε εμείς μας βάλανε» προσπαθούσα να τους πω ότι ίσως είναι προτιμότερο το λάθος να ήταν δικό μας και όχι να έχουν οπλίσει το χέρι των Μαυρομιχαλαίων οι ξένοι, εν προκειμένω οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής, γιατί το να μας χρησιμοποιούν μέσα από τα πάθη και τις αδυναμίες μας, δεν μας τιμά ως λαό, έπεφτε βαριά σιωπή. Προβληματισμός ή Απόλυτη διαφωνία? Μάλλον το δεύτερο.
Ο Κυβερνήτης πορεύεται πλέον στο Πάνθεον των Αθανάτων κι εμείς οι κοινοί θνητοί κάθε χρόνο το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Σεπτέμβρη τιμούμε επετειακά την μνήμη του. Μνημόσυνο και αποδώσεις φόρου τιμής που είναι τα γνωστά στερεότυπα μιας επετείου και που δίνουν βεβαίως
και το πανηγυρικό κλίμα της ημέρας, προσπαθώντας μ’ αυτόν τον τρόπο η επίσημη πολιτεία να τιμήσει τον μεγάλο άνδρα που σημάδεψε με τα πολιτικά και κοινωνικά του βήματα τούτο τον τόπο και μάλιστα από την μικρή μας πόλη, την πρώτη πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους.
Ο Κυβερνήτης πορεύεται πλέον στο Πάνθεον των Αθανάτων κι εμείς οι κοινοί θνητοί κάθε χρόνο το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Σεπτέμβρη τιμούμε επετειακά την μνήμη του. Μνημόσυνο και αποδώσεις φόρου τιμής που είναι τα γνωστά στερεότυπα μιας επετείου και που δίνουν βεβαίως
και το πανηγυρικό κλίμα της ημέρας, προσπαθώντας μ’ αυτόν τον τρόπο η επίσημη πολιτεία να τιμήσει τον μεγάλο άνδρα που σημάδεψε με τα πολιτικά και κοινωνικά του βήματα τούτο τον τόπο και μάλιστα από την μικρή μας πόλη, την πρώτη πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους.
Πριν τρία χρόνια με πρόταση της συνδημότισσας Δέσποινας Γκάτσιου το ΄Ιδρυμα Καποδίστρια και ο Δημοτικός Οργανισμός Πολιτισμού του Δήμου (ΔΟΠΠΑΤ) είχαν διοργανώσει το άνοιγμα στο κοινό του σπιτιού της κας Γκάτσιου που βρίσκεται στο παραλιακό μέτωπο του ιστορικού κέντρου, με την ανάγνωση των επιστολών του Πρώτου Κυβερνήτη υπό τους ήχους των αγαπημένων του κλασικών συνθετών. ΄Ηταν ομολογουμένως μια άλλη οπτική προσέγγισης γνωριμίας και τιμής για το έργο του Ι. Καποδίστρια.
Θα ήταν παράλειψή μου να μην αναφέρω το σημαντικό έργο του Ιδρύματος Καποδίστρια, νομικό πρόσωπο του Δήμου Ναυπλιέων, όλα αυτά τα χρόνια ιδιαίτερα με τα σημαντικότατα ιστορικά συνέδρια που έχει διοργανώσει στο πλαίσιο των οποίων φιλοξενήθηκαν εξέχουσες επιστημονικές προσωπικότητες.
Τελειώνοντας θα πρότεινα, ως πολίτης τούτης της πόλης και ως θαυμάστρια του πρώτου κυβερνήτη, ο μήνας Σεπτέμβριος να ονοματιστεί ως ιστορικός μήνας στον Ημερολογιακό Κύκλο του Δήμου Ναυπλιέων και να πλαισιωθεί με σεμινάρια, συνέδρια, θεατρικές πράξεις αλλά κυρίως με εκπαιδευτικούς κύκλους που θα έχουν ως θεματικό άξονα την τοπική, ελληνική και ευρωπαϊκή ιστορία.
«Θα μπορούσα να δώσω τα πάντα στην πατρίδα μου εκτός από την αξιοπρέπειά μου…..γιατί τότε θα ήμουν άπατρις….»
Γι αυτήν την αξιοπρέπεια παλεύουμε όλοι καθημερινά και τον ευγνωμονούμε που μας την δίδαξε με τις πράξεις του!
«Θα μπορούσα να δώσω τα πάντα στην πατρίδα μου εκτός από την αξιοπρέπειά μου…..γιατί τότε θα ήμουν άπατρις….»
Γι αυτήν την αξιοπρέπεια παλεύουμε όλοι καθημερινά και τον ευγνωμονούμε που μας την δίδαξε με τις πράξεις του!
