Το συμπληρώνουμε όμως με τη φαντασία μας. Η συγγραφέας μάς δίνει τα εργαλεία. Και αυτό είναι ένα μεγάλο προσόν για το έργο: όντας απολύτως ρεαλιστικό, αφήνει ταυτόχρονα κενά, για να συμπληρωθούν από εμάς.
Τα πρόσωπα μιλούν αλογόκριτα. Λένε πράγματα που, στις μοντέρνες κοινωνίες που ζούμε, ντρεπόμαστε να πούμε, ακόμη και αν τα σκεφτόμαστε: "Και τι είναι, ρε, ο άνθρωπος αν δεν αγωνίζεται; Τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ; Να γίνουμε φαΐ για τα σκουλήκια; [...] Εγώ ξέρω ότι δίνω τη ζωή μου για το ίδιο ζώο, γι' αυτό που με σταυρώνει. Το ίδιο ζώο που είμαι κι εγώ. Το λένε άνθρωπο. Και το αντέχω".
Οι ήρωες της Πέννυς Μηλιά ανήκουν στους αυτόκλητους "αίροντας τας αμαρτίας του κόσμου", είναι αντάρτες πόλεων· και εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν. Ως θεατές ή ως αναγνώστες επιζητούμε την ταύτιση μαζί τους. Πώς όμως να ταυτιστείς με πρόσωπα που ζουν στην κόψη του ξυραφιού, που αλλάζουν κατοικίες και ταυτότητες, που τους κυνηγάει η αστυνομία, που αναλαμβάνουν ακόμα και εκτελέσεις; [...] (Από την εισαγωγή της Κάτιας Γέρου)
Παρουσιάζει ο Γιάννης Τσιόδρας
