Της Κατερίνας… που οδεύει…

Αφήνω το παράθυρο ανοιχτό
ο χρόνος
δεν φυλακίζει την πνοή


σ΄ ακολουθώ στη διαδρομή
που αναπόδραστα διάλεξες

ταυτόχρονα είμαι
και δεν είμαι
ανάμεσα θανάτου
και μνήμης

όμως, άσε τους φίλους
να σε συντροφεύουν στο ταξίδι
που οδοιπορείς

στις νέες εικόνες
που χαράζουν το βλέμμα σου

τώρα
ήρθε η ώρα
ως πρωταγωνίστρια
να αποσυρθείς από την σκηνή

γιατί ο δρόμος
είνε μακρύς
και δύσβατος

μα στρωμένος
με κόκκινα τριαντάφυλλα
ως το αίμα της καρδιάς μας

-μια μικρή ωδή εποίησα
για ένα αστεράκι
που ταξιδεύει
στην πορεία του παντός-

καληνύχτα
γλυκιά μου κατερίνα

Νοέμβριος 2019

Θεοδόσης Σπαντηδέας