Είναι ένας πανηγυρισμός, μια ξέφρενη στιγμή ουσιαστικής αποτίμησης. Η αποτίμηση έρχεται με το τέλος των πραγμάτων. Τι τελειώνει για εμάς; Η εποχή που χρειαζόταν κάποιον πάνω από το κεφάλι μας για να δράσουμε.
Η εποχή που μέσα στο χώρο κοιτούσαμε το διπλανό και βλέπαμε μόνο τι μας χωρίζει. Τελειώνει η εποχή που κρυβόμασταν καρτερικά με τα χέρια στην ανάταση και αφήναμε να έρθουν και να μας πάρουν ένα ένα ότι είχαμε αποκτήσει στα χρόνια της άπνοιας. Έναν καιρό που έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
«Δεν είμαστε τρομοκράτες, είμαστε φοιτητές». Φοιτητές ανήσυχοι, δραστήριοι, διαφορετικοί μεταξύ μας και όμως ενωθήκαμε με κοινό στόχο για εμάς, για τους επόμενους και για όλους. Μέσα σε αυτή την κατάληψη υπάρχει το «εμείς» που σκοπό έχει να έρθει αντιμέτωπο με τα τελευταία γεγονότα της υποτιθέμενης αναγκαιότητας της κρατικής εξουσίας. Καταφέρνουμε να διεξάγουμε δρώμενα στην πόλη μας και να ακούγονται οι φωνές μας που έχουν μεγαλύτερη ισχύ ενωμένες.
«Δεν είμαστε τρομοκράτες, είμαστε φοιτητές». Η τρομοκρατία ταυτίζεται με την βία, την απειλή και τον εκφοβισμό. Το ξέρουμε ότι υπάρχουν φωνές. Τις ακούμε κι εμείς. Φωνές που μας βαφτίζουν τρομοκράτες, επειδή απλά διεκδικούμε και φωνάζουμε για τα δικαιώματα μας. Φωνές που γράφουν «ΜΠΑΧΑΛΑΚΙΔΕΣ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ». Έτσι ονομάζονται όσοι ξαγρυπνούν προσπαθώντας να διεκδικήσουν κάτι δεδομένο; Φωνές που δε σταμάτησαν το ’73. Φωνές που ακούγονταν τότε από τανκς, φωνές που τώρα ζωγραφίζουν σε καθημερινές εφημερίδες. Φωνές που ξέχασαν. Εμείς δεν ξεχνάμε και δεν τις ακούμε.
Μετά από τέσσερις μέρες σκληρής δουλειάς, άνοιξε η πόρτα μας και βγήκαμε στο δρόμο . Και πια, δεν έπρεπε να κάνουμε ησυχία για να μη φωνάξει την αστυνομία η γειτόνισσα. Το μόνο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να ταράξουμε όλα τα «ήσυχα» και «βολεμένα».
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία: «Ήρθε η ώρα να φύγουμε» ακούω και ξεχύθηκαν στους δρόμους. Ένιωσα τα πάντα να σείονται. Κοίτα να δεις, σου λέω, τι γίνεται όταν περιορίζεις και επιβάλλεις. Ξαφνικά ο άγνωστος γίνεται δικός σου. Ξαφνικά σας κινούν τα ίδια.. και τους βλέπω όλους μαζί, ακούω μια φωνή, βλέπω ένα πρόσωπο. ΕΝΩΘΗΚΑΝ.
«Δεν είμαστε τρομοκράτες, είμαστε φοιτητές». Φοιτητές ανήσυχοι, δραστήριοι, διαφορετικοί μεταξύ μας και όμως ενωθήκαμε με κοινό στόχο για εμάς, για τους επόμενους και για όλους. Μέσα σε αυτή την κατάληψη υπάρχει το «εμείς» που σκοπό έχει να έρθει αντιμέτωπο με τα τελευταία γεγονότα της υποτιθέμενης αναγκαιότητας της κρατικής εξουσίας. Καταφέρνουμε να διεξάγουμε δρώμενα στην πόλη μας και να ακούγονται οι φωνές μας που έχουν μεγαλύτερη ισχύ ενωμένες.
«Δεν είμαστε τρομοκράτες, είμαστε φοιτητές». Η τρομοκρατία ταυτίζεται με την βία, την απειλή και τον εκφοβισμό. Το ξέρουμε ότι υπάρχουν φωνές. Τις ακούμε κι εμείς. Φωνές που μας βαφτίζουν τρομοκράτες, επειδή απλά διεκδικούμε και φωνάζουμε για τα δικαιώματα μας. Φωνές που γράφουν «ΜΠΑΧΑΛΑΚΙΔΕΣ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ». Έτσι ονομάζονται όσοι ξαγρυπνούν προσπαθώντας να διεκδικήσουν κάτι δεδομένο; Φωνές που δε σταμάτησαν το ’73. Φωνές που ακούγονταν τότε από τανκς, φωνές που τώρα ζωγραφίζουν σε καθημερινές εφημερίδες. Φωνές που ξέχασαν. Εμείς δεν ξεχνάμε και δεν τις ακούμε.
Μετά από τέσσερις μέρες σκληρής δουλειάς, άνοιξε η πόρτα μας και βγήκαμε στο δρόμο . Και πια, δεν έπρεπε να κάνουμε ησυχία για να μη φωνάξει την αστυνομία η γειτόνισσα. Το μόνο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να ταράξουμε όλα τα «ήσυχα» και «βολεμένα».
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία: «Ήρθε η ώρα να φύγουμε» ακούω και ξεχύθηκαν στους δρόμους. Ένιωσα τα πάντα να σείονται. Κοίτα να δεις, σου λέω, τι γίνεται όταν περιορίζεις και επιβάλλεις. Ξαφνικά ο άγνωστος γίνεται δικός σου. Ξαφνικά σας κινούν τα ίδια.. και τους βλέπω όλους μαζί, ακούω μια φωνή, βλέπω ένα πρόσωπο. ΕΝΩΘΗΚΑΝ.
Σκηνοθετούμε και παίζουμε στη δική μας παράσταση, δεν είμαστε κομπάρσοι στο σόου της κυβέρνησης.
Σύνταξη και επιμέλεια κειμένου:
Σόνια Μακρή
Δάφνη Αληχοντζώτη
Εύα Τζανακάκη
Αγγελική Ανδρεαδάκη
Σύνταξη και επιμέλεια κειμένου:
Σόνια Μακρή
Δάφνη Αληχοντζώτη
Εύα Τζανακάκη
Αγγελική Ανδρεαδάκη
