Μνήμη Κατερίνας Παπαδριανού

του Γιώργου Κόνδη

Κατερίνα για σένα

Θεατρίνα
Ξαπλωμένη στη σκηνή
Ο Ρόλος
το σκηνικό του Φθινοπώρου άνθη
Κι οι Θεατές πολλοί

Σταγόνα σαν έπεσες στη γη
Την έκανες ποτάμι
Σπίθα φωτιά που άναψες
Λάτρεψες τη ζωή
Το θέλησες και έζησες
Την κάθε της στιγμή.

Κι αν το σκαρί σου τσάκισε
Εσύ ήσουν εκεί-πάλευες
Κι εμπόδιο δε στάθηκε
Να φτάσεις στην Ιθάκη.

Θεατρίνα μου!
Ο ρόλος σου επέβαλε
χωρίς το χειροκρότημα
Να κλείσει η σκηνή.

Τσεκούρα Νίκη

Πέρασαν σαράντα μέρες χωρίς την Κατερίνα Παπαδριανού μετά το τελευταίο φιλί στο Δρέπανο στις 9-11-2019. Τέτοιες μέρες κανονίζαμε τις παρουσιάσεις, τις εκδηλώσεις, μιλάγαμε για τα προγράμματα και το μέλλον της Ένωσης Συγγραφέων και Λογοτεχνών Αργολίδας, που την ξεκίνησε η ίδια και πάλεψε για να ωριμάσει η ιδέα και να αποτελέσει ένα σημείο αναφοράς για τον λογοτεχνικό και συγγραφικό πλούτο της Αργολίδας. 

Τι κρίμα να χάνονται οι άνθρωποι την στιγμή που βρίσκονται στην καλύτερη, την πιο δημιουργική φάση της ζωής τους! Πόσο άδικος φαίνεται ο χαμός τους, όταν γύρω μας καταστρέφουμε με απίστευτη ευκολία χωρίς να δημιουργούμε το παραμικρό! Δεν ήταν μόνο η συγγραφική δράση της Κατερίνας που υπογραμμίζει την απουσία της. Είναι η ενεργητικότητά της, ο σαματάς, τα πειράγματα, «η φωτιά στα τόπια» που βάζουν οι άνθρωποι με θέληση να κάνουν οι ίδιοι και οι κοινωνίες τους βήματα μπροστά, να δημιουργούν, να αλλάζουν. Αυτό κυρίως λείπει με την απουσία της Κατερίνας. Έτσι, μένει το έργο της για να το μνημονεύουμε ως μια από τις σημαντικότερες προσπάθειες ανάδειξης της τοπικής ιστορίας και των ανθρώπων της. 

Τα ιστορικά μυθιστορήματα της Κατερίνας και ιδιαίτερα οι τελευταίες «Νάρκες», αποτελούν μια πλούσια παρακαταθήκη εικόνων ενός κόσμου που αγωνίστηκε για μια καλύτερη ζωή, δίνοντας τρομερές μάχες με την ίδια τη ζωή και με τις αντιξοότητες που δημιουργούσαν οι ιστορικές συγκυρίες. Με τα μυθιστορήματα αυτά πάντρεψε την αγάπη της για τον τόπο και τους ανθρώπους του μ’ εκείνη για την έρευνα σημαντικών ιστορικών στιγμών που καταγράφονταν μέσα από πρόσωπα και γεγονότα. Κι αυτή η αγάπη εκφράστηκε με την εργασία της στην εκπαίδευση και με τη συμμετοχή της σε συλλόγους και σε διάφορες ομάδες δημιουργικής κοινωνικής προσφοράς.

Από τις σελίδες των βιβλίων της, ακόμη και από τις δύσκολες στιγμές που περιγράφει, ξεχειλίζει η ευαισθησία ενός συγγραφέα που δύσκολα σε άφηνε να το διαπιστώσεις με τη διαπροσωπική σχέση. Ήταν χαρακτήρας ντόμπρος και αψύς και έδινε στον καθημερινό της λόγο εκείνη την σπάνια καθαρότητα που μπορεί να ξενίζει αλλά δεν προδίδει ποτέ! Κι έπειτα μοιραζόταν, ένιωθε την ανάγκη να μοιράζεται, τις καλές της στιγμές με ένα τραγούδι, ένα χορό, ένα τσίπουρο, το χταπόδι που είχε πιάσει με τη βάρκα της κάπου στην περιοχή.

Την Κυριακή 15-12-2019 και ώρα 9.30, στο Δρέπανο, θα τιμήσουμε για μια ακόμη φορά τη μνήμη της και θα κρατήσουμε ζωντανή την εικόνα ενός ανθρώπου που δεν φοβήθηκε ούτε μια στιγμή τη ζωή αλλά ούτε και το θάνατο. Δημιούργησε προκαλώντας και τους δυο!