Καλεί το ΚΥΣΔΕ να επανεξετάσει αμέσως την αίτηση απόσπασης του συναδέλφου καθώς και το σύνολο των αποσπάσεων που δεν έχουν ικανοποιηθεί . Το γεγονός ότι δεν έγινε β΄ φάση αποσπάσεων άφησε μεγάλο αριθμό συναδέλφων μακριά από τον τόπο κατοικίας τους κάτι που για πολλούς συναδέλφους είναι πλέον μόνιμη κατάσταση και φτάνουν να βλέπουν ως μόνο τρόπο να βρεθούν κοντά στο σπίτι τους την άδεια άνευ αποδοχών.
Ζητάμε να γίνει β΄ φάση αποσπάσεων έτσι ώστε να λυθούν σοβαρά προβλήματα συναδέλφων που ζουν μακριά από τις οικογένειές τους με σοβαρά οικονομικά προβλήματα ή προβλήματα υγείας.
Επιπλέον το Δ.Σ. τονίζει ότι εάν είχε καθιερωθεί η θέση του κλάδου για απόσπαση από πλεονασματικές σε πλεονασματικές περιοχές ο αριθμός των αποσπάσεων που θα είχαν ικανοποιηθεί θα ήταν πολύ μεγαλύτερος και πολλοί συνάδελφοι θα βρίσκονταν κοντά στον τόπο συμφερόντων και τις οικογένειές τους.
Γιατί κάνει απεργία πείνας ο εκπαιδευτικός
Όπως σημειώνει, «κι ενώ προσπαθώ να βρω δύναμη για να συνεχίσω τον αγώνα μου, η παντελής έλλειψη συμπαράστασης κι αλληλεγγύης από τα θεσμικά όργανα με καταρρακώνει! Πού είναι οι πολιτικά υπεύθυνοι του υπουργείου; Πού είναι οι συνδικαλιστές; Πού είναι η ΟΛΜΕ; Πού είναι οι ΕΛΜΕ; Πού είναι τα κόμματα με το ενδιαφέρον τους για θέματα παιδείας; Πού είναι τα κανάλια "ενημέρωσης" που κόπτονται για τα κοινά; Πού είναι ο απλός εκπαιδευτικός που βιώνει παρόμοιες καταστάσεις; Πού;;;»
Σε κείμενό του αναφέρει:
Ακούει κανείς….
Είμαι ένας από τους χιλιάδες εκπαιδευτικούς των χιλίων ευρώ που ακροβατούν καθημερινά με τις υποχρεώσεις τους και προσπαθούν να δείχνουν αξιοπρεπείς μέσα στο σχολείο τους. Οι περισσότεροι από μας ξοδεύουμε αρκετά από αυτά τα χρήματα σε μετακινήσεις αφού συνήθως δε ζούμε κοντά στα σχολεία που υπηρετούμε. Αν σκεφτούμε και αυτούς που δεν έχουν άλλους εισοδηματικούς πόρους και αποτελούν αυτά τα χίλια ευρώ το μόνο εισόδημα μέσα σε μια οικογένεια, τότε οι δεύτερες και τρίτες σκέψεις επιβίωσης αποτελούν προτεραιότητα στην καθημερινή μας ¨παρουσία¨. Θα μιλήσω όμως για κάτι που ξεπερνά ακόμη και αυτή την καθημερινή αγωνία και προσπάθειά μας με το προσωπικό μου παράδειγμα.
Κάθε χρόνο πολλοί από εμάς μετακινούμαστε με απόσπαση σε περιοχές κοντά στις οικογένειές μας και τα καταφέρνουμε να ορθοποδούμε. Πηγαίνουμε σε λειτουργικά κενά της εκπαίδευσης και έτσι σώζουμε την εύθραυστη αξιοπρέπειά μας. Όταν όμως το Υπουργείο στέλνει στα κενά αυτά νέους αδιόριστους συναδέλφους, αγνοώντας την δική μας αίτηση, τότε αυτό αποτελεί δίωξη δικιά μας και της οικογένειάς μας. Με αυτό τον τρόπο η εργασιακή ειρήνη γίνεται παρελθόν ή μάλλον αναβιώνουμε συνθήκες ¨φάμπρικας¨ και εργασιακού Μεσαίωνα. Νιώθουμε να αποτελούμε αριθμητική μονάδα σε ένα κουτάκι excel μιας λίστας μελλοθάνατων. Ικανών όμως να εργάζονται μέχρι την τελευταία στιγμή και μάλιστα κάνοντας τον εκπαιδευτικό μέσα στο σημερινό μας σχολείο. Θα μπορούσε κάποιος να μιλήσει για μεμονωμένο περιστατικό ή για ένα υπολογιστικό λάθος της διοίκησης. Ναι, αλλά μέλημα του Υπουργείου δεν είναι η οργάνωση και διοίκηση της εκπαίδευσης, η επίλυση τέτοιων λαθών και η προστασία των εργασιακών μονάδων της παιδείας που αποτελούμε εμείς οι εκπαιδευτικοί; Αν όχι, τότε μιλάμε για αναλώσιμους εκπαιδευτικούς μιας ¨φάμπρικας¨ αυριανών χρήσιμων εργατών. Δεν μπορεί, ένας υποτακτικός εκπαιδευτικός θα εκπαιδεύσει και μαθητές έτοιμους να αποδέχονται συνθήκες ανυποληψίας και υποταγής.
Θα ήθελα να μην ισχύουν όλα αυτά και για τρεις μήνες, από την αρχή του σχολικού έτους μέχρι τώρα, έχω κάνει γνωστό το πρόβλημά μου με υπομνήματα προς τους αρμόδιους, με αρκετές ενστάσεις κατά των αποφάσεων (Κ.Υ.Σ.Δ.Ε.), με δεκάδες τηλέφωνα καθώς και με έξι επισκέψεις μου στο Υπουργείο και συνομιλία με ¨πρόθυμους¨ να βοηθήσουν στο δίκαιο αίτημά μου. Η απάντηση είναι μία. Η απόφαση να μην γίνουν άλλες αποσπάσεις είναι κεντρική. Και ενώ προσπαθώ να φτάσω ψηλά στην ιεραρχία και να μιλήσω με την Υφυπουργό, αυτό αποτελεί ακατόρθωτο ζήτημα. Η απάντηση που διεκδικώ τόσο καιρό για το ¨γιατί εγώ¨ και στο ¨ποιος¨ είναι υπεύθυνος για την δική μου ταλαιπωρία παραμένει αναπάντητη!
Ο χρόνος περνά, τα αδιέξοδα μεγαλώνουν, η υπομονή λιγοστεύει και η διάθεση να βλέπω την συνθήκη με θετική ματιά, καταλήγει σε συνειδητή και προσωποποιημένη οργή. Να μου απαντήσει η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου και της Χώρας μου, η οποία επαγγέλλεται αξιολόγηση δομών και προσώπων. Γιατί η Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Αιτωλοακαρνανίας έδωσε πλεονάσματα για Π.Ε.11 στο τέλος της σχολικής χρονιάς και στην αρχή της νέας 23 κενά στην ίδια ειδικότητα; Ο Περιφερειακός Διευθυντής, έκανε ανάγνωση ή όχι της εξωφρενικής αυτής διαφοράς, για να προωθήσει τα στοιχεία αυτά στη διοίκηση; Το Υπουργείο έχει δικλίδες ασφαλείας προκειμένου να ελέγχει τέτοιες ανορθολογικές καταστάσεις; Έχει την σπουδή να δικαιώσει το άδικο και να ¨δικάσει¨ το παράνομο ή λάθος το οποίο με καταστρέφει οικονομικά; Θα απαντήσει επιτέλους στα ερωτήματά μου που επανειλημμένα έχω καταθέσει έγγραφα με υπομνήματα και ενστάσεις ή θα αδιαφορεί επιδεικτικά;
Η κατάσταση αυτή οφείλω να σημειώσω πως δεν είναι συγκυριακή. Το πρόβλημα της λειτουργίας και διοίκησης του Υπουργείου είναι διαχρονικό. Η απουσία κοινής λογικής έχει να κάνει με τον εναγκαλισμό θέσεων εξουσίας από άτομα με ιδιοτέλεια και περίσσια φιλαρχία. Η ανυπαρξία της δικής μας παρουσίας στη συλλογική ανάδειξη και επίλυση των προβλημάτων μας έχει δημιουργήσει μια συνδικαλιστική ελίτ με τα ίδια χαρακτηριστικά. Νιώθουμε πως φταίνε όλοι οι άλλοι και όχι εμείς. Εμείς που νιώθουμε ¨καλά¨ όταν δεν είμαστε ο άλλος που υποφέρει.
Στη ζωή αυτή τίποτα δεν χαρίζεται, παρά μόνο κατακτιέται με καθημερινό αγώνα για ανθρωπιά. Δεν μας το έμαθαν! Πρέπει να το γνωρίσουμε, για να μπορέσουμε επιτέλους να το διδάξουμε στα παιδιά μας.
Παπαποστόλης Γιώργος, Καθηγητής Φυσικής Αγωγής
