Προσπάθησα να σκεφτώ ψύχραιμα τη Δευτέρα θα έβγαζα νέα κάρτα και θα αντικαθιστούσα το χαμένο κινητό με ένα παλιότερο των παιδιών μου. Όμως υπήρχαν επαφές που δύσκολα θα τις ξαναβρίσκα. Συγγενείς και φίλοι που ζουν μακριά δεν έχουν ιντερνετικό προφίλ και ίσως χανόμασταν. Φωτογραφίες με όμορφες στιγμές με αγαπημένα άτομα. Θλίψη...
Λίγη ώρα αργότερα η κόρη μου είδε στην αρχική της σελίδα δημοσίευση στις Αργολικές Ειδήσεις για εύρεση κινητού και στη φωτογραφία που τη συνόδευε το δικό μου. Επικοινωνήσαμε με την κυρία που το βρήκε .
Μας είπε πως ήταν περαστική από Άργος, ζούσε σε άλλη πόλη, με είδε που κατέβηκα από το αμάξι και όταν έφτασε κοντά είδε στο δρόμο το κινητό. Σταμάτησε το μάζεψε δεν κατάφερε να με εντοπίσει ούτε να προλάβει τη φίλη μου και όταν έφτασε σπίτι της έστειλε ανακοίνωση στις Αργολικές και την Δευτέρα μου το έστειλε σπίτι μου με κούριερ.
Το ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ που θέλω να της πω δεν έχει να κάνει τόσο με το τηλέφωνο που έχω και πάλι στα χέρια μου, όσο με το μάθημα που μου έδωσε. Έχουμε μάθει να λέμε πως η κρίση μας έκανε αδιάφορους και μας έκλεισε στα κουτάκια μας. Έχουμε μάθει να λέμε πως οι Έλληνες λειτουργούμε με ωχαδερφισμό.
Κι όμως αυτή η άγνωστη γυναίκα μου απέδειξε το αντίθετο. Σταμάτησε, κατέβηκε από το αμάξι της δεν προσπέρασε αδιάφορη. Όταν έφτασε στον προορισμό της μπήκε στον κόπο να το ανακοινώσει και τη Δευτέρα να αφιέρωσε χρόνο με τη διαδικασία να μου το στείλει αλλά και να με ενημερώσει ότι την επόμενη θα το είχα στα χέρια μου. Δεν ξέρω αν εγώ θα έκανα το ίδιο έτσι σε κάτι ανάλογο.
Αν αυτή λειτουργεί έτσι σε κάτι απλό φαντάζομαι με πόσο μεγαλειώδη τρόπο θα λειτουργεί σε σοβαρότερα θέματα. Την ευχαριστώ για το μάθημα και της εύχομαι καλές γιορτές σε αυτην και την οικογένεια της.
Βούλα Καπλαντζή
