Τι ήταν οι τσιγαρίδες που έτρωγε παλιά κάθε ελληνική οικογένεια τον χειμώνα;

Παλιά, κάθε οικογένεια, είχε ένα γουρουνάκι στην αυλή του.Το έπαιρνε από μικρό ,η εκτροφή του άρχιζε ένα χρόνο πριν, έτσι ώστε να καταφέρουν να το παχύνουν αρκετά.

Με φροντίδα και καλό τάϊσμα το γουρουνάκι,γινόταν…θρεφτάρι.Τότε δεν υπήρχαν οι ζωοτροφές,
που υπάρχουν σήμερα.Το τάιζαν με βελανίδια, τσουκνίδες, χόρτα και αποφάγια ως την παραμονή των Χριστουγέννων, οπότε και ξεκινούσε το έθιμο της χοιροσφαγής.

Προπαραμονή Χριστουγέννων,όλο το χωριό έσφαζε τα γουρούνια.Μαζεύονταν 3-4 άνδρες,το έριχναν κάτω για να μπορέσουν να το σφάξουν Έπειτα,βοηθούσαν τον γείτονα.Τότε,όλοι συνεργάζονταν μεταξύ τους.

Αφού το έσφαζαν,τα έγδερναν με μαχαίρι και το κρεμούσαν σε τσιγγέλι ,στο κατώι .Την επομένη το τεμάχιζαν.

Το έκοβαν σε μικρά κομμάτια κομμάτια κρέατος. Οι ποσότητες ήταν μεγάλες, ένα καλό γουρούνι ζύγιζε έως και 100 κιλά. Καλό,χαρακτήριζαν το γουρούνι με πολύ ξίγκι.

Άφθονο και νόστιμο χοιρινό κρέας σε αναμμένα τζάκια, εύφραινε τους πιστούς μετά την πολυήμερη νηστεία και έδινε πανηγυρική ατμόσφαιρα στο δωδεκαήμερο των γιορτών. Ένα σημαντικό όμως μέρος του κρέατος έπρεπε να διατηρηθεί για τους ερχόμενους μήνες μέσα σε κιούπια σκεπασμένο με καυτό λίπος. 

Η σπατάλη ήταν γνωστή μόνο σαν λέξη, εκείνη την εποχή, όχι σαν νοοτροπία. Τίποτα από το σφάγιο δεν πετιόταν. Όλα, μα όλα τα μέρη του ζώου τα αξιοποιούσαν οι ντόπιες καλονοικοκυρές. Με τα αυτιά και τα πόδια έφτιαχναν την περίφημη πηχτή. Με το δέρμα του, που το ξύριζαν και το στέγνωναν, νοστίμιζαν τα όσπρια και άλλα φαγητά και με τα έντερα του, έφτιαχναν νοστιμότατα λουκάνικα.

Η παρασκευή τσιγαρίδων , ήταν ένα μικρό πανηγύρι.Σε όλες τις αυλές,οι γυναίκες άναβαν φωτιές, γιατί αυτό που χρειάζονταν περισσότερο ήταν το πολύτιμο ζωικό λίπος και τις θερμίδες του γιατί ο χειμώνας ήταν βαρύς και διαρκούσε πολλούς μήνες. 

Έκοβαν το λιπώδη ιστό σε μικρά κομματάκια και τα έλιωναν σε μεγάλα καζάνια. Αφού έλιωνε ένα τμήμα από το λίπος, έμεναν στο καζάνι μικρά τραγανά κομματάκια από λίπος και κρέας. Αυτά ήταν οι περίφημες «τσιγαρίδες» ή «τζουμπερίγκες», το αγαπημένο φαγητό μικρών και μεγάλων. 

Μετά το ψήσιμο στα καζάνια άρχιζε το τσιμπούσι με άφθονο κρασί αλλά και χορό. Το υπόλοιπο λίπος το στράγγιζαν σε τενεκέδες και το χρησιμοποιούσαν όλο το χρόνο στο μαγείρεμα.

Πληροφορίες: ixomageiremata.gr