Η συγγραφέας Λένα Μαντά θα βρεθεί στην Κοιλάδα Αργολίδας για την παρουσίαση του βιβλίου της Ταξίδι στη Βενετία.
Η παρουσίαση θα γίνει το Σάββατο 15 Φεβρουαρίου στις 18:00 στο Δημοτικό Σχολείο Κοιλάδας Αργολίδας.
Λίγα λόγια από μένα…
…Όπως πάντα. Τώρα που είναι αρχή και σας μιλάω εγώ. Αλλά τι
να πω γι’ αυτό το βιβλίο που κι η ίδια χαμένα τα έχω!
Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να ξέρετε πως η ιδέα είχε γεννηθεί πολύ πριν σκεφτώ να γράψω το προηγούμενο. Κι ενώ το επεξεργαζόμουν στο μυαλό μου, ήρθε ο θάνατος της μητέρας μου και το
ΖΩΗ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ πήρε τη θέση αυτού που κρατάτε στα χέρια σας
τώρα. Συμβαίνουν αυτά…
Όταν, το 2018, παρουσίασα το βιβλίο του Κυριάκου Αθανασιάδη Οι τέσσερις εποχές της Μέλισσας, άκουσα τον ίδιο τον συγγραφέα να εκφράζει κάτι που σχηματοποίησε αυτό που νιώθω τόσο καιρό. Είπε, λοιπόν, πως ένα βιβλίο γράφεται πρώτα στο μυαλό του συγγραφέα και μετά εκείνος πρέπει να το βάλει στο χαρτί
και αυτή η διαδικασία είναι δύσκολη και καμιά φορά βαρετή! Πόσο δίκιο είχε!
Το ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ το είχα γράψει δεκάδες
φορές μέσα μου και, όταν το απόθεσα στο χαρτί, ήταν σαν να ξαναδιάβαζα για πολλοστή φορά το ίδιο κείμενο!
Παράλληλα οφείλω να ομολογήσω πως με τούτο δω το μυθιστόρημα έκανα ένα βασικό λάθος, που δε συνηθίζω… Το υποτίμησα! Ανήκουστο! Ίσως ακριβώς γιατί το είχα «γράψει» πολλές
φορές νοερά. Διαφορετικά δεν εξηγείται! Θεώρησα πως ήταν
απλό να αποτυπωθεί στο χαρτί, θα έβγαινε πιο γρήγορα γιατί το
κατείχα, δεν ξέρω τι είχα στο κεφάλι μου εκείνο τον καιρό! Πάντως λογική δεν είχα!
Να υπογραμμίσετε, δε, και μια άλλη «πρωτοτυπία». Εγώ, που
δεν κρατούσα ποτέ σημειώσεις, ούτε έκανα πλάνο για κάθε βιβλίο, βρέθηκα να καταγράφω κάποια πράγματα και να εξελίσσω
την ιστορία δημιουργώντας έναν άτυπο σκελετό. Φευ, απατήθηκα! Όταν κάθισα επιτέλους να γράψω, διαπίστωσα πως, φτάνοντας στη σελίδα ογδόντα, δεν είχα μπει καν στις σημειώσεις μου!
Κάπου εκεί πανικοβλήθηκα! Το πράγμα ξέφευγε τελικά και δεν
ήξερα εγώ, η έμπειρη, να το μαζέψω! Σκέψεις, ιδέες και περιστατικά, ήρωες και… παρατρεχάμενοι με κύκλωσαν. Άρχισαν να με
βομβαρδίζουν.
Γέμισα κι εγώ το γραφείο μου με χαρτάκια σημειώσεων! Έγραφα και στο χέρι ακόμη κάποια κομμάτια… Χάος!
Ένιωθα ότι είχα πολλά να πω και έπρεπε να το κάνω με τρόπο
σωστό και κατανοητό! Κι όσο έγραφα, τόσο στριμώχνονταν ιστορίες, τόσο πίεζαν οι ήρωες…
Χρόνια είχα να παθιαστώ τόσο πολύ και να χαθώ τόσο απόλυτα! Ξυπνούσα πριν ξημερώσει για να γράψω, έκανα τη νύχτα
μέρα και δεν μπορούσα να σταματήσω! Ακόμη κι όταν δεν έγραφα, πάλι χαμένη ήμουν. Ένιωθα το μυαλό μου σε λαβύρινθο, σαν
ινδικό χοιρίδιο που ψάχνει την έξοδο. Και όσο δεν την έβρισκα,
τόσο χαιρόμουν, τόσο απολάμβανα το ταξίδι… Ανεξήγητο; Όχι
για μένα.
Ποτέ δεν έχω κλάψει γράφοντας τη λέξη τέλος το έκανα τώρα…
Δεν ξέρω αν ήταν από ανακούφιση που όλα όσα ήθελα βγήκαν επιτέλους σωστά και με τρόπο που να μου αρέσει. Μπορεί
και από λύπη που άγγιζε τα όρια του μαζοχισμού. Δε θα είχα κάτι που να με πιέζει τόσο… Λέω πάντα πως η συγγραφή είναι έρωτας και στον έρωτα δε χωράει λογική, μόνο πάθος. Επιβεβαιώθηκα πανηγυρικά, καθώς με το ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ έζησα έναν
έρωτα δυνατό, παθιασμένο, συναρπαστικό, που, όταν τελείωσε,
η απώλεια με τσάκισε…
Μην ξεχάσω να σας πω πως αυτό το βιβλίο γράφτηκε σε νέο
περιβάλλον, μετά τη μετακόμιση στο καινούργιο μου σπίτι, με το
γραφείο κολλημένο σ’ ένα παράθυρο, όπου νόμιζα πως, αν άπλωνα το χέρι, θ’ άγγιζα τα σύννεφα… Μαγεία… Τώρα που θα πρέπει να σηκωθώ από αυτό, αφού δεν έχω λόγο να κάθομαι μπροστά
στην απεραντοσύνη του, δεν ξέρω πώς θ’ αντιδράσω!
Κλείνοντας, θέλω να ζητήσω συγγνώμη από όλους τους φίλους
μου που παραμέλησα, απ’ όλους τους συγγενείς που με έχασαν,
απ’ όλους γενικά. Δε σας ξέχασα, δε σας αγαπώ λιγότερο, αλλά
αυτά έχει ο έρωτας…
Σε όλους εσάς τώρα, τους αγαπημένους μου αναγνώστες, τι άλλο να πω; Μια ευχή…
Καλό ταξίδι στη Βενετία…
Λένα Μαντά
