Οι εκπαιδευτικοί στις δύσκολες κι ιδιαίτερες αυτές συνθήκες, από την πρώτη στιγμή πράττουν το αυτονόητο, για τους ίδιους, αλλά όχι και δεδομένο από άποψη ψηφιακών υποδομών του σχολικού δικτύου το οποίο, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων των χρόνων της κρίσης, είναι ανεπαρκές και αδύναμο να αντέξει μια τόσο μαζική διαδικασία (είναι πάνω από 1 εκατομμύριο το μαθητικό δυναμικό της χώρας και πάνω από 150.000 οι εκπαιδευτικοί α/θμιας και β/θμιας εκπαίδευσης).
Σε άμεση καθημερινή επικοινωνία με μαθητές και γονείς, παρέχουν υποστηρικτικό εκπαιδευτικό υλικό και κατευθύνουν τους μαθητές τους σε μια ανατροφοδοτική κι εποικοδομητική, της γνώσης και της μάθησης, διαδικασία με κάθε πρόσφορο μέσο και μέθοδο που επιλέγουν ως καταλληλότερη με βάση την άποψη που έχουν διαμορφώσει για τη λειτουργία της τάξης τους από την καθημερινή επαφή τους με τους μαθητές λαμβάνοντας υπόψη και τις τεχνικές δυνατότητες που έχουν ή πιθανά δεν έχουν οι μαθητές τους.
Σε συνεργασία με τους μαθητές τους μέσω e-mail, χρήση των ιστολογίων των σχολικών μονάδων όπου αναρτούν εκπαιδευτικό υλικό, με σύγχρονη επικοινωνία με την τάξη τους μέσω skype, με τις ψηφιακές τάξεις και τις πλατφόρμες που προτείνει το Υπουργείο Παιδείας καθώς και άλλους τρόπους που υιοθετούν από κοινού με τη μαθητική κοινότητα βάση τις ιδιαίτερες συνθήκες, τον τύπο σχολείου και τον τόπο λειτουργίας του, οι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης δαπανώντας ατέλειωτες ώρες πέραν αυτών που είναι «υποχρεωμένοι» και με προσωπικό κόπο ανυπολόγιστο αποτελούν το μοναδικό στήριγμα των μαθητών τους σε αυτήν την εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία.
Υλοποιούν από την πρώτη στιγμή, πριν δοθεί η όποια οδηγία από το Υπουργείο Παιδείας, την εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση των μαθητών τόσο δυναμικά και αποτελεσματικά που παύει να αποτελεί μια επικουρική-υποστηρικτική εκπαιδευτική διαδικασία (γιατί αυτό είναι και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται, επιστημονικά, να υποκαταστήσει την ουσιαστική και καίρια εκπαιδευτική διαδικασία της σχολικής τάξης και ζωής ούτε να χρησιμοποιηθεί για διδασκαλία νέας ύλης) και μετατρέπεται σε ένα εκπαιδευτικό επίτευγμα. Κάποιοι (διευθυντές και υποδιευθυντές αλλά και πολλοί ακόμη εκπαιδευτικοί) βρίσκονται πολλές ώρες στο σχολείο για να ανταποκριθούν στην ανάγκη στήριξης των μαθητών όταν η μετακίνηση είναι σε ασφυκτικό έλεγχο κι ο συγχρωτισμός σε χώρους εργασίας επικίνδυνος.
Απέναντι σε όλη αυτήν την τιτάνια προσπάθεια των εκπαιδευτικών, που μια σύγκριση με το τι γίνεται στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες αποδεικνύει περίτρανα το τι επιτυγχάνουν καθημερινά, το Υπουργείο Παιδείας προσπαθώντας να προσαρμόσει ένα αδύναμο και ελλιπές ψηφιακό σύστημα στις επιταγές των καιρών, δυστυχώς, χάνει την ουσία και το μέτρο, επιδίδεται σε επικοινωνιακή ανάδειξη μιας ιδανικής εικονικής πραγματικότητας με εξαγγελίες δίχως περιεχόμενο και καλλιέργεια υπέρμετρων προσδοκιών που αποπροσανατολίζουν την κοινωνία. Το Υπουργείο Παιδείας οφείλει να πει, επιτέλους, την αλήθεια.
Ότι δηλαδή δεν είναι καθόλου αυτονόητη και κανόνας η δυνατότητα πρόσβασης των μαθητών σε ηλεκτρονικό υπολογιστή καθώς και σύνδεσης με το διαδίκτυο και θα πρέπει άμεσα να φροντίσει για τον εξοπλισμό με ηλεκτρονικούς υπολογιστές όλων των οικογενειών που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αποκτήσουν αλλά και να εξασφαλιστεί ότι όλοι οι μαθητές θα έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο, απαραίτητη προϋπόθεση για την εφαρμογή ασύγχρονων μορφών εξ’ αποστάσεως εκπαίδευσης, ώστε να μη μείνει κανένα παιδί εκτός της διαδικασίας αυτής, γεγονός, που αν δε συμβεί, θα συμβάλει στην ακόμη μεγαλύτερη αναπαραγωγή της κοινωνικής ανισότητας. Ότι το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί στον τεράστιο φόρτο που δέχεται καθημερινά με αποτέλεσμα εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς να περνούν ώρες ανούσιας αναμονής μπροστά στις οθόνες των υπολογιστών. Ότι οφείλεται στις άοκνες προσπάθειες των εκπαιδευτικών το γεγονός της μεγάλης ανταπόκρισης του μαθητικού πληθυσμού στην εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση.
Αντί όμως αναγνώρισης, παρουσιάζεται όλο και πιο συχνά το νοσηρό φαινόμενο, οι εκπαιδευτικοί να στοχοποιούνται. Η ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου είναι τεράστια αφού στο επικοινωνιακό της παιχνίδι «λησμονεί» την ανάδειξη του εξαιρετικού ρόλου που διαδραματίζουν, ίσως για να μην αναδειχθεί η διαχρονική εγκατάλειψή τους από τις κυβερνήσεις στον αγώνα στήριξης του δημόσιου σχολείου.
Ως αποτέλεσμα, ολίγιστοι, αδαείς και εμπαθείς δημοσιογράφοι εθίζουν την κοινή γνώμη στον κοινωνικό αυτοματισμό και την υπόδειξη ενόχων, σε μια προσπάθεια να αυξήσουν τα τηλεοπτικά τους μερίδια και να ικανοποιήσουν τα επιχειρηματικά συμφέροντα που εξυπηρετούν, καταφέρονται με μένος ενάντια στους εκπαιδευτικούς με απρεπείς συμπεριφορές και χαρακτηρισμούς καθώς και με επιθέσεις επιπέδου πεζοδρομίου. Είναι προφανές ότι δεν τους ενδιαφέρει η αλήθεια. Ότι δηλαδή οι αστήρικτοι για χρόνια από την πολιτεία και δίχως υλικά μέσα και επιμόρφωση εκπαιδευτικοί, μόνοι τους επιμορφώνονται δαπανώντας χρήματα και χρόνο που δεν τους περισσεύουν, μέσα από την ατομική τους δράση και τη συλλογική τους οργάνωση κρατούν όρθιο το δημόσιο σχολείο και στηρίζουν τους μαθητές των λαϊκών οικογενειών στον άνισο αγώνα τους για μόρφωση. Αυτό, προφανώς, τους ενοχλεί αφού τους βλέπουμε απροκάλυπτα να θεοποιούν οτιδήποτε ιδιωτικό ενάντια σε οτιδήποτε κοινωνικό και δημόσιο. Δεν θα τους αναφέρουμε ως πρόσωπα. Ας αναλογιστεί όμως η ελληνική κοινωνία, που βιώνει την αλήθεια και γνωρίζει την προσπάθεια των εκπαιδευτικών, αν της αξίζει να «ενημερώνεται» από τέτοιου ύφους και ήθους άτομα.
Ως Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας, ως Έλληνες εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, στη σημερινή εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία στηρίζουμε τους μαθητές και τις μαθήτριές μας, όπως πάντα πράττουμε, με συναίσθηση της εκπαιδευτικής και κοινωνικής μας ευθύνης. Δείχνουμε αλληλεγγύη, αγωνιζόμαστε όλοι μαζί εκπαιδευτικοί, μαθητές, γονείς, κοινωνία. Διεκδικούμε δημόσια εκπαίδευση ισχυρή, αντάξια των ονείρων και των αναγκών των μαθητών μας.
τΤο Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε.
