Από μια άλλη, πιο νηφάλια σκοπιά, το Συμβούλιο της Επικρατείας δεν κατήγγειλε το ξεπούλημα αυτό καθ’ εαυτό. Απλά ζήτησε να κρατούνται τα νομικά προσχήματα – λες και αυτό ήταν το θέμα – λες και το ζητούμενο ήταν το πόσο επιτήδειοι ήταν οι νομικοί του κ Τσακαλώτου – λες και, τώρα που οι νομικοί του κ. Σταϊκούρα θα κάνουν το ξεπούλημα πιο νομότυπο, όλα θα γίνουν αγγελικά πλασμένα.
Πίσω απ’ όλα αυτά, ένα έχει σημασία: Η ανελέητη επίθεση της ολιγαρχίας-χωρίς-σύνορα σε κάθε τι δημόσιο, είτε αυτό είναι αγαθό είτε υπηρεσία είτε περιουσία. Πρόκειται για στρατηγική επίθεση στην οποία επιδόθηκαν όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις.
Ακόμα και σήμερα, που το Δημόσιο είναι το μόνο κάνει κάτι εναντίον της πανδημίας, οι κυβερνώντες σκαρφίζονται εισβολή ιδιωτών στο ΕΣΥ – ΣΔΙΤ τις λένε.
Όχι, η απόφαση του ΣτΕ δεν σημαίνει ότι ο κ. Τσακαλώτος είναι ανικανότερος του κ. Σταϊκούρα. Σημαίνει ότι είναι επικίνδυνος. Ότι, στο όνομα της Αριστεράς, έστρωσε το δρόμο στη Νέα Δημοκρατία και στο Συμβούλιο της Επικρατείας να οργανώσουν στο πιο νομιμόφρων τη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας. Κι όλα αυτά σε μια εποχή που το 5ο Μνημόνιο και η νέα λεηλασία είναι στα σκαριά.
