Τότε, λόγω συνθηκών, δεν μπορέσαμε να συλλυπηθούμε όλα τα μέλη της Χορωδίας του Συλλόγου ΤΕΛΕΣΙΛΛΑ την αγαπημένη σου Νίτσα και τα παιδιά σου, τον Δημήτρη και τον Αλέξη. Τότε δεν μπορέσαμε να σε αποχαιρετίσουμε με ένα μεγάλο «ευχαριστούμε» για ό,τι μας πρόσφερες στα χρόνια της συνεργασίας μας. Είναι αλήθεια ότι όποτε και να «έφευγες» θα ήταν νωρίς για μας, γιατί μας είχες πείσει όλους πως ήσουν ο άξιος ηγέτης.
Πάμπολλες οι στιγμές που ζήσαμε στην αίθουσα του Συλλόγου, γιορτές και χαρές, όλοι μαζί. Αμέτρητες οι εικόνες από τα ταξίδια σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας, που με τη Χορωδία παίρναμε μέρος στα χορωδιακά φεστιβάλ. Είναι πολλά και πολύτιμα αυτά που μάθαμε όλοι στη μουσική διαδρομή της Χορωδίας μας και θα μείνουν αξέχαστες στη μνήμη μας οι ματιές σου στα λάθη μας και η εύστοχες επεμβάσεις σου για να διορθώσεις τον τόνο κάθε φορά που ξεφεύγαμε! Αλλά και ως μέλη του Συλλόγου μάθαμε να δουλεύουμε συλλογικά, μάθαμε την αγάπη μεταξύ μας, τον αλληλοσεβασμό, την προσφορά και την αλληλεγγύη, την υπομονή, την καλοσύνη, γιατί εσύ ήσουν το παράδειγμα. Το χαμόγελό σου, το χιούμορ σου, η επικοινωνία σου με τον κόσμο, με τους άλλους μαέστρους και χορωδούς, η οργάνωση, η επιμονή σου σε ό,τι θέλαμε να πετύχουμε-πάντα έβρισκες τον τρόπο-, η αγάπη σου για την πόλη μας-αχ αυτή η αγάπη σου για το Άργος, παντού μπροστά!- ήταν τα καθημερινά σου όπλα για να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα ως σύλλογος και Χορωδία.
Μοναδικός σου στόχος, στα φεστιβάλ και στα μουσικά αφιερώματα που οργανώναμε, να κάνουμε γνωστή την ιστορία και τον πολιτισμό της πόλης μας σε όλους τους επισκέπτες. Να τους ξεναγήσουμε και να τους προσφέρουμε μια φιλοξενία αξέχαστη. Το τραγούδι μας να ακούγεται στην πόλη μας ως ένα «ευχαριστώ» στους χορηγούς μας , στο Γηροκομείο, στις Φυλακές, στις γιορτές του Δήμου μας, στους Συλλόγους των χωριών μας.
Το Παναργολικό Φεστιβάλ-όλες οι χορωδίες της Αργολίδας μαζί-, οι Δρόμοι Πολιτισμού, το Εκκλησιαστικό Φεστιβάλ Λυγουριού, ήταν δράσεις που ξεκίνησαν και με τα δικά σου όνειρα και με τις δικές σου απόψεις. Παρακαταθήκη και σκοπός πια για όλους εμάς, να συνεχιστούν!
Τώρα, δάσκαλε, εκεί ψηλά, με το μικρόφωνο στο χέρι, κάλεσε τον Διονύση, τον Κώστα, τον Μιχάλη, την αγαπημένη μας Μαρία, τον Θανάση με τα όργανα της Φιλαρμονικής, τον Μάνο με το αρμόνιο και κάνε μια χορωδία με τους αγγέλους τόσο μεγάλη και τόσο δυνατή που να φτάνει το τραγούδι σας ως εμάς! Να μα δίνει αντοχή και ώθηση να συνεχίσουμε το έργο σου. Ξέρουμε, οι δυσκολίες είναι πολλές. Όμως, ήμασταν καλοί μαθητές και θα συνεχίσουμε ό,τι αρχίσαμε μαζί. Θα έχουμε κοντά μας την αγαπημένη σου Νίτσα και θα αντλούμε δύναμη!
Δάσκαλε, μόνο με στίχους και τραγούδι θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε:
«Έχω ένα κόμπο στο λαιμό και μια θηλιά που όλο στενεύει.
Έλα και κάνε μουσική, την τρέλα που με διαφεντεύει.
Κι αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς, τραγούδησέ τες να χαρείς!
Μ' ένα τραγούδι να κάνουμε δική μας, τη μικρή ζωή μας».
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει!
