Λίγες δεκαετίες μόλις πριν, οι ντόπιοι ανέβαιναν στην κορυφή την παραμονή της εορτής. Έψελναν τον εσπερινό στο λυκόφως, δειπνούσαν όλοι μαζί και ξάπλωναν δίπλα στην εκκλησία, ακούγοντας τις ιστορίες του Ιερέα.
Ο ουρανός της νύχτας είχε κι αυτός πολλά να εξιστορήσει. Ο ύπνος ανάλαφρος, μες στις δροσιές. Στο λυκαυγές της μέρας ξυπνούσαν, οι πρώτες εικόνες των ματιών γεννούσαν αισθήματα ευδαιμονίας.
Καινούργια μέρα, καινούργια ζωή, απεραντοσύνη κι ελευθερία στο μακρινό γαλανό ορίζοντα.
Καθώς η ανατολή προέλαυνε ετοιμάζονταν για την προσευχή της λαμπρής εορτής.
Το Μεγαλοβούνι δεσπόζει στην Ερμιονίδα. Για να ανέβεις στην κορυφή ο δρόμος είναι ανηφορικά φιδογυριστός.
Η ανάβαση με πεζοπορία μπορεί να γίνει μόνο πριν την αυγή. Στις 6:20 η ανατολή του ήλιου ανταμείβει με κόκκινο βαμμένο ουρανό για πέντε λεπτά. Μετά ο ήλιος του Ιουλίου παίρνει φωτιά, ψάχνεις σκιερό μέρος να αποφύγεις το αδυσώπητο καυτό φως.
Ο άθλος του καλοκαιριού είναι να ανέβεις στην κορυφή του βουνού. Η διαμονή τη νύχτα στην εκκλησία, σήμερα, είναι αδύνατη λόγω των πολλών εγκατεστημένων κεραιών.
Το δέος της προσπάθειας να φθάσεις στην κορυφή παραμένει!
Δώρα Αντωνοπούλου
