Όταν άκουσαν Μπετόβεν οι έγκλειστοι των φυλακών της Τίρυνθας

«Πώς τον είπατε αυτόν τον κύριο; Μπετόβεν;» ρώτησε με απορία ένας από τους έγκλειστους των Αγροτικών Φυλακών της Τίρυνθας την ομότιμη καθηγήτρια Δραματικής Τέχνης στην Εκπαίδευση στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου Άλκηστη Κοντογιάννη όταν μαζί με τους μεταπτυχιακούς φοιτητές επισκέφθηκε πρόσφατα το σωφρονιστικό κατάστημα στο πλαίσιο του προγράμματος που έχει θέμα τα 250 χρόνια από τη γέννηση του σπουδαίου μουσικού.

Το πρόγραμμα είναι ενταγμένο σε έναν μεγάλο, παγκόσμιο εορτασμό που πραγματοποιείται στη Βόννη, όπου καλούνται μουσικοί από όλον τον κόσμο να παίξουν την 6η Συμφωνία, την Ποιμενική, αφιερωμένη στη φύση.

«Οι έγκλειστοι της Τίρυνθας, άνδρες από 22 έως και 45 ετών, άκουσαν τη Συμφωνία, είδαν ένα βίντεο για τη ζωή του Μπετόβεν, ζωγράφισαν και στη συνέχεια συζήτησαν για θέματα περιβάλλοντος εκφράζοντας τις ανησυχίες τους για την ατμόσφαιρα, τη μόλυνση, τη γη και τον πλανήτη. Μίλησαν ωστόσο και για την ομορφιά της φύσης. Στη συνέχεια διάλεξαν από μια πετσέτα θαλάσσης ή μια ψάθα που ήταν τοποθετημένες σε μια υπερυψωμένη σκηνή και ξάπλωσαν πάνω της» εξηγεί η Αλ. Κοντογιάννη, που τους παρότρυνε ακούγοντας την 6η Συμφωνία του Μπετόβεν να κλείσουν τα μάτια και να ταξιδέψουν όπου ήθελαν.

«Αφήστε ελεύθερο τον εαυτό σας και σκεφτείτε ό,τι θέλετε» τους είπε. Και εκείνοι, μετά από 23 λεπτά απόλυτης τάξης και σιωπής, άρχισαν να αφηγούνται ιστορίες από το σπίτι τους και τα αγαπημένα τους πρόσωπα που τους λείπουν, κάποιοι είπαν πως άκουγαν για πρώτη φορά στη ζωή τους αυτή τη μουσική, άλλοι πάλι μίλησαν για την ειρήνη και τον πόλεμο, ενώ κάποιοι άλλοι για τη φύση. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που αναφέρθηκαν στην αποφυλάκισή τους, την ανάγκη να βγουν έξω γιατί μέσα στη φυλακή χάνουν τη ζωή τους, που μοιάζει να έχει σταματήσει.

«Εγώ ξέρω τον Μότσαρτ, τον Μπαχ και τον Βιβάλντι» είπε ένας από τους έγκλειστους απευθυνόμενος στην ομότιμη καθηγήτρια, που μετρά έως σήμερα τέσσερα χρόνια συνεχούς συνεργασίας σε καθημερινή βάση με τους έγκλειστους στην Τίρυνθα με την υποστήριξη της διευθύντριας των φυλακών Ευαγγελίας Κατερίνη.

Μιλά για «μια συγκλονιστική εμπειρία» και σχολιάζει τον τρόπο που όλοι οι συμμετέχοντες αντιμετωπίζουν αυτές τις συναντήσεις, αλλά και τον σεβασμό που επιδεικνύουν προς την ίδια και τους μεταπτυχιακούς φοιτητές. «Μας ευχαριστούν με θερμά λόγια, ίσως γιατί αισθάνονται ότι μέσα από αυτές τις συναντήσεις αλλάζει η ρουτίνα της καθημερινότητάς τους και μπαίνει κάτι καινούργιο στη ζωή τους, έρχονται σε επαφή και επικοινωνούν μεταξύ τους, ακούει ο ένας τις ιστορίες της ζωής του άλλου, συνυπάρχουν και εκπαιδεύονται από κοινού και ομαδικά μέσα από αυτά τα βιωματικά μαθήματα. Είναι και κάποιοι που επηρεάζονται και αλλάζουν ακόμα και τον τρόπο της σκέψης και της ζωής τους».

«Οπισθοδρόμηση η κατάργηση των μαθημάτων Τέχνης»

Οργισμένη από την κατάργηση των μαθημάτων Τέχνης στην εκπαίδευση, η Αλ. Κοντογιάννη, που αντικείμενο των σπουδών και της ακαδημαϊκής της διδασκαλίας είναι η Δραματική Τέχνη στην Εκπαίδευση, εξηγεί πως «η κατάργηση των μαθημάτων Τέχνης αφαιρεί από τα παιδιά το δικαίωμα στην ευχαρίστηση και τη γνώση διαφορετικού τρόπου, τη διαφορετική επικοινωνία. 

Πρόκειται για μαθήματα που έχουν να κάνουν με τον εαυτό, την αυτοεκτίμηση, την αυτοεικόνα, την ενσυναίσθηση, την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης. Όλα αυτά τα μαθήματα, με ελεύθερη μορφή αυτοσχεδιασμού, δίνουν τρομερές δυνατότητες στα παιδιά. 

Η τέχνη είναι το κέντρο του συναισθηματικού κόσμου. Και το υπουργείο, αντί να προσθέσει επιπλέον τέτοιου τύπου μαθήματα και ώρες, καταργεί και τα ήδη υπάρχοντα. Μ’ αυτόν τον τρόπο στερούν την ανάσα από τα παιδιά. Είναι ένα μέτρο που δεν οδηγεί στην εξέλιξη, αλλά στην οπισθοδρόμηση» καταλήγει.

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ