Λείπανε μόνο τα μάρμαρα του θεάτρου της Επιδαύρου για να συμπληρώσουν το μυσταγωγικό κλίμα της παράστασης. Κι αυτά, αναπληρώθηκαν από τους θεατές που επί δυόμιση ώρες στέκονταν ακίνητοι κι αμίλητοι σαν να περίμεναν τους αιώνες για να αναπνεύσουν… να χειροκροτήσουν τον πρωταγωνιστή…
Φίλε Γιάννη Σαρρή, δεν ήταν που οι καλεσμένοι σου σε τίμησαν… είσαι εσύ που τιμάς το Λυγουριό και το έργο σου που δένει τα κομμάτια του χρόνου…
Συνέχισε, όμως…
…ο τόπος έχει ανάγκη τον λόγο σου… όχι τα δικά μου λόγια.
Θ. Σ. Σπαντιδέας
20 Ιουλίου 2020
