έσπασες την άγκυρα
που σε κρατούσε
στην αγκαλιά μας
κι άρχισες να οδοιπορείς
σε κείνο το αέναο
μονόδρομο ταξίδι
που δεν κάνει κύκλους
κι ούτε φοβάται τον καιρό
τόξο ήσουν
που έριξες τα βέλη
κι έφυγες
για κει που δεν υπάρχουν γιορτές
κρατάς στα χέρια
για να σου δείξει
τη λυτρωτική πύλη
κι έπειτα
μη φοβηθείς
σε καρτερεί ο στέλιος σου
εκεί όπου
μετά τη βροχή
το ουράνιο τόξο
έχει περισσότερα χρώματα
και μουσικές
και γεύσεις
εκεί όπου
δεν υπάρχει θύμηση
γιατί το φως
ξεπέρασε το όριο του κακού
πισωγυρνώ τον χρόνο
και βλέπω στη ζωή σου
εικόνες
της κυριακάτικης βροχής
μιας βελούδινης βροχής
σαν την φόδρα
της θήκης
όπου οι δέσποινες
μυστικά τα κοσμήματα αποθέτουν
μαζί με όστρακα
του καλοκαιριού που πέρασε
μας χαμογέλασες
κι ύστερα χάθηκες σε όνειρο
με μια παιχνιδιάρικη
χρωματιστή ματιά
σαν να ήσουν ηγείτηρα
αυτής της διαδρομής
τώρα
είσαι τελεσίδικα καλή
όπως οι μνήμες
που ανακλούν σε γαλάζιο καθρέφτη
σαν τον κρατάς ανάμεσα
ουρανό και θάλασσα
να είνε αγαπημένη
η γη που σε γέννησε
η γη που σε σκεπάζει
δεν είσαι μόνη
ποτέ δεν ήσουν
πορεύσου ελένη
αγαπημένη
θ. σ. σπαντιδέας
κυριακή 2 αυγούστου
2020
