Στα νότια της Ασίνης και δίπλα σε ένα κατεστραμμένο τριώροφο πύργο βρίσκεται το καθολικό της Μονής, το οποίο είναι αφιερωμένο στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Τόσο ο πύργος όσο και τα υπόλοιπα κτίσματα της μονής, πλην του καθολικού έχουν καταστραφεί, αποπνέοντας έναν αέρα ερήμωσης και εγκατάλειψης.
Η ύπαρξη ενός ψηλού πύργου στη συγκεκριμένη περιοχή μαρτυρεί τη σπουδαιότητα της τοποθεσίας την περίοδο της Ενετοκρατίας, καθώς από αυτό το σημείο είναι ορατός ο όρμος της Καραθώνας.
Ο ναός είναι κτισμένος περίπου 90 εκατοστά μέσα στο έδαφος, το οποίο είναι και επικλινές σε εκείνο το σημείο. Για αυτό το λόγο και ο επισκέπτης χρειάζεται να κατέβει 6 σκαλάκια για να μπει μέσα. Το εσωτερικό του ναού είναι αγιογραφημένο τους μεταβυζαντινούς χρόνους, αν και το μεταγενέστερο επίχρισμα έχει καλύψει κάποια σημεία.
Μία κτητορική επιγραφή αναφέρει πως ο ναός ξαναγιογραφήθηκε το 1570, οπότε συμπεραίνεται ότι η Μονή θα λειτουργούσε και αρκετά χρόνια πιο πριν σε σχέση με αυτή χρονολογία. Η μονή λειτούργησε μέχρι το 1834, όπου και είχαν απομείνει μόνοι 2 μοναχοί.
Κάθε χρόνο πλήθος κόσμου συρρέει στο παλιό αυτό μοναστήρι, από κάθε άκρο της Αργολίδος. Την όλη συντήρηση του ναού καθώς και του περιβάλλοντος χώρου τον έχει ο ιερός ναός της Αγίας Παρασκευής στο Τσέλο . Ο ναός χρειάζεται άμεσα συντήρηση κυρίως στις αγιογραφίες του.
Θαβὼρ ὑπὲρ πᾶν γῆς ἐδοξάσθη μέρος,
Ἰδὸν Θεοῦ λάμψασαν ἐν δόξῃ φύσιν
Μορφὴν ἀνδρουμένην κατὰ ἕκτην Χριστὸς ἀμεῖψε.
Οι τρεις μαθητές Του, όπως ήταν κουρασμένοι από τη δύσκολη ανάβαση στο Θαβώρ και ενώ κάθισαν να ξεκουραστούν, έπεσαν σε βαθύ ύπνο. Όταν, ξύπνησαν, αντίκρισαν απροσδόκητο και εξαίσιο θέαμα. Το πρόσωπο του Κυρίου άστραφτε σαν τον ήλιο, και τα φορέματα Του ήταν λευκά σαν το φως. Τον περιστοίχιζαν δε και συνομιλούσαν μαζί Του δυο άνδρες, ο Μωϋσής (βλέπε 4 Σεπτεμβρίου) και ο Ηλίας (βλέπε 20 Ιουλίου). Γράφει χαρακτηριστικά ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Έφερε δε εις το μέσον τους τον Mωυσήν και τον Ηλίαν, διά να διορθώση τας σφαλεράς υποψίας, οπού είχον οι πολλοί περί αυτού. Kαθότι, άλλοι μεν έλεγον τον Kύριον, πως είναι ο Ηλίας. Άλλοι δε, πως είναι ο Iερεμίας. Διά τούτο λοιπόν επαράστησεν εις το Θαβώρ τους πρώτους και κορυφαίους Προφήτας, διά να γνωρίσουν οι μαθηταί, και διά των μαθητών όλοι οι άνθρωποι, πόση διαφορά είναι αναμεταξύ του Xριστού, και των Προφητών. O μεν γαρ Xριστός, είναι Δεσπότης. Oι δε Προφήται, είναι δούλοι. Kαι ίνα μάθουν, ότι ο Kύριος έχει την εξουσίαν του θανάτου και της ζωής. Διά τούτο, από μεν τους αποθαμένους, έφερε τον Mωυσήν. Aπό δε τους ζωντανούς, έφερε τον Ηλίαν».
Αφού οι μαθητές συνήλθαν κάπως από την έκπληξη, ο πάντα ενθουσιώδης, Πέτρος, θέλοντας να διατηρηθεί αυτή η αγία μέθη που προκαλούσε η ακτινοβολία του Κυρίου, ικετευτικά είπε να στήσουν τρεις σκηνές. Μια για τον Κύριο, μια για το Μωϋσή και μια για τον Ηλία. Πριν προλάβει, όμως, να τελειώσει τη φράση του, ήλθε σύννεφο που τους σκέπασε και μέσα απ' αυτό ακούστηκε φωνή που έλεγε: «Οὗτος ἐστὶν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός· αὐτοῦ ἀκούετε» (Λουκά, θ' 28-36). Δηλαδή, Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, που τον έστειλα για να σωθεί ο κόσμος. Αυτόν να ακούτε.
