Του Βαγγέλη Σιαφάκα
Ήταν αρχές Αυγούστου του 1996 όταν ο Κολιγλιάτης ήρθε στο γραφείο μου στον ΑΝΤ1.
-Αφεντικό, θέλω άδεια.
Καμεραμάν που μας έστελνε θέματα από την περιοχή του Άργους, ήταν. Με το κομμάτι πληρωνόταν.
-Που θα πας ρε Γιάννη;
-Στην Κύπρο αφεντικό. Θα γίνει χαλασμός, εκεί…
Κάπως έτσι έφυγε. Άδεια δεν χρειάζονταν. Εκείνο που ήθελε να πει ήταν πως δεν θα είναι στη διάθεση του καναλιού.
Όπως, το είπε έτσι κι έγινε. Χαλασμός. Εμείς αργήσαμε να καταλάβουμε αυτό που ήξερε ένα αγροτόπαιδο που έμελλε να καταγράψει ένα από τα πιο συγκλονιστικά θέματα της δεκαετίας.
………….
Το τηλέφωνο μου χτυπούσε αδιάκοπα. Χαράματα της 14ης Αυγούστου του 1996
-Έλα Αργύρη (Ντινόπουλος)
-Με τους Κύπριους είναι αδύνατο να γίνει δουλειά. Αν δεν μου βρείτε καμεραμάν ,γυρίζω πίσω. Κακώς σε άκουσα και δεν πήρα δικό μας..
-Είναι κάτω ο Κολιγλιάτης. Δεν τον ψάχνεις;
Πέρασαν ώρες. Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε. Ο Ντινόπουλος, μέσα στο άγχος.
-Έχει εξαφανιστεί ο Κολιγλιάτης. Μαζί ήμασταν. Πήρε από πίσω έναν τρελό που πήγε να κατεβάσει την τούρκικη σημαία και τον έφαγαν ελεύθεροι σκοπευτές. Μόνο αυτός έχει τα πλάνα , αλλά εξαφανίστηκε. Κατέβασε τα κινητά και τον κατάπιε η γη.
Τίποτα ,ούτε στα τηλεφωνήματα από την Αθήνα απαντούσε. Δεν είχε περάσει μια ώρα όταν το Ρόιτερ μετέδωσε το συγκλονιστικό βίντεο. Ο Σολωμός Σολωμού να περνάει την πράσινη γραμμή να αναρριχάται με το τσιγάρο στο στόμα, στον ιστό της σημαίας… κι ύστερα πυροβολισμοί κι αυτός να γέρνει μέσα στο αίμα και να πέφτει. Σε όλη τη διάρκεια του βίντεο ακούγεται κάποιος να ασθμαίνει. Να ακολουθεί λαχανιασμένος τον Σολωμού και να του λέει «που πας ρε. θα σου ρίξουν ρε μαλάκα» … Ο Κολιγλιάτης.
Ήταν ο τελευταίος που τον έλεγε έτσι. Μετά πέρασε στο «απυρόβλητο» που δικαιούνται οι ήρωες. Άλλωστε τι είναι ήρωες αν όχι παθιασμένοι εραστές μιας ιστορικής απερισκεψίας.
Ο Κολιγλιάτης έδωσε το βίντεο στο Ρόιτερ. Με αυτούς είχε συμφωνήσει. Από μας είχε πάρει άδεια. Ο ΑΝΤ1 ήταν το μόνο κανάλι που δεν είχε το θέμα. Δεν πλήρωνε το διεθνές πρακτορείο επειδή ήταν …αναξιόπιστο και του είχε διακοπεί η συνδρομή. (χρειάστηκαν, αν θυμάμαι καλά, ώρες για να το πάρουμε, ή να το κλέψουμε)
………..
Πέρασαν κάποιοι μήνες όταν κοιτάζοντας την αλληλογραφία μου είδα έναν φάκελο με γραμμένο τ’ όνομα μου. Μια πρόσκληση ήταν από τον Κολιγλιάτη, για την τελετή απονομής των δημοσιογραφικών βραβείων του Ιδρύματος Μπότση. Ήταν να βραβευθεί για το βίντεο της Κύπρου.
Δεν πήγα .Είχα δουλειά. Για αυτό και σας τα ιστορώ.
*Την ιστορία αυτή την είχα «ανεβάσει» πριν από 4 χρόνια.(14 Αυγούστου 2016)
