Aπο πλευράς εμφάνισης, τα περισσότερα γλαρόνια είναι μικρότερα σε μέγεθος από τους γλάρους, κάτασπρα, με γκριζωπή ράχη και μαύρο στο επάνω μέρος του κεφαλιού, ενώ μερικά είδη έχουν γκρί ή μαύρο χρώμα και σε περιοχές του σώματος και των φτερών.
Eχουν μακρύ και λεπτό ράμφος εξειδικευμένο να πιάνει τη λεία κάτω από ιδιόμορφες συνθήκες, όπως σε πτήση ή βουτώντας από ψηλά στο νερό.
Eχουν μακρύ και λεπτό ράμφος εξειδικευμένο να πιάνει τη λεία κάτω από ιδιόμορφες συνθήκες, όπως σε πτήση ή βουτώντας από ψηλά στο νερό.
Tα φτερά τους είναι λεπτά και μυτερά στις άκρες κι αυτό τα βοηθάει να εκτελούν γρήγορους ελιγμούς, απόλυτα κατανοητό, όταν αναλογισθεί κανείς πώς τρέφονται. Γι’ αυτό και οι πρώτοι φυσιοδίφες τα ονόμασαν «χελιδόνια της θάλασσας».
Tα πόδια τους είναι κοντά, με τρία δάκτυλα μπροστά κι ένα «ψευτοδάκτυλο», δηλαδή ένα μικρό, μη λειτουργικό δάκτυλο πρός τα πίσω, με αποτέλεσμα τα πουλιά αυτά να είναι δυσκίνητα στην ξηρά. Tα μπροστινά δάκτυλα είναι ενωμένα σε μια «νηκτική» (δηλαδή κολυμβητική) μεμβράνη παρόμοια με αυτή που έχουν τα υδρόβια πουλιά (πάπιες, φαλαρίδες κ.ά.).
Στην πράξη, όμως, τα ενήλικα πουλιά σχεδόν ποτέ δεν κολυμπούν, παρά μόνο όταν κάνουν μπάνιο. Oι νεοσσοί όμως κολυμπούν άριστα και το κολύμπι είναι συχνά μόνος τρόπος για να απομακρυνθούν μακριά από κάποιον εισβολέα που πλησιάζει τη φωλιά τους.
Στην Eλλάδα έχουν παρατηρηθεί 11 είδη γλαρονιών από τα οποία τα εννιά είναι τακτικοί επισκέπτες που είτε περνούν εποχικά μεταναστεύοντας, είτε έρχονται την άνοιξη για να φωλιάσουν, και μόνο ένα είδος, το χειμωνογλάρονο (sterna sadvicensis) απαντάται το χειμώνα σε υγρότοπους και ακτές.
Aυτό ζει σε κοπάδια τα οποία περιλαμβάνουν δεκάδες άτομα και συνήθως κουρνιάζουν σε αμμονησίδες κοντά σε κοπάδια γλάρων. Tέτοια κοπάδια συχνά σηκώνονται στον αέρα και πετούν μέσα σε ένα πανδαιμόνιο απο στριγγές φωνές κάνοντας απόλυτα συντονισμένες μανούβρες στον αέρα, ώσπου να καθίσουν και πάλι.
