Ανακαινισμένη και γιορτινή ασπρίζει από μακριά και μας περιμένει (ακόμα και σε δύσκολες εποχές πανδημίας κορωνοϊού) να συρρεύσουμε στην Χάρη Της παραμονή και ανήμερα του εορτασμού της.
Αφήνουμε αριστερά μας το νεώτερο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία και αντικρύζουμε στο βάθος το κρυμμένο χωριό Αραχναίο, κρυμμένο πίσω από τον μεγάλο ορεινό όγκο του βουνού όπου αναπτύχθηκε τελευταία ένα τεράστιο αιολικό πάρκο. Δεξιά μας οι ανεμογεννήτριες με τα τεράστια φτερά τους σαν λόγχες λογχίζουν τον αέρα με ένα υπόκωφο βουητό.
Κατηφορίζουμε προς το ρέμα του Λαζάρου και πριν από την μεγάλη στροφή ένα περιποιημένο προσκυνητάρι, με μια φυτεμένη κυδωνιά δίπλα, σηματοδοτεί τον δρόμο για το Μοναστήρι.
Τα πουρνάρια και οι γλατζινιές στα πλαϊνά του αγροτικού δρόμου προς το Μοναστήρι έχουν θεριέψει καθώς έχουν μειωθεί δραματικά τα κοπάδια που θα βοσκούσαν και θα έτρωγαν το ροϊδάμι.
Κάτω χαμηλά, απλώνεται η Κοκκινάδα, παλιά μοναστηριακά κτήματα, τα οποία, μετά από την εγκατάλειψη της σπουδαίας Μονής και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μοιράστηκαν σε κλήρους και αγοράστηκαν από οικογένειες συγχωριανών. Όλη η περιοχή τα τελευταία χρόνια, μετά από την πρόσφατη απαγόρευση της καπνοκαλλιέργειας, έχει φυτευτεί με ελιές που σιγά-σιγά μεγάλωσαν, μετατρέποντάς την σε έναν όμορφο ελαιώνα.
Πλησιάζοντας τον εξωτερικό περίβολο της Μονής, δεξιά μία όμορφη πετρόχτιστη βρύση μάς θυμίζει τα πηγάδια με δροσερό νερό που υπήρχαν κάποτε έξω από τη Μονή και τις στέρνες που υπήρχαν μέσα στο μοναστήρι, όταν αυτό κάποτε ανθούσε με πολλούς μοναχούς και προσκυνητές.
Ο αύλειος χώρος περιβάλλεται με συρμάτινο πλέγμα. Εδώ λαμβάνει χώρα η περιφορά της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας κατά τη διάρκεια του Εσπερινού και της Δοξολογίας. Στον εξωτερικό αυτόν περίβολο υπάρχουν λίγα παλιά ψηλά δέντρα και περισσότερα νεοφυτεμένα που έχουν φτιάξει παχιά σκιά απαραίτητη στη ζέστη του Δεκαπενταύγουστου.
Ο ανατολικός τοίχος της Μονής στέκεται ορθογώνιος ανακαινισμένος θαρρείς στο νότιο τμήμα του, τσιμεντωμένος και ημιτελής θαρρείς στο βόρειο τμήμα του.
Η θύρα της εισόδου έχει τοξωτό σχήμα και είναι επιβλητική. Εξίσου επιβλητικό είναι και το διαβατικό που σε οδηγεί στην εσωτερική αυλή της Μονής. Εδώ έχει διασωθεί πολύ καλά το Καθολικό της Μονής, αν και με βάση τον τύπο του ναού χρονολογείται πολύ νωρίτερα από την ίδρυση της μονής το 1761 ίσως και από τον 15ο αι. (Κονιδάρης).
Τα νότια ανακαινισμένα κελιά εξοπλίσθηκαν με σύγχρονες υποδομές και καινούρια ξύλινα πορτοπαράθυρα. Αλλά και απ’ έξω, τα όμορφα ξύλινα κάγκελα και χαγιάτια προσφέρουν στον επισκέπτη την αγαλλίαση της φιλοξενίας αλλά και το θρησκευτικό δέος, αντάξια ενός λατρευτικού χώρου με μεγάλη ιστορία και αίγλη κάποτε. Είναι στοιχεία που μαρτυρούν ότι προηγήθηκε ανακαίνιση με ευαισθησία, παρά την αταίριαστη απέραντη τσιμεντόστρωση του δαπέδου της αυλής και την εγκατάλειψη ημιτελών ορισμένων σημείων.
Η θύρα της εισόδου έχει τοξωτό σχήμα και είναι επιβλητική. Εξίσου επιβλητικό είναι και το διαβατικό που σε οδηγεί στην εσωτερική αυλή της Μονής. Εδώ έχει διασωθεί πολύ καλά το Καθολικό της Μονής, αν και με βάση τον τύπο του ναού χρονολογείται πολύ νωρίτερα από την ίδρυση της μονής το 1761 ίσως και από τον 15ο αι. (Κονιδάρης).
Τα νότια ανακαινισμένα κελιά εξοπλίσθηκαν με σύγχρονες υποδομές και καινούρια ξύλινα πορτοπαράθυρα. Αλλά και απ’ έξω, τα όμορφα ξύλινα κάγκελα και χαγιάτια προσφέρουν στον επισκέπτη την αγαλλίαση της φιλοξενίας αλλά και το θρησκευτικό δέος, αντάξια ενός λατρευτικού χώρου με μεγάλη ιστορία και αίγλη κάποτε. Είναι στοιχεία που μαρτυρούν ότι προηγήθηκε ανακαίνιση με ευαισθησία, παρά την αταίριαστη απέραντη τσιμεντόστρωση του δαπέδου της αυλής και την εγκατάλειψη ημιτελών ορισμένων σημείων.
Οι πρόθυμες μοναχές της Μονής Καρακαλά που έχουν την ευθύνη της Μονής Ταλαντίου (καθώς η Μονή Ταλαντίου έχει υπαχθεί στην Μονή Καρακαλά) μαζί με τους πιστούς από το Χέλι και από τα γειτονικά χωριά, κρατούν καθαρό και επιμελημένο τον χώρο φτιάχνοντας με μεράκι και απλότητα μικρές γωνιές θρησκευτικής ανάτασης.
Το μοναστήρι αυτό είναι η στέγη της Παναγίας της καρδιάς μας, και κάθε χρόνο παραμονή Δεκαπενταύγουστου οι Χελιώτες κουβαλούν από την μητρόπολη του Αραχναίου (τον Ι. Ν. Αγίου Αθανασίου) στο μοναστήρι την θαυματουργή εικόνα Της. Εδώ, όπου ανήκει, θα στεγαστεί για δύο μέρες, εδώ θα προσκυνηθεί στην Κοίμησή Της και από εδώ θα μεταφερθεί ξανά πίσω με ασφάλεια. Κι αυτό θα γίνεται μέχρι το άλλοτε δοξασμένο μοναστήρι να ξαναποκτήσει μόνιμες μοναχές ή μοναχούς που θα φροντίζουν συνέχεια την Κυρά του Χελιού.
Ιστορικό Αρχείο Αραχναίου
Το μοναστήρι αυτό είναι η στέγη της Παναγίας της καρδιάς μας, και κάθε χρόνο παραμονή Δεκαπενταύγουστου οι Χελιώτες κουβαλούν από την μητρόπολη του Αραχναίου (τον Ι. Ν. Αγίου Αθανασίου) στο μοναστήρι την θαυματουργή εικόνα Της. Εδώ, όπου ανήκει, θα στεγαστεί για δύο μέρες, εδώ θα προσκυνηθεί στην Κοίμησή Της και από εδώ θα μεταφερθεί ξανά πίσω με ασφάλεια. Κι αυτό θα γίνεται μέχρι το άλλοτε δοξασμένο μοναστήρι να ξαναποκτήσει μόνιμες μοναχές ή μοναχούς που θα φροντίζουν συνέχεια την Κυρά του Χελιού.
