Πρόκειται για δυο ενήλικα και δυο νεαρά (γκρίζο χρώμα) φλαμίνγκο που έμειναν και σήμερα στην περιοχή για να ξεκουραστούν και να τραφούν, ενώ το υπολοιπο κοπάδι έφυγε σχετικά γρήγορα από την περιοχή, συνεχίζοντας το φθινοπωρινό μεταναστευτικό τους ταξίδι προς το νότο.
Τα φλαμίνγκο ονομάστηκαν έτσι λόγω του έντονου χρώματός τους. Η λέξη αυτή, όπως και το φλαμέγκο, προέρχεται από τη λατινική «φλόγα» (flamma).
Τα Φλαμίνγκο είναι ροζ επειδή τρώνε πολλά γαλαζοπράσινα φύκια. Τρώνε γαρίδες και όστρακα, ωστόσο οφείλουν το χρώμα τους στα φύκια. Παρά το όνομά τους, τα γαλαζοπράσινα φύκια μπορεί να έχουν χρώμα κόκκινο, βιολετί, καφέ, κίτρινο, ακόμη και πορτοκαλί.
Υπάρχουν τέσσερα είδη φλαμίνγκο, τα οποία έκαναν την εμφάνιση τους τουλάχιστον 10 εκατομμύρια χρόνια πριν. Κάποτε απαντούσαν στην Ευρώπη, στην Αμερική και την Αυστραλία. Σήμερα ζουν σε κάποιες απομονωμένες περιοχές της Αφρικής, της Ινδίας, της Νότιας Αμερικής και της Νότιας Ευρώπης.
Όλα τα είδη είναι μονογαμικά. Τα θηλυκά γεννούν μόνο ένα αυγό το χρόνο, το οποίο τοποθετούν στην κορυφή ενός λοφίσκου από χώμα. Οι γονείς το κλωσούν εναλλάξ, ενώ και οι δύο παράγουν στον φάρυγγά τους ένα πολύ θρεπτικό, κόκκινο «γάλα» με το οποίο ταΐζουν το νεοσσό τους δύο πρώτους μήνες της ζωής του. Τα φλαμίνγκο και τα περιστέρια είναι τα μοναδικά πουλιά που παράγουν γάλα. Όταν βρίσκονται σε συνθήκες αιχμαλωσίας, τα φλαμίνγκο που δεν είναι τα ίδια γονείς παράγουν αυθόρμητα γάλα αν ακούσουν τσιρίδες νεοσσών.
Τα φλαμίνγκο, αφού εγκαταλείψουν τη φωλιά τους, ζουν πολλά μαζί δημιουργώντας τεράστιες αποικίες. Παρά το γεγονός ότι ενδέχεται να υπάρχουν μαζεμένα παραπάνω από 30.000 πουλιά, τα νεαρά φλαμίνγκο δέχονται να τα ταΐσουν μόνο οι γονείς τους, οι οποίοι τα ξεχωρίζουν από τις τσιρίδες τους.
Τρώνε με το κεφάλι τους ανάποδα. Είναι τα μοναδικά πουλιά που φιλτράρουν το φαγητό τους όπως οι φάλαινες και τα στρείδια. Το ράμφος τους περιέχει σειρές δίσκων, οι οποίοι κοσκινίζουν τα σωματίδια που είναι διαλυμένα στο νερό. Το φίλτρο που διαθέτει το Μικρό Φλαμίνγκο είναι τόσο λεπτό ώστε μπορεί να συγκρατήσει μονοκύτταρα φυτά με διάμετρο μικρότερη από 0,05 χιλιοστά.
Η γλώσσα του φλαμίνγκο λειτουργεί σαν αντλία, σπρώχνοντας το νερό μέσα στο ράμφος τέσσερις φορές το δευτερόλεπτο.
Κοιμούνται με το ένα πόδι και, όπως τα δελφίνια αναπαύουν το μισό τους σώμα κάθε φορά, ενώ το άλλο παραμένει σε εγρήγορση για τυχόν εχθρούς. Τα φλάμίνγκο μπορούν να ζήσουν μέχρι τα πενήντα χρόνια.
Επιλέγουν ως τόπο διαμονής αφιλόξενες λίμνες με αυξημένα επίπεδα άλατος και ανθρακικού νατρίου, εκεί όπου δεν φυτρώνει τίποτα και το νερό είναι ακατάλληλο προς πόση για τα υπόλοιπα ζώα.
