Στο βιβλίο αναπτύσσονται αρχικά οι θεσμικές όψεις της κρίσης στο δίκαιο της αποκρατικοποίησης, δηλαδή οι συνέπειες της οικονομικής συγκυρίας οι οποίες επέδρασαν καταλυτικά στο δίκαιο της αποκρατικοποίησης και διαφοροποίησαν τα μέχρι τότε δεδομένα, όπως αυτά αποτυπώθηκαν στη νομοθεσία και τη νομολογία.
Μελετώνται επιπρόσθετα οι βασικοί μηχανισμοί εγγυήσεων της διαδικασίας αξιοποίησης της περιουσίας του Ελληνικού Δημοσίου, με αναφορά στους δύο βασικούς θεσμούς: το ΤΑΙΠΕΔ και το «Υπερταμείο». Γι’ αυτό, άλλωστε, παρατίθεται και η σχετική κριτική που έχει ασκηθεί κατά αυτών, η οποία συνιστά γνήσια προβληματική που προβάλλεται – άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο – με πειθώ στον επιστημονικό διάλογο.
Παρουσιάζονται επίσης τα πλέον σημαντικά νομολογιακά «ευρήματα» του Συμβουλίου της Επικρατείας με έμφαση στις ιδιαιτερότητες της κάθε αποκρατικοποιούμενης δραστηριότητας. ΕΥΔΑΠ, ΕΡΤ, περιφερειακά αεροδρόμια, αγροτική τράπεζα, τουριστικοί λιμένες και ΟΠΑΠ αναλύονται ως περιπτώσεις που από τον πλήρη έλεγχο του κράτους επιχειρήθηκε η αποκρατικοποίησή τους με ξεχωριστό κάθε φορά τρόπο.
Για την ολιστική προσέγγιση του υπό εξέταση θέματος αποτιμάται οικονομικά και πολιτικά το εφαρμοζόμενο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, παρατίθεται ο προβληματισμός της βέλτιστης λειτουργίας του κράτους με τη συναρμογή του θεσμού της αγοράς, ενώ διατυπώνονται και προτάσεις με σκοπό την ανάπτυξη της επενδυτικής πολιτικής.
Το έργο απευθύνεται σε δικηγόρους, δικαστές, συμβούλους επιχειρήσεων, οικονομολόγους, φοιτητές καθώς και σε όσους επιθυμούν να ενημερωθούν για τις εξελίξεις των αποκρατικοποιήσεων στην Ελλάδα σε μία από τις πιο κρίσιμες στιγμές της, ενώ συμβάλλει στην εμπέδωση του δικαίου των αποκρατικοποιήσεων και στο διάλογο για τη δυναμική εξέλιξη του σύγχρονου ρυθμιστικού και αποτελεσματικού κράτους.
