καθηγ.. Αγγλικών
ειδ. Μαθ. Δυσκολιών-Δυσλεξίας
Ανακάλυψε τη δυσλεξία του, όπως πολλοί γονείς, όταν έμαθε ότι ο γιος του διαγνώστηκε με ήπια δυσλεξία. Ως μαθητής ένιωθε χαζός, κάτι που ο γιος του τουλάχιστον δεν θα βιώσει. Ύστερα από τόσα χρόνια συνειδητοποίησε γιατί του έπαιρνε περισσότερο χρόνο να καταλάβει τα κείμενα σε σχέση με τους συμμαθητές του.
Εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα στα 26. Το τέταρτο, με τίτλο «The World According to Gαrp», τιμήθηκε με το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου το 1980. Η κινηματογραφική μεταφορά της νουβέλας του «The Cider House Rules» τιμήθηκε με το βραβείο της Ακαδημίας. Εκατομμύρια αντίτυπα των βιβλίων του έχουν εκδοθεί, πουληθεί και διαβαστεί παγκοσμίως.
Το να γράψει δεν ήταν κάτι που γινόταν αυτόματα άλλα το έκανε να γίνει, ξεπερνώντας τον εαυτό του, δίνοντας περισσότερη προσοχή και ξανακάνοντάς το πολλές φορές, έτσι ώστε έπαψε να του είναι δεύτερη φύση. Κι αυτό δεν έγινε μέσα σε μια νύχτα.
Ως μαθητής του απαιτητικού σχολείου Philips Exeter Academy μελετούσε σκληρά για να πάρει C στα Αγγλικά και οι περισσότεροι καθηγητές του τον θεωρούσαν τεμπέλη και βλάκα. Αυτό λειτούργησε ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία, γιατί σκεπτόταν ότι εφόσον δυσκολεύεται πολύ να τα καταφέρει, αυτό σήμαινε ότι ήταν όντως βλάκας. Ο ίδιος εξομολογείται ότι «Μου πήρε 5 χρόνια για να φτάσω στις απαιτήσεις των 3 χρόνων της ξένης γλώσσας».
Αναφερόμενος στο γιο του αποκαλύπτει ότι διαβάζει βάζοντας το δάκτυλο του να ακολουθεί τις προτάσεις και η ανάγνωσή του είναι παρόμοια με τη δική του, δηλαδή αργή. Ο ίδιος παραδέχεται ότι έτσι διαβάζει ακόμη.
« Στο Exeter με είχαν όλοι για χαζό. Η ορθογραφία μου ήταν απαίσια και παρακολουθούσα ειδική τάξη γι’ αυτό. Η πάλη και ο προπονητής μου με κράτησαν στο σχολείο. Αυτό μου έδωσε αρκετή αυτοπεποίθηση. Όταν οι καθηγητές με υποχρέωσαν να επαναλάβω την πρώτη χρονιά , το άθλημα αυτό με έσωσε. Έγινα αρχηγός της ομάδας πάλης του σχολείου, την μοναδική μου διάκριση στα 5 χρόνια μου εκεί. Γράφοντας μυθιστορήματα κατάφερα να κάνω τη δυσλεξία πλεονέκτημα. Κανέναν δεν πειράζει αν δουλεύω με αργούς ρυθμούς ή αν πρέπει να διορθώσω κάτι που έγραψα για έκτη ή όγδοη φορά. Έμαθα να επιμένω, να πιέζω τον εαυτό μου και να μην τεμπελιάζω».
Πηγή: For Dyslexia, Author John Irving, 28/2/2014
Ανακάλυψε τη δυσλεξία του, όπως πολλοί γονείς, όταν έμαθε ότι ο γιος του διαγνώστηκε με ήπια δυσλεξία. Ως μαθητής ένιωθε χαζός, κάτι που ο γιος του τουλάχιστον δεν θα βιώσει. Ύστερα από τόσα χρόνια συνειδητοποίησε γιατί του έπαιρνε περισσότερο χρόνο να καταλάβει τα κείμενα σε σχέση με τους συμμαθητές του.
Εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα στα 26. Το τέταρτο, με τίτλο «The World According to Gαrp», τιμήθηκε με το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου το 1980. Η κινηματογραφική μεταφορά της νουβέλας του «The Cider House Rules» τιμήθηκε με το βραβείο της Ακαδημίας. Εκατομμύρια αντίτυπα των βιβλίων του έχουν εκδοθεί, πουληθεί και διαβαστεί παγκοσμίως.
Το να γράψει δεν ήταν κάτι που γινόταν αυτόματα άλλα το έκανε να γίνει, ξεπερνώντας τον εαυτό του, δίνοντας περισσότερη προσοχή και ξανακάνοντάς το πολλές φορές, έτσι ώστε έπαψε να του είναι δεύτερη φύση. Κι αυτό δεν έγινε μέσα σε μια νύχτα.
Ως μαθητής του απαιτητικού σχολείου Philips Exeter Academy μελετούσε σκληρά για να πάρει C στα Αγγλικά και οι περισσότεροι καθηγητές του τον θεωρούσαν τεμπέλη και βλάκα. Αυτό λειτούργησε ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία, γιατί σκεπτόταν ότι εφόσον δυσκολεύεται πολύ να τα καταφέρει, αυτό σήμαινε ότι ήταν όντως βλάκας. Ο ίδιος εξομολογείται ότι «Μου πήρε 5 χρόνια για να φτάσω στις απαιτήσεις των 3 χρόνων της ξένης γλώσσας».
Αναφερόμενος στο γιο του αποκαλύπτει ότι διαβάζει βάζοντας το δάκτυλο του να ακολουθεί τις προτάσεις και η ανάγνωσή του είναι παρόμοια με τη δική του, δηλαδή αργή. Ο ίδιος παραδέχεται ότι έτσι διαβάζει ακόμη.
« Στο Exeter με είχαν όλοι για χαζό. Η ορθογραφία μου ήταν απαίσια και παρακολουθούσα ειδική τάξη γι’ αυτό. Η πάλη και ο προπονητής μου με κράτησαν στο σχολείο. Αυτό μου έδωσε αρκετή αυτοπεποίθηση. Όταν οι καθηγητές με υποχρέωσαν να επαναλάβω την πρώτη χρονιά , το άθλημα αυτό με έσωσε. Έγινα αρχηγός της ομάδας πάλης του σχολείου, την μοναδική μου διάκριση στα 5 χρόνια μου εκεί. Γράφοντας μυθιστορήματα κατάφερα να κάνω τη δυσλεξία πλεονέκτημα. Κανέναν δεν πειράζει αν δουλεύω με αργούς ρυθμούς ή αν πρέπει να διορθώσω κάτι που έγραψα για έκτη ή όγδοη φορά. Έμαθα να επιμένω, να πιέζω τον εαυτό μου και να μην τεμπελιάζω».
Πηγή: For Dyslexia, Author John Irving, 28/2/2014
