Ο συγγραφέας, Χρήστος Βυζάντιος, γεννημένος το 1804 στην Κωνσταντινούπολη, ήρθε νεαρότατος στην επαναστατημένη Ελλάδα, το 1823. Πολέμησε στο Ναύπλιο, την Κάρυστο, το Χαϊδάρι, την Ακρόπολη, τη Χίο και αλλού ως μέλος του νεοσύστατου ολιγάριθμου τακτικού στρατού, ενός σώματος που απαξιώθηκε από την πλειονότητα των οπλαρχηγών του 1821. Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο η εξιστόρησή του, που εκδόθηκε αρχικά το 1837 και σε εκτενέστερη και αναθεωρημένη μορφή το 1874, αποτελεί μια από τις σπάνιες και πιο πολύτιμες μαρτυρίες για την Ελληνική Επανάσταση.
Όπως σημειώνει στο εισαγωγικό του σημείωμα ο Παντελής Μπουκάλας, «ο Βυζάντιος πίστευε ακράδαντα ότι μόνον ένας «ὠργανισμένος» στρατός θα μπορούσε να υπηρετήσει την εθνική ιδέα», «ωστόσο δεν μειώνει τη συμβολή των ατάκτων στον Αγώνα ώστε, πλαγίως, να δικαιώσει το Τακτικό και την προσωπική του θητεία στις τάξεις του. Δεν είναι αυτό το μέλημά του. Αναγνωρίζει άλλωστε ότι «ὁ ἄτακτος στρατὸς ἦτο ὁλόκληρον τὸ ἔθνος μετασχηματισθὲν εἰς στρατόν, ὁ δὲ τακτικὸς ἦτο τὸ πολλοστημόριον αὐτοῦ». Η πίκρα του απορρέει από το γεγονός ότι ο τακτικός στρατός «δὲν ἐθεωρεῖτο ὡς ἐθνικός», γιατί τα μέλη του ήταν κυρίως «ἑτερόχθονες», όπως άλλωστε και ο συγγραφέας.
Η εκτενής εισαγωγή (στην οποία οι επιστημονικοί επιμελητές εντάσσουν το κείμενο στη σύγχρονη ιστοριογραφική και θεωρητική συζήτηση περί τακτικού και άτακτου στρατού) τα αναλυτικά σχόλια και το ευρετήριο βοηθούν τον σημερινό αναγνώστη να προσεγγίσει και να κατανοήσει το σημαντικό αυτό έργο.
Η εκτενής εισαγωγή (στην οποία οι επιστημονικοί επιμελητές εντάσσουν το κείμενο στη σύγχρονη ιστοριογραφική και θεωρητική συζήτηση περί τακτικού και άτακτου στρατού) τα αναλυτικά σχόλια και το ευρετήριο βοηθούν τον σημερινό αναγνώστη να προσεγγίσει και να κατανοήσει το σημαντικό αυτό έργο.
Το βιβλίο μπορείτε να προμηθευτείτε από εδώ
