Τα παραπάνω λόγια της Κλάρα Τσέτκιν, αποτυπώνουν αυτό που βιώνουμε τους τελευταίους μήνες του 2020, του 21ου αιώνα, με τον καλύτερο τρόπο. Το ρόλο του αστικού κράτους. Το ρόλο του καπιταλισμού.
Σε ποιον οφείλεται αυτή η «συμφορά» του λαού; Ποιος παίζει με την υγεία και τη ζωή του λαού;
Το αστικό κράτος, ως μηχανή-στήριγμα της κυριαρχίας της αστικής τάξης πάνω στην εργατική, χρόνο με το χρόνο θυσιάζει στους βωμούς του εκατομμύρια ανθρώπους στο όνομα του κέρδους. Χρησιμοποιεί εκείνα τα μέσα και τους τρόπους πάλης για να αφαιρέσει από τους καταπιεζόμενους τη δυνατότητα να ανατρέψουν τους καταπιεστές. Και αυτό είναι διαχρονικό, ανεξάρτητα από το ποιο από τα αστικά κόμματα είναι στην κυβέρνηση.
Ο μόνιμος στρατός και η αστυνομία είναι τα κύρια όργανα δύναμης της κρατικής εξουσίας που βάζουν στο στόχαστρο το εργατικό - λαϊκό κίνημα, και κυρίως τη δυνατότητα της μελλοντικής ανάτασής του. Όχι ως ατομική άποψη του κάθε πχ. αστυνομικού, αλλά στον ρόλο που αντικειμενικά παίζουν τα σώματα ασφαλείας στο πλαίσιο του συστήματος.
Οι νόμοι που θεσπίζονται απ’ το αστικό κράτος, προστατεύουν κυρίως την ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα και από το παρακάτω πρόσφατο παράδειγμα, όπου συνδικαλιστής οικοδόμος, (μέλος της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε.), διώκεται ποινικά, επειδή υπερασπίστηκε μαζί με άλλους εργαζόμενους την λαϊκή κατοικία. Δηλαδή το σπίτι ενός άλλου εργάτη. Μέσα στις πέντε κατηγορίες που του προσάπτει το αστικό δικαστήριο είναι και η κατηγορία της κλοπής.
Το γεγονός δηλαδή ότι παρεμποδίστηκε ο πλειστηριασμός της εργατικής κατοικίας από το ταξικό εργατικό κίνημα και δεν έφτασε στα χέρια των κορακιών της τράπεζας, θεωρήθηκε από το αστικό κράτος ότι αποτελεί κλοπή από τους εργαζόμενους(;), ενώ στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο.
Ο ρόλος της ίδιας της τράπεζας, αποτελεί το «νόμιμο» κλέφτη για τα λαϊκά νοικοκυριά και βασικό εργαλείο για την ενίσχυση της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Με λίγα λόγια η τράπεζα είναι ένα από τα πολύ σημαντικά εργαλεία για τη λειτουργία του καπιταλισμού, του οικονομικού και κοινωνικού συστήματος δηλαδή, που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στην εκμετάλλευση των εργαζομένων από το κεφάλαιο.
Το αστικό κράτος και η εκάστοτε κυβέρνηση, εγκληματεί απέναντι στον λαό! Κάνει λιανό ότι δεν ενδιαφέρεται για την ζωή και την επιβίωση των εργαζομένων και του φτωχού λαού. Ακόμα και τώρα με την πανδημία δεν παίρνει τα απαραίτητα μέτρα προκειμένου να προστατέψει την υγεία του πολιτών. Θεωρεί την δωρεάν υγεία κόστος και για αυτό, δίνει όλο και λιγότερα χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό για την ενίσχυση της. Δεν κάνει τις απαιτούμενες προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, δεν ανοίγει τα νοσοκομεία που το ίδιο έκλεισε τα προηγούμενα χρόνια, δεν ανοίγει νέες πλήρως στελεχωμένες ΜΕΘ, στοιβάζει τους εργαζόμενους στα ΜΜΜ σαν σε σαρδελόκουτο και δεν παίρνει μια σειρά μέτρα που το ΚΚΕ, οι μαχόμενοι υγειονομικοί και εκατοντάδες εργατικά σωματεία και φορείς επισήμαναν από νωρίς.
Αντιθέτως, το αστικό κράτος και η κυβέρνηση, της ΝΔ εν προκειμένω, ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να βρει χρήματα για την ενίσχυση του λαϊκού εισοδήματος, δεν μπορεί να «γεννήσει» λεωφορεία και ΜΕΘ, αλλά βρήκε 120 εκατ. ευρώ για να αποζημιώσει γνωστή εταιρεία αερομεταφορών για τη «χασούρα» της. (Λες και τα κέρδη της τα μοιραστήκαμε…) Παρόλο που η εταιρεία απέλυσε 120 εργαζόμενους…., 1 εκατ. ευρώ για κάθε απόλυση…
Ακόμη βρήκε τα 12 εκατ. ευρώ για την αποζημίωση του αυτοκινητόδρομου «Μορέα ΑΕ», για τη μειωμένη κίνηση, που προστίθενται στα προηγούμενα 11 εκατ. ευρώ (για Σεπτέμβρη/2019 έως Φλεβάρη/2020), με τη λίστα εκατομμυρίων να φτάνει στα 204 εκατ. ευρώ. Τα παραδείγματα πολλά…
Όμως, η «υπηρέτρια» κυβέρνηση των μονοπωλιακών ομίλων, δεν βρήκε χρήματα για την μόρφωση των παιδιών των εργαζομένων, για να κάνει προσλήψεις μόνιμων εκπαιδευτικών, να ανοίξει τα σχολεία που έκλεισε, να εφαρμόσει το 15 μαθητές ανά τάξη, να προσλάβει προσωπικό καθαριότητας, και όλα αυτά που ανέδειξε το μαθητικό-εκπαιδευτικό-εργατικό και γονεικό κίνημα, προκειμένου να εξασφαλίζεται η εκπαιδευτική διαδικασία σε κάθε περίπτωση και με ασφάλεια, για όλα τα παιδιά, και να μην αποτελεί «γολγοθά», τον 21ο αιώνα, η παιδεία και η μόρφωση.
Αντί να πράξει τα αυτονόητα, τι «γεννάει» το δημοκρατικό κατά τα άλλα, αστικό μας κράτος;
«Δώρα» εκατομμυρίων για τη μεγαλοεργοδοσία, «Αύρες» και άλλα νέα οχήματα για τα σώματα ασφαλείας… κ.α.
Βλέπουμε την επιβολή των συμφερόντων των λίγων απέναντι στους πολλούς. Βλέπουμε να καρπώνονται αμύθητα ποσά οι ιδιωτικές κλινικές υγείας, τα κανάλια, οι μεγάλες επιχειρήσεις, το ΝΑΤΟ… Συνειδητά λοιπόν, λειτούργησε με βάση τις απαιτήσεις και τα πρωτόκολλα του κεφαλαίου.
Με την επίκληση της «ατομικής ευθύνης» κυβέρνηση και αστικό κράτος, κυρίως επιδιώκουν την εξασφάλιση της συναίνεσης και της νομιμοποίησής τους, στη λαϊκή συνείδηση.
Ενώ την ίδια στιγμή, η ανάγκη αντιμετώπισης της πανδημίας αξιοποιείται ως αφορμή για να ξεδιπλώνεται πιο γρήγορα ένα ευρύ φάσμα αναβαθμισμένων περιορισμών σε ελευθερίες και δικαιώματα, μέτρων καταστολής και ποινικοποίησης εργατικών και λαϊκών αγώνων, μεθόδων ηλεκτρονικής παρακολούθησης και καταγραφής εκατομμυρίων ανθρώπων, που ούτως ή άλλως βρίσκονταν στα σχέδια των αστικών τάξεων σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αποτελεί άραγε το αστικό κράτος έκφραση της λαϊκής θέλησης; Δεν είναι ξεκάθαρο πως γράφει στα παλιά του τα παπούτσια την λαϊκή απαίτηση για άμεση στελέχωση της δημόσιας υγείας;
Γι' αυτόν το λόγο η τάση εδώ και καιρό είναι να αξιοποιούνται διατάξεις που αφορούν την αντιμετώπιση του «εχθρού λαού», και σε συνθήκες «κανονικότητας» και σε συνθήκες πανδημίας.
Γίνεται σαφές ότι αστικά κράτη, κυβερνήσεις και κόμματα του κεφαλαίου έχουν το βλέμμα στραμμένο στη νέα καπιταλιστική κρίση, που έχει ήδη ξεσπάσει, και στην όξυνση των αντιθέσεων και των ανταγωνισμών. Η αναβαθμισμένη προετοιμασία για συνθήκες απότομης όξυνσης της ταξικής πάλης, βρίσκεται στα κιτάπια των ίδιων των κατευθύνσεων και αποφάσεων της ΕΕ και των αστικών κρατών.
Αυτή είναι η αλήθεια που μάταια προσπαθεί να κρύψει η κυβέρνηση και το αστικό κράτος. Κάθε φορά που οι εκμεταλλευτές αρχίζουν να νομίζουν ότι η εξουσία τους «τρίζει»…, στην δημοκρατία τους κυριαρχεί η τρομοκρατία, η βία και η καταστολή.
Οι καπιταλίστες αποκαλούν «ελευθερία», τη δική τους ελευθερία να εκμεταλλεύονται περισσότερο και να γίνονται πλουσιότεροι. Ταυτόχρονα, αποκαλούν «ελευθερία», την ελευθερία των εργαζομένων να ζουν στην εξαθλίωση, στην ανεργία, να λιποθυμούν από την πείνα τα παιδιά τους, να πεθαίνουν πάνω στο μεροκάματο και να πηγαίνουν «σαν το σκυλί στ’ αμπέλι», γιατί δεν υπάρχει ΜΕΘ.
Απέναντι σε αυτήν την ολομέτωπη επίθεση δεν πρέπει να χαθεί χρόνος. Ο ιός κάποια στιγμή θα νικηθεί. Αυτή η στιγμή πρέπει να βρει τον λαό μας όμως όρθιο και δυνατό. Γιατί ακόμη και τότε θα έχει να αντιμετωπίσει τα αδιέξοδα ενός σάπιου συστήματος, που δεν μπορεί να εξασφαλίσει το στοιχειώδες, το δικαίωμα στην υγεία δηλαδή, το δικαίωμα στη ζωή, στη μόρφωση, στη δουλειά.
Οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, οι εκμεταλλευόμενες μάζες έχουν τη δύναμη σήμερα να σηκώσουν στις πλάτες τους, όχι τα βάρη της νέας κρίσης των καπιταλιστών, αλλά το χτίσιμο του σύγχρονου κόσμου! Να μην συνηθίσουμε στις στερήσεις, ενώ ο πλούτος που παράγουμε κατασπαταλάται από μια χούφτα παράσιτα της παραγωγής, από τους «θιασωτές της οκνηρίας».
Φαίνεται ξεκάθαρα ότι «ο βασικός εχθρός του λαού βρίσκεται στο εσωτερικό της χώρας», όπως είπε και ο Καρλ Λίμπνεχτ, και αυτός δεν είναι αόρατος εχθρός όπως λένε, είναι ο ορατός καπιταλισμός! Είναι τα μονοπώλια, το αστικό κράτος, το κεφάλαιο και οι υπηρέτες του, δηλαδή οι αστικές κυβερνήσεις.
Αυτόν τον εσωτερικό εχθρό πρέπει να αντιμετωπίσουν, με την πολιτική τους πάλη, οι εργαζόμενοι μαζί με τους συμμάχους τους, φτωχούς αγρότες και αυτοαπασχολούμενους.
Οι εχθροί των εργαζομένων και των φτωχών ανθρώπων, πιστεύουν πως έχουμε «κοντή» μνήμη, αλλά θα φροντίσουμε να «πέσουν έξω» τα σχέδια τους. Πόσο ακόμα θα υπομένουμε βλέποντας τους να παίζουν στα ζάρια τις ζωές μας, σε καιρούς πανδημίας αλλά και σε καιρούς «κανονικότητας»;
Ο λογαριασμός γράφεται τώρα και δεν χωράνε οι λογικές «θα λογαριαστούμε μετά», που διακινούσε ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθώντας να κρύψει τη συναίνεσή του σε αντιλαϊκούς σχεδιασμούς που άλλωστε υπηρέτησε και ως κυβέρνηση.
Η ίδια η ζωή απάντησε ότι η ανοχή σε νέα αντεργατικά μέτρα, στην καταστολή, στην φτώχεια, οδηγεί όλο και βαθύτερα στην δική μας κατακρεούργηση, στην κατακρεούργηση του λαού.
Χρειάζεται επαγρύπνηση, καμία εμπιστοσύνη στο αστικό κράτος, στα κόμματα του κεφαλαίου και στις κυβερνήσεις τους. Ενισχύουμε τη διεκδίκηση τώρα για την προστασία της υγείας του λαού και των παιδιών μας, την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας, των συνδικαλιστικών και πολιτικών ελευθεριών, την κάλυψη του συνόλου των κοινωνικών σύγχρονων αναγκών μας, με βάση τα σημερινά επιτεύγματα της επιστήμης, της τεχνολογίας, της ανθρώπινης εργασίας, στο πλαίσιο μιας ριζικά διαφορετικής, νέας, κοινωνικής οργάνωσης.
Μάρω Καλαϊτζή - Μέλος της Τομεακής Επιτροπής Αργολίδας του Κ.Κ.Ε.
