Εικαστικό δρώμενο στο Ναύπλιο για την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου (βίντεο)

Δεν είναι απλά μια ημερομηνία
Δεν είναι απλά ένα παιδί
Δεν είναι απλά ο Αλέξης

Οι μέρες που διανύουμε αποδεικνύουν τη ρεαλιστική λειτουργία του κράτους και των μηχανισμών του.

Ο Κορκονέας, ο Μελίστας, ο Ριζόπουλος, ο Τσαγκαράκος μας υπενθυμίζουν τον τρόπο που οι πολίτες αντιμετωπίζονται μπροστά στην εξουσία. Μπροστά στις στολές τους.

Το κράτος τιμωρεί.

Το κράτος σκοτώνει.

Οι πολίτες στο πρόσχημα της πανδημίας αναγκάζονται να παραμένουν φιμωμένοι, ταλαιπωρημένοι και φοβισμένοι στα σπίτια τους, τα οποία έχουν μεταμορφωθεί σε κλουβιά. Η ελευθερία του λόγου τιμωρείται και το δικαίωμα της επιλογής αποτελεί αδίκημα. Επιπλέουμε σε μια κοινωνική ανισότητα και συμβιβαζόμαστε με το ρόλο που μας βαπτίζουν. Το όπλο της κρατικής εξουσίας αλλάζει μορφές, όμως ο στόχος ήταν, είναι και θα είναι ο ίδιος. Ο πολίτης. Ανεξαρτήτου ηλικίας, φύλου και χρώματος.

Δεν ήταν απλά ο Μιχάλης Καλτεζάς, ο Ηλίας Μαραγκάμης, η Μάρθα Μπουλάτοβις.

Η παιδεία του σήμερα ξεκινά με το πάτημα ενός κουμπιού και τελειώνει με τις χρηματικές επενδύσεις των καναλιών από το ίδιο το κράτος, για να κρατά ζωντανή τη προπαγάνδα στα μυαλά μας. Στα μυαλά κάθε ηλικίας, κάθε παιδιού, κάθε ενήλικα, κάθε φοιτητή.

Η αξία της δημόσιας υγείας έχει καταπατηθεί εις βάρος των πολιτών, με τη κυβέρνηση να στρουθοκαμηλίζει μπροστά στις σοβαρές ελλείψεις των μονάδων εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ) και του προσωπικού.

Η αντίσταση σε ότι βιώνουμε, μας βρίσκει αντιμέτωπους με την ίδια την αστυνομία. Μια αστυνομία που δρά χτυπώντας πολίτες, πετώντας δακρυγόνα και χημικά, στέλνοντας στο νοσοκομείο μητέρες, βασανίζοντας συγγενείς στα κέντρα κράτησης, φυτεύοντας ψευδή στοιχεία σε ανθρώπους που προσπαθούν να διεκδικήσουν τα αυτονόητα.

Δεν είναι απλά η Αναστασία Τσιβίκα, η Σταματίνα Κανελλοπούλου και ο Ιάκωβος Κούμης.

Η εργασία σήμερα φαντάζει κάτι μακρινό και ακατόρθωτο. Η τηλεργασία χτυπά τις πόρτες των νοικοκυριών που πλήττονται από την φτώχεια, αναγκάζοντας τους πολίτες να δουλεύουν απλά για επιβίωση , με μισθούς που δεν μπορούν να καλύψουν ούτε τις βασικές ανάγκες τους. Το κράτος σκοτώνει τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας στο όνομα της ατομικής ευθύνης και της προστασίας τους, κόβοντας τους πρόστιμα ισάξια με αυτά της σύνταξής τους.

Δεν είναι απλά ο Σουλειμάν Αμάρ,ο Άλμπερτ Κούκα και ο Ίλμι Λάτε.

Η εξουσία διακρίνει και στοχοποιεί. Άνθρωποι εκτελέστηκαν από τα χέρια της αρχής. Άνθρωποι οι οποίοι πάλεψαν για μια καλύτερη ζωή που τους έταξαν και κάηκαν στον Έβρο, πνίγηκαν στο Αιγαίο και το σώματά τους ξεβράστηκάν στις ακτές των θαλασσών.

Και τη στιγμή που ο πανηγυρισμός για τη πτώση της Χούντας σήμανε την ελπίδα της αλλαγής, το σήμερα γελά ειρωνικά μπροστά την ελευθερία μας.

Καμία ανοχή στη κρατική καταστολή.

Μετακίνηση 6 για τη μέρα του Αλέξη.

Πρωτοβουλία ατόμων Ναυπλίου