Είναι πιθανόν να την έχετε ακούσει επίσης με τα ονόματα γαρδέλι, τουρκοπούλα (από το κόκκινο χρώμα που έχει στο κεφάλι της και μοιάζει με τούρκικο φέσι), κοκκινοτσεμπερού, ζιγαδρέλι, στραγαλίνι, ενώ στην Κύπρο την λένε σγαρτίλι.
Οι καρδερίνες θεωρούνται πανέμορφες λόγω του υπέροχου συνδυασμού χρωμάτων του πτερώματός των. Γίνεται εύκολα αναγνωρίσιμη από την κατακόκκινη μάσκα που εκτείνεται στο μπροστινό τμήμα, στο πιγούνι και στο ήμισυ των μαγούλων μέχρι τα μάτια. Στο τελείωμα της μάσκας υπάρχουν μεγάλες λευκές κηλίδες (ενίοτε καφέ σε κάποια είδη) και στις δύο πλευρές του κεφαλιού αλλά και στην τραχεία.
Τα δύο φύλα της καρδερίνας μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους με μικρές αναγνωρίσιμες διαφορές. Το νεαρά καρδερινάκια έχουν γκριζοκάστανο κεφάλι με αχνές ρίγες χωρίς το κόκκινο και το ασπρόμαυρο των ενηλίκων.
Είναι επιδημητικό πουλί και συναντάται σε όλη την Ευρώπη, τα παράλια της Βορείου Αφρικής, στην Τουρκία, στη Δυτική και Κεντρική Ασία, Σκανδιναβία, Σιβηρία Έχουν βρεθεί επίσης και άλλα είδη καρδερίνας στην Αμερική, στην Αυστραλία αλλά και την Νέα Ζηλανδία, με παραλλαγές στον χρωματισμό του πτερώματός.
Οι καρδερίνες συναντώνται ευρύτατα σε θαμνώδεις εκτάσεις, δάση με χαμηλά δέντρα, πάρκα, οπωρώνες, ελαιώνες, κήπους και ιδιαίτερα όπου υπάρχουν γαϊδουράγκαθα. Το φθινόπωρο και το χειμώνα σχηματίζει σμήνη 40 περίπου πουλιών, ενώ την Άνοιξη, μόλις οι αμυγδαλιές βγάλουν φύλλα, αρχίζουν να προετοιμάζονται για το ζευγάρωμα.
Φυσικοί της εχθροί, εκτός από τον άνθρωπο που με διάφορους τρόπους προσπαθεί να την αιχμαλωτίσει για να απολαύσει το κελάηδημά της, είναι τα διάφορα αρπακτικά πουλιά, όπως η κουκουβάγια, τα ποντίκια αλλά και τα φίδια.
Για τον αυτό λόγο, οι καρδερίνες προτιμούν να χτίζουν τη φωλιά τους σε ψηλά, μοναχικά δέντρα για να έχουν ευρύ οπτικό πεδίο και πάντα σε λεπτά εξωτερικά κλαδιά με πυκνή φυλλωσιά. Φτιάχνει την φωλιά της ανάμεσα σε διχάλες δέντρων με περισσή τέχνη χρησιμοποιώντας λεπτά κλαδάκια, φύλλα, ξερά λεπτά χόρτα και είναι η πιο γερή και περίτεχνη φωλιά από όλα τα πουλιά του είδους της.
Γεωγραφική κατανομήΗ Ευρωπαϊκή Καρδερίνα είναι ιθαγενές πτηνό στην Ευρώπη, τη Βόρεια Αφρική και τη δυτική και κεντρική Ασία. Την βρίσκομαι πλέον σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο αφού από τον 19ο αιώνα άρχισε να εισάγεται και σε άλλες περιοχές όπως τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, την Κεντρική και Νότια Αμερική, τη Νότια Αφρική, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία.
Οι καρδερίνες Είναι κατά βάση σποροφάγα πουλιά. Παρόλα αυτά, σε περιόδους ο αυξάνονται οι διατροφικές τις ανάγκες για πρωτεΐνες, εντάσσουν ζωική πρωτεΐνη στη διατροφή τους, τρώγοντας καθημερινά μικρές ποσότητες εντόμων και σκουλικιών.
Επίσης, όταν το επιτρέπει η εποχή επιλέγει τρυφερά βλαστάρια, βότανα και φρούτα για να συμπληρώσει τη βάση για τη διατροφή, δηλαδή τους σπόρους.
Γεννάει δυο φορές, περίπου 4-6 λευκογάλαζα έως γαλαζοπράσινα αυγά την κάθε φορά, μια στο τέλος της άνοιξης και μια το καλοκαίρι, αφού πρώτα έχει μεγαλώσει τα μικρά της. Ποτέ δεν γεννάει στην ίδια φωλιά. Φτιάχνει πάντα καινούρια.
Κλωσάει για 14 μέρες τα αυγά και τους νεοσσούς τους φροντίζουν εξ' ίσου και οι δυο γονείς. αν και είναι δειλό πουλί, όταν κινδυνεύσουν τα μικρά της δεν τα εγκαταλείπει. Οι καρδερίνες είναι πουλιά που έχουν αγάπη και αλληλεγγύη μεταξύ τους, σπάνια φιλονικούν και πάντα αλληλοβοηθιούνται.
Οι άνθρωποι συνηθίζουν και ζευγαρώνουν τις καρδερίνες με καναρίνια και οι απόγονοί τους, τα καρδερινοκάναρα, αν είναι αρσενικά γίνονται θαυμάσιοι τραγουδιστές, ενώ τα θηλυκά γίνονται πολύ καλές παραμάνες. Επίσης ζευγαρώνουν με φλώρο, πύρρουλα, λούγαρο αλλά και καρμποντάκους, δίνοντας εξαιρετικής ομορφιάς απογόνους και με θεσπέσιο κελάηδημα.
Το προσδόκιμο ζωής των καρδερίνων στη φύση είναι 8 με 10 χρόνια. Είναι πουλιά πολύ ανθεκτικά στο κρύο αλλά πολύ ευαίσθητα σε ασθένειες και κυρίως αυτές που προσβάλουν το γαστρεντερικό τους σύστημα.
.webp "ΑΡΓΟΛΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ")