Μαζί με το παλιό Ανάπλι που φεύγει μεταλλασσόμενο σε έναν πανσιόν-μαχαλά, το εγκαταλείπουν και τα, χαρακτηριστικά του ήθους και του ύφους της πόλεως, πρόσωπα… Ο Βαγγέλης και ο φούρνος του ήταν από τα άτυπα κέντρα της ζωής μας… Η –επί της Κοκκίνου- πόρτα, που έβγαινε να ξεκουραστεί πριν κλείσει ο φούρνος στις 2… (αυτός ξεκίναγε πάντοτε αξημέρωτα) θα είναι τελειωτικά κλειστή… δεν θα είναι εκεί ο φούρνιαρης για να πετάξει το αστείο της ημέρας. Τώρα, απλώς θα περνάμε το στενό δρομάκι ανάμεσα στα ντουβάρια…
Θα είναι όμως μια γερή ανάμνηση που δεν θα ξεχνιέται εύκολα… Και όχι μόνο από την γυναίκα του, την αδελφή του και την οικογένεια του Δημητράκη… Η γειτονιά θα τον θυμάται πάντοτε!!!!
Τόλης Κοϊνης
