«Και μ’ αυτό το νομοσχέδιο, η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας προχωρά με συνέπεια και υπευθυνότητα τη μεγάλη μεταρρυθμιστική πολιτική της Κυβέρνησης και στον κρίσιμο αυτό τομέα.
Θυμίζω το μεγάλο εκπαιδευτικό νομοσχέδιο του Ιουνίου, στο οποίο είχα την τιμή να είμαι ο βασικός εισηγητής της πλειοψηφίας. Θυμίζω ακόμη το πιο πρόσφατο νομοσχέδιο για την επαγγελματική εκπαίδευση, που με τις προβλέψεις του συμβάλλει ουσιαστικά ώστε αυτό το πολύτιμο εργαλείο να γίνει από λύση ανάγκης για λίγους, συνειδητή επιλογή για πολλούς.
Και τώρα, στο ίδιο μήκος κύματος, με το νομοσχέδιο αυτό θεσμοθετούνται τρεις αναγκαίες και υπερώριμες αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση: Η ελάχιστη βάση εισαγωγής, εύλογα χρονικά όρια αποφοίτησης, και βεβαίως μέτρα για την έμπρακτη διασφάλιση της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της νομιμότητας εντός του πανεπιστημιακού χώρου.
Οι τρεις αυτοί βασικοί πυλώνες του νομοσχεδίου, παρά τις περί του αντιθέτου προσπάθειες της αντιπολίτευσης, δεν έχουν πλέον στην κοινωνία μας ιδεολογική απόχρωση – είναι εύλογες, αυτονόητες πρακτικές προβλέψεις που απαντούν σε υπαρκτά, χρονίζοντα και πιεστικά ζητήματα.
Συνιστά στρέβλωση η εισαγωγή σε σχολές ΑΕΙ υποψηφίων που έγραψαν 3 ή 4 στα 20. Βεβαίως, οφείλουμε να διασφαλίσουμε και σ’ αυτά τα παιδιά τις καλύτερες επιλογές για τη σταδιοδρομία τους, τόσο μέσω της επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης, όσο και με κάθε άλλο πρόσφορο μέσο και πολιτική.Όμως το να γράφονται για παράδειγμα παιδιά σε μαθηματικά τμήματα με βαθμούς κάτω από τη βάση στα μαθηματικά στις εισαγωγικές εξετάσεις, δεν βοηθά πρωτίστως τα ίδια αυτά τα παιδιά να ολοκληρώσουν με επιτυχία τις σπουδές τους. Αυτός είναι και ένας από τους βασικούς λόγους του μεγάλου ποσοστού μη ολοκλήρωσης των σπουδών σε αυτές τις σχολές, ιδίως στα περιφερειακά πανεπιστημιακά ιδρύματα.
Και έχει γι’ αυτό ιδιαίτερη σημασία ότι τα ίδια τα τμήματα θα έχουν πλέον λόγο στον καθορισμό των προϋποθέσεων εισαγωγής των υποψηφίων. Όπως επίσης ιδιαίτερη σημασία έχει η δυνατότητα υποβολής παράλληλου μηχανογραφικού δελτίου για τη φοίτηση σε δημόσια ΙΕΚ που ενισχύει τις εναλλακτικές των παιδιών και υπογραμμίζει για μια ακόμη φορά τη βούληση της κυβέρνησης να αναβαθμίσει ουσιαστικά την επαγγελματική κατάρτιση.
Κι εδώ μπαίνουμε στο δεύτερο κρίσιμο πυλώνα του νομοσχεδίου – το χρονικό όριο ολοκλήρωσης των σπουδών. Είναι βεβαίως επιβεβλημένο να υπάρχουν προβλέψεις, τις οποίες και περιλαμβάνει το νομοσχέδιο, για φοιτητές που αντιμετωπίζουν αντικειμενικά προβλήματα που τους επιβάλλουν πρόσκαιρα άλλες προτεραιότητες.
Το κρίσιμο όμως είναι, όπου δεν συντρέχουν αυτοί οι αντικειμενικοί λόγοι να μην δημιουργούνται πολυετή τέλματα που και τον προγραμματισμό των σχολών δυσκολεύουν, και κρατούν τους λεγόμενους αιώνιους φοιτητές σε μια μετέωρη κατάσταση, ουσιαστικά εκτός τόσο της εκπαιδευτικής διαδικασίας, όσο και της αγοράς εργασίας.
Σε ό,τι τέλος αφορά τον τρίτο πυλώνα του νομοσχεδίου, τα μέτρα για τη διασφάλιση της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της νομιμότητας στους πανεπιστημιακούς χώρους, πιστεύω ότι κανείς δεν θα διαφωνήσει πως όλοι θα προτιμούσαμε αυτά να μην ήταν αναγκαία.
Δεν ζούμε όμως σε κάποια ουτοπία, αλλά σε μια πολύ συγκεκριμένη πραγματικότητα, όπου τα φαινόμενα βίας και ανομίας δυστυχώς δεν είναι ξένα τουλάχιστον σε συγκεκριμένα πανεπιστήμια. Άλλωστε αυτό το παραδέχθηκε και ο ίδιος ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην πρόσφατη τηλεοπτική του συνέντευξη, φέρνοντας ως παράδειγμα το Οικονομικό Πανεπιστήμιο, όπου είπε ότι σήμερα δεν μπορεί να γίνει ελεύθερα μια εκδήλωση ανταλλαγής απόψεων, χωρίς να κινδυνεύουν οι οργανωτές και οι συνομιλητές.
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν, ότι η επίκληση ενός ακατάληπτου εξαιρετισμού δεν επαρκεί για να ανεχτούμε ως κοινωνία έστω και μία απόπειρα βιασμού ή ξυλοδαρμού σε πανεπιστημιακό χώρο, έστω και έναν διασυρμό καθηγητή, έστω και μία καταστροφή εξοπλισμού εργαστηρίων ή δημόσιας περιουσίας πληρωμένης από τους φόρους των ελληνικών νοικοκυριών.
Υπογράμμισα προηγουμένως ότι οι προβλέψεις αυτές του υπό συζήτηση νομοσχεδίου δεν έχουν πλέον στην κοινωνία μας ιδεολογικό χρωματισμό. Τις καλωσορίζει μια ευρύτατη κοινωνική πλειοψηφία, που διατρέχει ιδεολογικές καταβολές και εκλογικές επιλογές. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε πως, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, ένα ιδιαίτερα μεγάλο μέρος ακόμη και των ψηφοφόρων των κομμάτων της Αριστεράς στηρίζει τα τρία αυτά μέτρα, θεωρώντας τα αυτονόητα.
Κι αυτή η οριζόντια κοινωνική συμμαχία για τα αυτονόητα είναι κάτι που όλοι μας σ’ αυτή την αίθουσα οφείλουμε να το πάρουμε πολύ στα σοβαρά.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Η κοινωνία δείχνει τον δρόμο. Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες απαιτούν η χώρα να προχωρήσει επιτέλους μπροστά. Απαιτούν ένα κράτος σύγχρονο και αποτελεσματικό, αρωγό στον πολίτη και όχι δυνάστη του, με ποιοτική δημόσια παιδεία και υγεία, με ασφάλεια για όλους.
Μπροστά σ’ αυτό το καθολικό αίτημα για σοβαρότητα, υπευθυνότητα και αποτελεσματικότητα δεν χωρούν ιδεοληψίες και καθηλώσεις στο παρελθόν. Δεν χωρούν λογικές που θυσιάζουν τα δικαιώματα των πολλών στα οργανωμένα συμφέροντα των λίγων.
Τα παιδιά και οι νέοι μας αξίζουν και δικαιούνται ποιοτική εκπαίδευση. Πανεπιστήμια που να διαθέτουν όλες τις θεσμικές, υλικές και ηθικές προϋποθέσεις ώστε να αναδεικνύουν τις ήδη υπαρκτές νησίδες αριστείας. Ευκαιρίες επαγγελματικής εκπαίδευσης που λειτουργούν ως ισχυρά διαβατήρια εργασίας, προκοπής και προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο.
Όλοι μας οφείλουμε να αναλάβουμε την ευθύνη που μας αντιστοιχεί. Η κοινωνία δεν μπορεί να περιμένει»
.
