Καθαρά λόγια να πούμε για το 21… Παράλληλα με τον εθνικό αγώνα διεξαγόταν μια σκληρή πολιτική πάλη.
Γενάρης 1823. Ένα πλοίο καταφτάνει στο λιμάνι του Αναπλιού από την Ερμιόνη. Πλησιάζει στο Γιαλό… δλδ, στην παραλία μπροστά από την οδό Μπουμπουλίνας. Ένα τσούρμο ένοπλοι με επικεφαλής τον Πάνο Κολοκοτρώνη (άλλοι λένε τον Πλαπούτα) τους υποδέχονται. Ο διάλογος που ακολούθησε ήταν εξόχως Ελληνικός: “Καλώς τους. Ποιοί είστε και τι θέλετε;” Η απάντηση σαφέστατη: “Είμαστε η νόμιμη Κυβερνηση. Ψηφίσαμε το Ναύπλιο ως πρωτεύουσα του κράτους και ήρθαμε να εγκατασταθούμε εδώ”. Οι άλλοι εξαγριώθηκαν …
Δεν αναγνώριζαν αυτούς που ήρθαν από την Ερμιόνη ως Κυβέρνηση. Ο μεν Πρόεδρός της δεν ήταν παρόν. Είχε πάρει όλο το τακτικό στράτευμα και όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις και τις είχε οδηγήσει στην καταστροφή του Πέτα και είχε αφήσει την Πελοπόννησο αφύλακτη μπροστά στους 35.000 στρατιώτες του Δράμαλη. Οι υπουργοί του είχαν εγκαταλείψει την Κόρινθο, ήρθαν τρέχοντας στο Άργος άμα τη εμφανίσει των Τούρκων και εκεί αντί να αντισταθούν, τράβηξαν στους Μύλους και μπήκαν στα καράβια για να σωθούν. Ξεμπάρκαραν στην Ερμιόνη, την έκαναν έδρα τους και από εκεί …έκαναν διορισμούς (Το μόνο σίγουρο ότι μπορούν να κάνουν Έλληνες πολιτικοί …διαχρονικά).
Όμως, ο Κολοκοτρώνης έγινε ο ντε φάκτο αρχηγός της Επανάστασης, συντόνισε τον αγώνα, συνέτριψε την εισβολή του Δράμαλη, οργάνωσε τις πολιορκίες του Ναυπλίου και της Κορίνθου και τέλος κατάφερε να καθαρίσει και τους δύο αυτούς θύλακες των Τούρκων.
Στο Ναύπλιο είχε επιβληθεί μια άτυπη διακυβέρνηση των οπαδών του Κολοκοτρώνη. Οι δικοί του μοίρασαν τα ακίνητα που αφήσαν οι Οθωμανοί (πχ στην πλατεία Συντάγματος, ο Γενναίος Κολοκοτρώνης και ο Νικηταράς) και έλεγχαν την εγκατάσταση των νέων κατοίκων της πόλης μας που είχε μείνει έρημη μετά το διώξιμο των Τούρκων.
Την εξουσία αυτή ήθελαν να την καταργήσουν οι άνθρωποι του Εκτελεστικού (=Κυβέρνησης). Όμως, και οι αντίπαλοί τους ήξεραν από …διαδικαστικά κόλπα. Δεν τους άφησαν να αποβιβαστούν με την δικαιολογία… ότι είχαν ψηφιστεί, στην Επίδαυρο, μόνο για ένα χρόνο, και αυτός είχε τελειώσει στις 15 του Γενάρη. Άρα δεν αποτελούσαν Κυβέρνηση. Πράγματι, η Ελλάδα έζησε μια από τις ωραιότερες εποχές της… για δυο μήνες Κυβέρνηση ήταν ο ίδιος ο λαός. Ο Σπηλιάδης λέει για αυτήν την περίοδο: “Είναι αξιοπαρατήρητον ότι ενώ δεν υπήρχον πλέον ούτε τοπικαί διοικήσεις, ούτε Εθνική Κυβέρνησις, οι Έλληνες εις όλα τα μέρη διωκούντο ως αν αφ΄εαυτών και εβασίλευεν εντελώς ευνομία εν μέσω της παντελούς αναρχίας” … Με απλά λόγια η αναρχία αποδείχθηκε καλύτερη από την Κυβέρνηση.
Αφού δεν τους επέτρεψαν να εγκατασταθούν στο Ναύπλιο, σαλπάρανε για το Άστρος, αποφασιμένοι να στήσουν μια Εθνοσυνέλευση και να ξανανομιμοποιήσουν την εξουσία τους… Τους ονόμαζαν “Ολιγαρχικούς”. Ποιοί ήσαν; Όλοι οι έχοντες και κατέχοντες εξουσια στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας… πρόκριτοι που μάζευαν το χαράτσι για λογαριασμό των κατακτητών, ανώτερος κλήρος που είχε και αστικές εξουσίες (λόγω μιλετιών), καραβοκύρηδες που απολάμβαναν αφορολόγητων προνομίων, φυγάδες από το Φανάρι που είχαν κάνει καριέρα σαν ανώτεροι αξιωματούχοι του Σουλτάνου, θλιβερό δε συμπλήρωμα της παρέας οι μορφωμένοι (τέκνα του διαφωτισμού) που προσδοκούσαν ένα “δημόσιο” για να τους κάνει υπαλλήλους του.
Από το Άστρος άρχισαν τις ραδιουργίες… Έταζαν “καρέκλες”. Με την υπόσχεση υπουργείων και βουλευτικών εδρών. Έτσι στέρησαν από το στρατόπεδο των “Δημοκρατικών”, στην ουσία των εκπροσώπων του ένοπλου λαού, πρώτα τον Βρεσθένης Θεοδώρητο και μετά τον Παπαφλέσσα… τον πρώτο τον προόριζαν για Αντιπρόεδρο της Βουλής και τον δεύτερο για Υπουργό Εσωτερικών.
Στο Ναύπλιο εκείνες τις ημέρες (Φλέβαρης 1823) παίχτηκε ένα άγριο παιχνίδι. Μόλις έφτασε ο Γενναίος Κολοκοτρώνης με ενισχύσεις, τότε ο Πλαπούτας έδιωξε όλους τους στρατωνισμένους στο Παλαμήδι (κυρίως Κρανιδιώτες) και τοποθέτησε του δικούς του (από Γορτυνία και Μαντινεία).
Όμως το αγκάθι ήταν οι 250 στρατιώτες του τακτικού στρατού με αρχηγό τον Συνταγματάρχη Ντε Γκουμπερνάτις. Απαίτησαν να τους δοθεί το φρούριο της Ακροναυπλίας. Ο Πάνος Κολοκοτρώνης ψιλιάστηκε αμέσως το ύπουλο σχέδιο. Ο Ντε Γκουμπερνάτις είχε έρθει σε συνεννόηση με την Κυβέρνηση (αυτή που έφαγε “πόρτα” στο Γιαλό) και επιδίωκε την πραξικοπηματική κατάληψη της πόλης μας.
Για τα γεγονότα δεν έχουμε σαφή εικόνα. Ο μεν Φωτάκος λέει πως με τρόπο τους έδιωξε ο Πάνος Κολοκοτρώνης έξω από το Ναύπλιο. Ο δε Σπηλιάδης γράφει πως ναι μεν τους έδιωξε στην Άρεια, τους τακτικούς του Ντε Γκουμπερνάτις, αλλά έγιναν κάποιες συμπλοκές με δεκαπέντε νεκρούς εκατέρωθεν. Μάλλον, αυτή είναι η αλήθεια, γιατί ο Φωτάκος εκείνη την εποχή ήταν άρρωστος, τον είχαν κλεισμένο σε ένα έρημο σπίτι στο Ναύπλιο, και μετά τον έστειλαν στην οικογένειά του στην Τρίπολη για να γίνει καλά. Ενώ ο Σπηλιάδης ήταν παρών στα γεγονότα.
Με αυτή την σύγκρουση έληξε και η παρουσία του Συνταγματάρχη Ντε Γκουμπερνάτις στην Ελλάδα. Μια περίεργα αμφιλεγόμενη προσωπικότητα: Ο Μέγας Ναπολέων είχε δημιουργήσει ένα Ιταλικό στρατιωτικό σώμα που πολεμούσε μαζί του. Μετά το Βατερλώ, αυτοί έμειναν απόστρατοι και συμμετείχαν σε διάφορες δημοκρατικές Επαναστάσεις στην Ιταλία. Τρεις από αυτούς: ο Ταρέλλα, ο Δάνια και ο ΝτεΓκουμπερνάτις συμμετείχαν από τους πρώτους στις Φιλελληνικές κινήσεις. Ήρθαν στην Ελλάδα να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Ο Δημ. Υψηλάντης τους προσέλαβε στον τακτικό στρατό. Ο Ντε Γκουμπερνάτις στις αρχές Σεπτεμβρίου 1821 είχε μια μεγάλη επιτυχία, απέτρεψε την απόβαση των Τούρκων στην Καλαμάτα. Το καλοκαίρι του 1822 συμμετείχαν στην καταστροφική εκστρατεία στο Πέτα. Θεωρούνταν και οι τρεις νεκροί. Δεκαπέντε μέρες μετά ο Ντε Γκουμπερνάτις εμφανίστηκε στους Έλληνες που υποχωρούσαν στο Μεσολόγγι. Από εκεί ήρθε στο Ναύπλιο (αν και άρχιζε η πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου). Αναλαμβάνει να ανασυντάξει τον τακτικό στρατό (στην Άρεια ή στο Κατσίγκρι). Συμμετέχει το βράδυ 29 προς 30 Νοεμβρίου 1822 στην κατάληψη του Παλαμηδιού.
Μετά όμως την αποτυχία του να πάρει την πόλη μας από τους Κολοκοτρωνικούς, πέφτει σε δυσμένεια. Διορίζουν στην θέση του τον Ρόδιο (αποδείχθηκε παλικάρι) ο οποίος όμως δεν ήταν παρά ένας φοιτητής Ιατρικής (!!!!) Αφού δεν εύρισκε ερρείσματα ούτε στο ένα κόμμα ούτε στο άλλο, έφυγε από την Ελλάδα και πήγε στην Αίγυπτο (!!!!). Προσλήφθηκε στον στρατό του Μωχάμετ Άλη, του πατέρα του περιβόητου Ιμπραήμ Πασά. Ήταν ο στρατός που μετά από ένα χρόνο αποβιβάστηκε στην Πελοπόννησο και παραλίγο να συντρίψει την Επανάσταση. Για τον ίδιο συμφωνούν όλοι, ότι ενώ διατάχθηκε να συμμετάσχει της εκστρατείας αρνήθηκε… αλλά, κανένας δεν τεκμηριώνει αυτό το γεγονός … όπως επίσης καμία αναφορά δεν βρήκα τι απέγινε ο Ντε Γκουμπερνάτις…
ΥΓ1 Το “κόκκινο” λοκντάουν, που επιβλήθηκε από χθες, θέλει παραμυθάκια για να το ξεπεράσουμε.
ΥΓ2 Να πούμε και καμιά αλήθεια εν όψει του εορτασμού των 200 ετών.
.webp "ΑΡΓΟΛΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ")