Γιώργος Τόμπρας: «Με τον Βαγγέλη Λιόλιο το μπάσκετ μπορεί να περάσει σε μια νέα εποχή»

Είμαστε μια πολύ ιδιαίτερη «πάστα» ανθρώπων εμείς που ασχολούμαστε με τον αθλητισμό. Στην καθημερινότητά μας, στις κουβέντες μας, στις παρέες μας, στα γήπεδα ως παράγοντες ή ως διοικητικοί, ακόμα και στην προσωπική μας ζωή, πάντα θα κλέψουμε από λίγα λεπτά ως ατελείωτες ώρες, για να πούμε την άποψή μας πάνω σε θέματα που αφορούν την ασπρόμαυρη, πορτοκαλί ή άλλου χρώματος μπάλα!

Τις περισσότερες φορές μπορεί να διαφωνήσουμε με τις απόψεις των άλλων, αλλά η δικιά μας «πάστα» έχει ένα μοναδικό χαρακτηριστικό: στο τέλος της κουβέντας, ακόμα και αν δεν έχουμε συμφωνήσει σε τίποτα με τις άλλες απόψεις, αποθηκεύουμε με έναν μαγικό τρόπο στον σκληρό δίσκο του κεφαλιού μας τα βασικά points των λεγομένων των άλλων και προσπαθούμε –χωρίς να το λέμε τις περισσότερες φορές- να βρούμε κάτι θετικό από αυτά.

Δεν πρόκειται για fair play ούτε για κουτοπονηριά. Είναι απλά αγάπη και πάθος! Αγάπη για το άθλημα που έχει ριζώσει στις καρδιές και τα μυαλά μας και πάθος γιατί θέλουμε να το δούμε όσο ψηλότερα, όσο μακρύτερα γίνεται…

Ακόμα και αν οι τσέπες μας πονάνε, ακόμα και αν οι πίκρες είναι περισσότερες από τις γλύκες, εμείς εκεί… τον χαβά της «πάστας» μας!

Ο τελευταίος χρόνος, με την πανδημία και τους συνεχείς εγκλεισμούς στα σπίτια μας, αλλά και με την αγωνιστική και προπονητική απραξία των ομάδων μας, λειτούργησε πολύ θετικά σε ένα κομμάτι του εαυτού μας: Σκεφτήκαμε, ξανασκεφτήκαμε, αναθεωρήσαμε, ανακαλύψαμε, σχεδιάσαμε…

Τις περισσότερες φορές μόνοι μας ή μέσω τηλεφωνημάτων και τηλεδιασκέψεων, αλλά ο χρόνος ήταν σύμμαχός μας. Είχαμε καθαρά μυαλά και απεριόριστο χρόνο να αναλύουμε και να προσεγγίζουμε πολλές πτυχές του αγαπημένου μας αθλήματος. Στην προκειμένη περίπτωση, του μπάσκετ.

Όπως η παγκοσμιότητα αναμένει ένα σωτήριο εμβόλιο ή φάρμακο, για να εξέλθει νικήτρια από τον άνισο αγώνα της πανδημίας, έτσι και το μπάσκετ αναμένει εδώ και χρόνια μια νέα πνοή, μια νέα εποχή, για να επανατοποθετηθεί εκεί που του αξίζει: στην κορυφή και στην ελίτ των κορυφαίων!

Με μεγάλη μου χαρά έμαθα για την υποψηφιότητα του συντοπίτη μου Κώστα Ασημακόπουλου, στο πλευρό του Βαγγέλη Λιόλιου, για την ανάληψη των ινίων της Ε.Ο.Κ..

Για τον Βαγγέλη Λιόλιο δεν χρειάζεται να πω πολλά πράγματα. Αν το μπάσκετ, η φιλοδοξία, οι πράξεις, το όραμα και η αγάπη για τον αθλητισμό, μπορούσαν να συγχωνευτούν σε μία εικόνα, αυτή θα ήταν του Βαγγέλη Λιόλιου. Και όποιος έχει αντίρρηση, ας κάνει μια βόλτα στην Αχαΐα, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες…

Για τον Κώστα Ασημακόπουλο όμως, που τυχαίνει να είναι και φίλος μου, μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι ο άνθρωπος που χρειάζεται το Αργολικό μπάσκετ, αν θέλουμε να βλέπουμε μπροστά και ψηλά και όχι πίσω ή δίπλα μας. Δεν είναι τυχαίο που αποτελεί βασικό «εργαλείο» εδώ και χρόνια, του πιο ιστορικού σωματείου της καλαθοσφαίρισης, του Μίλωνα. Δεν είναι ακόμα πιο τυχαίο, το ότι επιλέγει και συντάσσεται με τον Βαγγέλη Λιόλιο.

Η στήριξή μου τόσο στον ίδιον, όσο και στον Βαγγέλη Λιόλιο, είναι κάτι περισσότερο από δεδομένη και επιβεβλημένη. Η αγάπη μου για το Αργολικό μπάσκετ και το όραμά μου για την εκτόξευσή του στην ελίτ της Ελλάδας, έχει πλέον σύμμαχο. Με λίγα λόγια και πολλές πράξεις. Έτσι όπως κάνει η «πάστα» μας.

Περισσότερα στο www.dwsepasa.gr.