Μια επανάσταση καταρρέει. Ένας καπετάνιος άτακτων στρατιωτικών κυνηγιέται πάνω στα βουνά μεταξύ Αρκαδίας, Λακωνίας και Μεσσηνίας… 1770. Η οικογένεια ακολουθεί άλλο δρομολόγιο… Καταδιώκεται από Τουρκαλβανούς μισθοφόρους του σουλτάνου.
Η γυναίκα του καπετάνιου έγγυος. Την πιάνουν οι πόνοι κάτω από μια ελιά. Την ξεγεννάνε άλλες κυνηγημένες. Γεννιέται ένα αγόρι… αρχίζουν οι μύθοι… το αγόρι δεν θέλει γάλα και αναλαμβάνουν οι νεράϊδες… το αγόρι ήταν από γεννησημιού του καταδικασμένο να ζήσει στον μύθο… το θεωρούν δώρο του Θεού…τον βαφτίζουν Θοδωρή.
Μετά δέκα χρόνια βλέπει τις πρώτες εικόνες της ζωής. Μια πυραμίδα από κομμένα κεφάλια στο έμπα της Τριπολιτσάς και μετά το κεφάλι του πατέρα του. Ξεκινάει την ζωή, ορφανός, περιφρονημένος, καταδιωγμένος. Μπαίνει στην Τριπολιτσά με φορτώματα ξύλα. Καταλαβαίνει ποιοι είναι πλούσιοι και ποιοι φτωχοί. Οι Τούρκοι έχουν την γη και οι τραπεζίτες (Εβραίοι και Έλληνες) το χρήμα… ο λαός έχει μόνο τον ιδρώτα του προσώπου του… Βλέπει την Τριπολιτσά και βλέπει τον πλάτανο όπου έχουν κρεμαστεί θείοι και ξαδέρφια του. Είναι μικρός, αλλά παίρνει την απόφαση…
Το μόνο επάγγελμα που μπορεί να κάνει είναι κλέφτης… είτε παράνομος είτε νόμιμος (φύλακας ορεινών διαβάσεων)… Δεν τον αφήνουν… Όλοι μαζί εναντίον του. Τούρκοι, κοτζαμπάσηδες, κλήρος, τραπεζίτες (Έλληνες και Εβραίοι). Ξεκινάνε μια άνευ προηγουμένου εκκαθαριστική επιχείρηση (τύφλα να έχουν Γερμανοί και Ταγματασφαλίτες μαζί, μετά 130 χρόνια). Θέλουν να τον διώξουν από το Μαίναλον όρος (αυτός το έλεγε Τρίκορφα) και τον Ζαχαριά από τον Πάρνωνα (κι εκείνος το έλεγε Μαλεβό).
Διωγμένος, κυνηγημένος, πρόσφυγας στην Ζάκυνθο… Υπηρετεί μισθοφόρος σε όποιον ανήκουν τα Επτάνησα… Γάλλοι, Άγγλοι, Ρώσσοι… Τον προβιβάζουν σε αξιωματικό, του δίνουν και την περικεφαλαία.
Τελειώνουν οι πόλεμοι… Ξεκινάει την πειρατεία… με τον Νικοτσάρα στο Βόρειο Αιγαίο… Ξεμένει από καπνό (τον σνίφαρε, αν δεν σας σοκάρει η λεπτομέρεια). Ξύνει την καρβουνάδα του τσιμπουκιού για να την ρουφήξει. Σιχαίνεται τον εαυτό του και κόβει το κάπνισμα. Οι Τούρκοι σκοτώνουν τον Νικοτσάρα και τελειώνει η περιπέτεια.
Τον δέχονται και πάλι στην Ζάκυνθο. Χασάπης. Παραπλήσια δουλειά. Αντί για Τούρκους τεμαχίζει αρνάκια. Πεθαίνει η γυναίκα του. Την κλαίει απαρηγόρητα. Σηκώνει μόνος του τον δίσκο με τα κόλυβα στο κεφάλι και μετά τα μοιράζει ο ίδιος.
Μυείται στο μυστικό της μεγάλης εξέγερσης. Δίνει τον όρκο των Φιλικών σαν ταπεινός βλάμης (ο τίτλος που ξύνιζε στον Αγγλοθρεμμένο Σπυρίδωνα Τρικούπη). Μεταβαίνει στην Μάνη. Προσποιείται ότι πάει να αγοράσει ζωντανά για το χασάπικο. Το σχέδιο της Φιλικής είναι του Ευαγγελισμού να βρει τον Μωριά ξεσηκωμένο. Την προηγούμενη μπαίνουν στην Καλαμάτα. Αιφνιδιαστική κίνηση. Οι αντίπαλοι εγκαταλείπουν την πόλη. 2.500 Μανιάτες δεν ήταν η καλλίτερη παρέα για τους Τούρκους. Η Καλαμάτα είναι λεύτερη. Δοξολογία. Ο Κολοκοτρώνης φοράει την περικεφαλαία… δεν έχει στρατιώτες δικούς του εκεί. Δίνει γνώμες για το πως θα συνεχίσουν. Δεν τον ακούει κανένας. Προχωράει μόνος. Ανεβαίνει στα βουνά της Αρκαδίας. Με το σόι του φτιάγνει το πρώτο στράτευμα… (Νικηταράς, Πλαπούτας, Αποστόλης Κολοκοτρώνης, Πάνος και Γενναίος). Στρατόπεδο στο Βαλτέτσι. Το διαλύουν οι εχθροί… Εκτός από παλικαριά χρειάζεται και μυαλό. Το ξαναστείνει. 9.000 Τούρκοι επιτίθενται σε αλλεπάλληλα κύματα. 13 ώρες συνεχόμενη μάχη. Το στήσιμο των δυνάμεων αριστουργηματικό. Η νίκη φυσικό επακόλουθο.
Γεννιέται ο μύθος του μεγάλου στρατηγού.
Δεύτερη ιδέα… η γράνα… εκάτο χρόνια προτού γίνουν της μόδας στην Ευρώπη τα χαρακώματα, τα εφαρμόζει… Μεταφέρει τον πόλεμο στα οροπέδια της Μαντινείας και της Τεγέας… εξουδετερώνει το πλεονέκτημα του ιππικού. Ο κλέφτης – μισθοφόρος –χασάπης – πειρατής διδάσκει τέχνη του πολέμου. Τον πιστεύει και τον ακολουθεί ο λαός. Ικανή και αναγκαία συνθήκη να τον μισήσουν κλήρος-γεωκτήμονες-έμποροι-καραβοκυραίοι- γραμματιζούμενοι (τα τέκνα του διαφωτισμού!!!) Δεν είχε κανένα δικαίωμα να διατάξει, έπρεπε να πείσει, να ενθουσιάσει, να καθοδηγήσει από κοντά.
Η Τριπολιτσά πέφτει… Αρχίζει ένας μαραθώνιος περιθωριοποίησής του… Μέχρι που μπροστά στο Ανάπλι στήνεται μια πολιτεία από τσαντίρια. Είναι ο Δράμαλης με 30.000 στρατό. Η Κυβέρνηση εξαφανισμένη. Ο λαός φοβισμένος. Κάνει συμμαχία με ένα μέρος των εχθρών του και αποκαθιστά την εθνική ενότητα. Και μετά αρχίζει τα κόλπα: Καμμένη γή: Ο Τσώκρης κατακαίει την πεδιάδα της Αργολίδας), ψυχολογικός πόλεμος (ψεύτικες φωτιές στα βουνά γύρω από το Ανάπλι για να φαινόμαστε πολύ) Βιολογικός πόλεμος (ρίχνουμε ψοφίμια σε όλα τα πηγάδια της Αργολίδας), κυκλωτική κίνηση (όλα τα ημιορεινά γύρω από την πεδιάδα πιασμένα) και αναγκάζει τον αντίπαλο να κάνει τον θανάσιμο ελιγμό (στα Δερβενάκια) και συντρίβει τους εισβολείς.
Μετά τα Δερβενάκια η σειρά της δικιάς μας πόλης. Οι πολιορκούντες το Ανάπλι σε αυτόν υπακούν. Ο Σταϊκόπουλος σε όλους φωνάζει πως είναι ανιψιός του (ήταν). Όταν παίρνει την πόλη μας για ένα χρόνο την εξουσιάζει. Δεν αφήνει την Κυβέρνηση να πλησιάσει εδώ (για διαδικαστικούς λόγους, έπρεπε να ξαναγίνει Εθνοσυνέλευση)….
Είναι φανερό πως έχει σχηματιστεί μια συμμαχία εξουσίας, που δεν θέλει να τον βλέπει ούτε ζωγραφιστό. Από την παλικαριά πρέπει σε άλλα κόλπα… Η βασική ιδέα είναι πώς θα μετατρέψουμε την Ελλάδα σε μια αποικία χρέους και θα τεθούμε υπό την προστασία της Αγγλίας. Προσπαθεί να διευρύνει τον κύκλο της επιρροής του. Συμμαχεί με ένα μέρος των ορκισμένων εχθρών του. Οδηγεί σε δύο εμφύλιους πόλεμους… αποτέλεσμα, χάνει τον ένα του γιό (από αδερφοκτόνο βόλι) και ο ίδιος κλείνεται στην φυλακή…
Πάλι η τύχη αλλάζει. Οι νικητές των εμφυλίων έχουν κάνει την Ελλάδα ρημαδιό. Οι Τουρκοαιγύπτιοι καταλαμβάνουν την μισή Πελοπόνησο. Μπροστά στην γενική κατακραυγή, τον απελευθερώνουν και του ξαναδίνουν την διοίκηση του στρατού (Ο Πρωθυπουργός προτίμησε να πάει στο σπίτι του επικαλούμενος κρυολόγημα). Βγάζει για άλλη μια φορά το φίδι από την τρύπα… Πόλεμος ελιγμών και παρτιζάνικος πόλεμος. Δεν αφήνει τον εχθρό να διαλέξει το πεδίο της μάχης. Παράλληλα καθαρίζει το εσωτερικό μέτωπο : 1) Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους, 2) Καθάρισμα στους “ψεκασμένους” του ψευτοπροφήτη Παπουλάκου.
Οι εχθροί του όμως συνεχίζουν. Προσπαθούν να του φορέσουν καπέλο φιλέλληνες στρατιωτικούς. Πρώτα τον Φαβιέρο και μετά τον Τσωρτς (παλικάρια μεν, εντελώς άχρηστοι δε). Με τον ερχομό του Καποδίστρια βρίσκει δικαίωση… Με τους βαυαρούς πάλι για την χάψη…
Είχα ακούσει έναν ωραίο αστικό μύθο για την σύλληψή του από τους Βαυαρούς. (τον άκουσα στις 19 (!!!) Απρίλη του 1967, στο καφενείο του Δημ.Καλκούνου, δίπλα στα ΚΤΕΛ. Είχε έρθει ένας θίασος στο κινηματοθέατρον Κορωνίς – στο νυν ΑΒ- και όλο το Ανάπλι μίλαγε για αυτό…. Δύο ημέρες πριν από το πραξικόπημα). Λέει: Ότι ο Ρώσος Ναύαρχος ο Ρίκορδ τον ρώτησε τον γέρο πώς νοιώθει με την Αντιβασιλεία… Απάντησε: Να σου πω Ναύαρχε μου, όταν ήμουν κλέφτης και κυνηγημένος και ήθελα να κοιμηθώ, έβαζα τα τσαρούχια μου για μαξιλάρι. Όταν έγινα στρατηγός και κατέβηκα στον κάμπο, είχα μαξιλάρι, αλλά πέταγα τα τσαρούχια μου έξω, γιατί μου μύριζαν… γιατί ήταν ξένα… Οι ρουφιάνοι (είδος εν περισσεία στην πόλη μας) το μετέφεραν στους Αντιβασιλείς και μετά άρχισε το κυνήγι…
Όμως οι μύθοι δεν τελειώνουν έτσι… Μόλις μετερτάπη η ποινή σε ισόβια και μεταφέρθηκε με τους ισοβίτες στον προμαχώνα του Μιλτιάδη… έπιασε γκόμενα !!!!!! και έκανε στα 63 του παιδί… Ήταν μια καλόγρια από αυτές που έκλεισε τα Μοναστήρια η Αντιβασιλεία…
Τελευταία φορά ήρθε με το παιδί αυτό στο Ανάπλι λίγο πριν πεθάνει. Νοικιάσαν αγωγιάτες που έκαναν πιάτσα μπροστά από την Πύλη της Ξηράς και ξεκίνησαν… ούτε χαρτιά, ούτε τίποτε… σε όλους συγγενείς και συμπολεμιστές να ακούσουν από το ίδιο του το στόμα ότι είναι γιός του (έγινε στρατιωτικός και του έχουν άγαλμα στην παλιά Ευελπίδων- νυν Δικαστήρια).
Τέλος μια μέρα σαν τούτες πήγε στο Παλάτι σε μια “χοροεσπερίς”, έφαγε καλά, ήπιε καλά και χόρεψε τον βαρύ τον Τσάμικο (θυμηθείτε σχετικό ποίημα του Αντώνη Λεκόπουλου-Αναπλιώτη). Ευτυχισμένος έπεσε, κοιμήθηκε και δεν ξαναξύπνησε.
ΥΓ1: Ναι, είναι επετειακό για τον θάνατό του.
ΥΓ2: Ο βίος και η πολιτεία του είναι άγνωστα στους μαθητές μας… Δεν τα διδάσκονται, γιατί κάποιοι δεν θέλουν να τα μαθαίνουν.
ΥΓ3: Διάλεξα την φιγούρα του από το Θέατρο Σκιών, γιατί κάπως έτσι τον είχε φτιάξει και ο αξέχαστος δικός μας Καραγκιοζοπαίχτης ο Γιάννης Κόκορης.
Μετά δέκα χρόνια βλέπει τις πρώτες εικόνες της ζωής. Μια πυραμίδα από κομμένα κεφάλια στο έμπα της Τριπολιτσάς και μετά το κεφάλι του πατέρα του. Ξεκινάει την ζωή, ορφανός, περιφρονημένος, καταδιωγμένος. Μπαίνει στην Τριπολιτσά με φορτώματα ξύλα. Καταλαβαίνει ποιοι είναι πλούσιοι και ποιοι φτωχοί. Οι Τούρκοι έχουν την γη και οι τραπεζίτες (Εβραίοι και Έλληνες) το χρήμα… ο λαός έχει μόνο τον ιδρώτα του προσώπου του… Βλέπει την Τριπολιτσά και βλέπει τον πλάτανο όπου έχουν κρεμαστεί θείοι και ξαδέρφια του. Είναι μικρός, αλλά παίρνει την απόφαση…
Το μόνο επάγγελμα που μπορεί να κάνει είναι κλέφτης… είτε παράνομος είτε νόμιμος (φύλακας ορεινών διαβάσεων)… Δεν τον αφήνουν… Όλοι μαζί εναντίον του. Τούρκοι, κοτζαμπάσηδες, κλήρος, τραπεζίτες (Έλληνες και Εβραίοι). Ξεκινάνε μια άνευ προηγουμένου εκκαθαριστική επιχείρηση (τύφλα να έχουν Γερμανοί και Ταγματασφαλίτες μαζί, μετά 130 χρόνια). Θέλουν να τον διώξουν από το Μαίναλον όρος (αυτός το έλεγε Τρίκορφα) και τον Ζαχαριά από τον Πάρνωνα (κι εκείνος το έλεγε Μαλεβό).
Διωγμένος, κυνηγημένος, πρόσφυγας στην Ζάκυνθο… Υπηρετεί μισθοφόρος σε όποιον ανήκουν τα Επτάνησα… Γάλλοι, Άγγλοι, Ρώσσοι… Τον προβιβάζουν σε αξιωματικό, του δίνουν και την περικεφαλαία.
Τελειώνουν οι πόλεμοι… Ξεκινάει την πειρατεία… με τον Νικοτσάρα στο Βόρειο Αιγαίο… Ξεμένει από καπνό (τον σνίφαρε, αν δεν σας σοκάρει η λεπτομέρεια). Ξύνει την καρβουνάδα του τσιμπουκιού για να την ρουφήξει. Σιχαίνεται τον εαυτό του και κόβει το κάπνισμα. Οι Τούρκοι σκοτώνουν τον Νικοτσάρα και τελειώνει η περιπέτεια.
Τον δέχονται και πάλι στην Ζάκυνθο. Χασάπης. Παραπλήσια δουλειά. Αντί για Τούρκους τεμαχίζει αρνάκια. Πεθαίνει η γυναίκα του. Την κλαίει απαρηγόρητα. Σηκώνει μόνος του τον δίσκο με τα κόλυβα στο κεφάλι και μετά τα μοιράζει ο ίδιος.
Μυείται στο μυστικό της μεγάλης εξέγερσης. Δίνει τον όρκο των Φιλικών σαν ταπεινός βλάμης (ο τίτλος που ξύνιζε στον Αγγλοθρεμμένο Σπυρίδωνα Τρικούπη). Μεταβαίνει στην Μάνη. Προσποιείται ότι πάει να αγοράσει ζωντανά για το χασάπικο. Το σχέδιο της Φιλικής είναι του Ευαγγελισμού να βρει τον Μωριά ξεσηκωμένο. Την προηγούμενη μπαίνουν στην Καλαμάτα. Αιφνιδιαστική κίνηση. Οι αντίπαλοι εγκαταλείπουν την πόλη. 2.500 Μανιάτες δεν ήταν η καλλίτερη παρέα για τους Τούρκους. Η Καλαμάτα είναι λεύτερη. Δοξολογία. Ο Κολοκοτρώνης φοράει την περικεφαλαία… δεν έχει στρατιώτες δικούς του εκεί. Δίνει γνώμες για το πως θα συνεχίσουν. Δεν τον ακούει κανένας. Προχωράει μόνος. Ανεβαίνει στα βουνά της Αρκαδίας. Με το σόι του φτιάγνει το πρώτο στράτευμα… (Νικηταράς, Πλαπούτας, Αποστόλης Κολοκοτρώνης, Πάνος και Γενναίος). Στρατόπεδο στο Βαλτέτσι. Το διαλύουν οι εχθροί… Εκτός από παλικαριά χρειάζεται και μυαλό. Το ξαναστείνει. 9.000 Τούρκοι επιτίθενται σε αλλεπάλληλα κύματα. 13 ώρες συνεχόμενη μάχη. Το στήσιμο των δυνάμεων αριστουργηματικό. Η νίκη φυσικό επακόλουθο.
Γεννιέται ο μύθος του μεγάλου στρατηγού.
Δεύτερη ιδέα… η γράνα… εκάτο χρόνια προτού γίνουν της μόδας στην Ευρώπη τα χαρακώματα, τα εφαρμόζει… Μεταφέρει τον πόλεμο στα οροπέδια της Μαντινείας και της Τεγέας… εξουδετερώνει το πλεονέκτημα του ιππικού. Ο κλέφτης – μισθοφόρος –χασάπης – πειρατής διδάσκει τέχνη του πολέμου. Τον πιστεύει και τον ακολουθεί ο λαός. Ικανή και αναγκαία συνθήκη να τον μισήσουν κλήρος-γεωκτήμονες-έμποροι-καραβοκυραίοι- γραμματιζούμενοι (τα τέκνα του διαφωτισμού!!!) Δεν είχε κανένα δικαίωμα να διατάξει, έπρεπε να πείσει, να ενθουσιάσει, να καθοδηγήσει από κοντά.
Η Τριπολιτσά πέφτει… Αρχίζει ένας μαραθώνιος περιθωριοποίησής του… Μέχρι που μπροστά στο Ανάπλι στήνεται μια πολιτεία από τσαντίρια. Είναι ο Δράμαλης με 30.000 στρατό. Η Κυβέρνηση εξαφανισμένη. Ο λαός φοβισμένος. Κάνει συμμαχία με ένα μέρος των εχθρών του και αποκαθιστά την εθνική ενότητα. Και μετά αρχίζει τα κόλπα: Καμμένη γή: Ο Τσώκρης κατακαίει την πεδιάδα της Αργολίδας), ψυχολογικός πόλεμος (ψεύτικες φωτιές στα βουνά γύρω από το Ανάπλι για να φαινόμαστε πολύ) Βιολογικός πόλεμος (ρίχνουμε ψοφίμια σε όλα τα πηγάδια της Αργολίδας), κυκλωτική κίνηση (όλα τα ημιορεινά γύρω από την πεδιάδα πιασμένα) και αναγκάζει τον αντίπαλο να κάνει τον θανάσιμο ελιγμό (στα Δερβενάκια) και συντρίβει τους εισβολείς.
Μετά τα Δερβενάκια η σειρά της δικιάς μας πόλης. Οι πολιορκούντες το Ανάπλι σε αυτόν υπακούν. Ο Σταϊκόπουλος σε όλους φωνάζει πως είναι ανιψιός του (ήταν). Όταν παίρνει την πόλη μας για ένα χρόνο την εξουσιάζει. Δεν αφήνει την Κυβέρνηση να πλησιάσει εδώ (για διαδικαστικούς λόγους, έπρεπε να ξαναγίνει Εθνοσυνέλευση)….
Είναι φανερό πως έχει σχηματιστεί μια συμμαχία εξουσίας, που δεν θέλει να τον βλέπει ούτε ζωγραφιστό. Από την παλικαριά πρέπει σε άλλα κόλπα… Η βασική ιδέα είναι πώς θα μετατρέψουμε την Ελλάδα σε μια αποικία χρέους και θα τεθούμε υπό την προστασία της Αγγλίας. Προσπαθεί να διευρύνει τον κύκλο της επιρροής του. Συμμαχεί με ένα μέρος των ορκισμένων εχθρών του. Οδηγεί σε δύο εμφύλιους πόλεμους… αποτέλεσμα, χάνει τον ένα του γιό (από αδερφοκτόνο βόλι) και ο ίδιος κλείνεται στην φυλακή…
Πάλι η τύχη αλλάζει. Οι νικητές των εμφυλίων έχουν κάνει την Ελλάδα ρημαδιό. Οι Τουρκοαιγύπτιοι καταλαμβάνουν την μισή Πελοπόνησο. Μπροστά στην γενική κατακραυγή, τον απελευθερώνουν και του ξαναδίνουν την διοίκηση του στρατού (Ο Πρωθυπουργός προτίμησε να πάει στο σπίτι του επικαλούμενος κρυολόγημα). Βγάζει για άλλη μια φορά το φίδι από την τρύπα… Πόλεμος ελιγμών και παρτιζάνικος πόλεμος. Δεν αφήνει τον εχθρό να διαλέξει το πεδίο της μάχης. Παράλληλα καθαρίζει το εσωτερικό μέτωπο : 1) Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους, 2) Καθάρισμα στους “ψεκασμένους” του ψευτοπροφήτη Παπουλάκου.
Οι εχθροί του όμως συνεχίζουν. Προσπαθούν να του φορέσουν καπέλο φιλέλληνες στρατιωτικούς. Πρώτα τον Φαβιέρο και μετά τον Τσωρτς (παλικάρια μεν, εντελώς άχρηστοι δε). Με τον ερχομό του Καποδίστρια βρίσκει δικαίωση… Με τους βαυαρούς πάλι για την χάψη…
Είχα ακούσει έναν ωραίο αστικό μύθο για την σύλληψή του από τους Βαυαρούς. (τον άκουσα στις 19 (!!!) Απρίλη του 1967, στο καφενείο του Δημ.Καλκούνου, δίπλα στα ΚΤΕΛ. Είχε έρθει ένας θίασος στο κινηματοθέατρον Κορωνίς – στο νυν ΑΒ- και όλο το Ανάπλι μίλαγε για αυτό…. Δύο ημέρες πριν από το πραξικόπημα). Λέει: Ότι ο Ρώσος Ναύαρχος ο Ρίκορδ τον ρώτησε τον γέρο πώς νοιώθει με την Αντιβασιλεία… Απάντησε: Να σου πω Ναύαρχε μου, όταν ήμουν κλέφτης και κυνηγημένος και ήθελα να κοιμηθώ, έβαζα τα τσαρούχια μου για μαξιλάρι. Όταν έγινα στρατηγός και κατέβηκα στον κάμπο, είχα μαξιλάρι, αλλά πέταγα τα τσαρούχια μου έξω, γιατί μου μύριζαν… γιατί ήταν ξένα… Οι ρουφιάνοι (είδος εν περισσεία στην πόλη μας) το μετέφεραν στους Αντιβασιλείς και μετά άρχισε το κυνήγι…
Όμως οι μύθοι δεν τελειώνουν έτσι… Μόλις μετερτάπη η ποινή σε ισόβια και μεταφέρθηκε με τους ισοβίτες στον προμαχώνα του Μιλτιάδη… έπιασε γκόμενα !!!!!! και έκανε στα 63 του παιδί… Ήταν μια καλόγρια από αυτές που έκλεισε τα Μοναστήρια η Αντιβασιλεία…
Τελευταία φορά ήρθε με το παιδί αυτό στο Ανάπλι λίγο πριν πεθάνει. Νοικιάσαν αγωγιάτες που έκαναν πιάτσα μπροστά από την Πύλη της Ξηράς και ξεκίνησαν… ούτε χαρτιά, ούτε τίποτε… σε όλους συγγενείς και συμπολεμιστές να ακούσουν από το ίδιο του το στόμα ότι είναι γιός του (έγινε στρατιωτικός και του έχουν άγαλμα στην παλιά Ευελπίδων- νυν Δικαστήρια).
Τέλος μια μέρα σαν τούτες πήγε στο Παλάτι σε μια “χοροεσπερίς”, έφαγε καλά, ήπιε καλά και χόρεψε τον βαρύ τον Τσάμικο (θυμηθείτε σχετικό ποίημα του Αντώνη Λεκόπουλου-Αναπλιώτη). Ευτυχισμένος έπεσε, κοιμήθηκε και δεν ξαναξύπνησε.
ΥΓ1: Ναι, είναι επετειακό για τον θάνατό του.
ΥΓ2: Ο βίος και η πολιτεία του είναι άγνωστα στους μαθητές μας… Δεν τα διδάσκονται, γιατί κάποιοι δεν θέλουν να τα μαθαίνουν.
ΥΓ3: Διάλεξα την φιγούρα του από το Θέατρο Σκιών, γιατί κάπως έτσι τον είχε φτιάξει και ο αξέχαστος δικός μας Καραγκιοζοπαίχτης ο Γιάννης Κόκορης.
