Η Ομάδα Γυναικών Ναυπλίου για την 8η Μάρτη (βίντεο)

Η καθιέρωση της 8ης Μάρτη ως Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας, έχει τις ρίζες της 111 χρόνια πριν, έπειτα από πρόταση της Κλάρας Τσέτκιν στη Διεθνή Συνάντηση Σοσιαλιστριών Γυναικών στην Κοπεγχάγη.

Όλα ξεκίνησαν με την απεργία των εργατριών στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, μια σημαντική στιγμή του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Η ηρωική θυσία των απεργών εργατριών γυναικών, χτυπήθηκε από την αστυνομία και βάφτηκε στο αίμα! Οι διεκδικήσεις τους ήταν «δεκάωρη δουλειά, φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, μεροκάματα ίσα με των κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών». 

Το μήνυμά τους τότε παραμένει επίκαιρο, γιατί η ανισοτιμία της γυναίκας ζει και βασιλεύει σήμερα. 

Η πανδημία ξεγύμνωσε την αιτία της βαρβαρότητας που βιώνουμε!

Ευρωπαική Ένωση και κυβερνήσεις, θεωρούν την υγεία τη δική μας και των οικογενειών μας «κόστος» για το κράτος και «κέρδος» για τους επιχειρηματικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται στον τομέα της Υγείας. Από τη μια χαρίζουν εκατομμύρια ευρώ στους κλινικάρχες, δισεκατομμύρια ευρώ στις φαρμακευτικές εταιρείες αλλά και στους ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς και από την άλλη περικόπτουν τις δαπάνες του κράτους για την Υγεία (96 εκατ. Ευρώ κόπηκαν φέτος από την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας).

Η ραγδαία ανάπτυξη της επιστήμης, της τεχνολογίας δεν συνοδεύεται από τη μείωση του εργάσιμου χρόνου και τη γενικότερη βελτίωση των συνθηκών ζωής και εργασίας για τις εργατοϋπαλλήλους, τις αυτοαπασχολούμενες, τις αγρότισσες. Αντίθετα, χρησιμοποιείται από τους επιχειρηματικούς ομίλους σε βάρος των εργαζομένων, αυξάνοντας την εκμετάλλευση. Η γενίκευση της τηλεργασίας, που τείνει να μονιμοποιηθεί σε ορισμένους κλάδους, η «ευελιξία» των εργασιακών σχέσεων, η προώθηση των ατομικών κι επιχειρησιακών συμβάσεων σε βάρος των κλαδικών, τα υψηλά επίπεδα της γυναικείας ανεργίας και η μισθολογική ανισότητα, τα ακανόνιστα και “κυλιόμενα” ωράρια, ιδιαίτερα στους χώρους Υγείας, στα supermarket, στον τομέα παροχής υπηρεσιών, αφήνουν βαρύ αποτύπωμα στις συνθήκες ζωής κι εργασίας των γυναικών, στην εργατική, λαϊκή οικογένεια. Χάνεται κάθε διάκριση ανάμεσα στον εργάσιμο και στον ελεύθερο χρόνο

Και σαν να μην έφταναν αυτά, η κυβέρνηση ετοιμάζει και νέα όπλα για τους επιχειρηματικούς ομίλους, ώστε να μας εκμεταλλεύονται ακόμα πιο άγρια. Για να δουλεύουμε 10ωρα όταν το απαιτούν οι εργοδότες, με αύξηση των υπερωριών και επέκταση της δουλειάς τη Κυριακή, και να «αμειβόμαστε» με ρεπό, άδεις… όποτε και αν αυτοί αποφασίσουν, με επιβάρυνση της υγείας μας αφού δεν θα προλαβαίνουμε να παίρνουμε ανάσα από τη δουλειά. 

Η λίστα με τα τερατουργήματα συνεχίζεται, σειρά έχει το χτύπημα στη συμμετοχή στα εργατικά σωματεία, το δικαίωμα στην απεργία και τη συνδικαλιστική δράση, γιατί μας θέλουν απομονωμένες και φοβισμένες.

ΌΣΑ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΕΙΛΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ.

Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΒΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΟ ΣΤΟΜΑ.

Η ανασφάλεια και η αγανάκτηση για τις συνθήκες εργασίας και ζωής των γυναικών μπορεί να βρει διέξοδο στο δρόμο της συλλογικής διεκδίκησης για όσα έχουμε ανάγκη τον 21ο αιώνα. Ατομικά δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τα αδιέξοδα της καθημερινότητας, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. 

Ο αγώνας για το μέλλον το δικό μας και των οικογενειών μας πρέπει να μας βρει δυνατές και μαχητικές.

Να πάρουμε θέση στο συλλογικό αγώνα για μια ζωή με δικαιώματα στη σταθερή εργασία με μείωση του εργάσιμου χρόνου, με μέτρα Υγείας και Ασφάλειας στο χώρο δουλειάς, με μέτρα προστασίας του γυναικείου οργανισμού και της μητρότητας

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΣΠΙΔΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΧΤΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟΝ 21Ο ΑΙΩΝΑ!