Συναδέλφισσα και συνάδελφε,
αυτήν την περίοδο, οι εξελίξεις σε όλα τα επίπεδα βάζουν τη ζωή της εργαζόμενης γυναίκας και του παιδιού, στην επικαιρότητα. Η 8η Μάρτη φωτίζει την πάλη για την ισοτιμία και τη χειραφέτηση των εργαζόμενων γυναικών και σηματοδοτεί ότι υπάρχει διέξοδος σε όσα προβλήματα αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας.
Σήμερα η υπεράσπιση της υγείας μας μπαίνει στην κορυφή των αιτημάτων μας. Ήδη μετράμε τις τραγικές συνέπειες της εγκληματικής ανυπαρξίας μέτρων προστασίας μέσα στους χώρους εργασίας. Στον κλάδο μας δυστυχώς χάσαμε συναδέλφους μας και είναι πολλά κάθε μέρα τα επιβεβαιωμένα κρούσματα κορονοϊού μέσα στους χώρους δουλειάς. Τα νοσοκομεία ασφυκτιούν – μετατρέπονται σε νοσοκομεία μιας νόσου, οι ΜΕΘ βρίσκονται σε έμφραγμα ενώ όλες οι πρωτοβάθμιες μονάδες υγείας είναι υποστελεχωμένες, αποτέλεσμα της υποχρηματοδότησης, της πλήρους απαξίωσης τους. Η υγεία των εργαζομένων για κράτος και εργοδότες λειτουργεί με τη λογική μικρότερου κόστους, μπαίνει στο ζύγι με τα κέρδη. Μας στερούν το δικαίωμα να είμαστε υγιείς, στην πρόληψη και θεραπεία, να ζούμε μέσα σε συνθήκες που να προάγουν την υγεία μας αντί να την υποβαθμίζουν.
Επιπλέον ετοιμάζονται να νομοθετήσουν άλλο ένα έγκλημα σε βάρος μας το οποίο θα έχει τεράστιες επιπτώσεις σε όλους τους εργαζόμενους, ιδιαίτερα στις γυναίκες του κλάδου. Η 10-ωρη απασχόληση, η διευθέτηση του χρόνου εργασίας, το τσάκισμα της ασφάλισης, τα εμπόδια που αντιμετωπίζει η γυναίκα στη μητρότητα που θεωρείται ατομική υπόθεση, βάζουν σε τεράστιους κινδύνους τη σωματική και ψυχική μας υγεία. Και με τη βούλα πλέον οι εργοδότες θα είναι καθ΄όλα νόμιμοι για ό,τι μέχρι σήμερα εφαρμόζουν άτυπα στον κλάδο μας. Θα βάλουν νέα μεγάλα εμπόδια στη λειτουργία των σωματείων, στη συνδικαλιστική μας δράση.
Ας αναλογιστούμε τι αντιμετωπίζουμε οι εργαζόμενες και οι οικογένειες μας εδώ και ένα χρόνο. Στα σούπερ μάρκετ ματώνουμε από την εντατικοποίηση, τη δουλειά ήλιο με ήλιο, περιφερόμαστε μέχρι εξαντλήσεως από πόστο σε πόστο δουλεύουμε Κυριακές. Η ξεκούραση, τα ρεπό, ο ελεύθερος χρόνος είναι λέξεις που χάνονται από το λεξιλόγιο μας. Τα πρωτόκολλα υγείας μετατρέπονται σε κουρελόχαρτα, βιώνουμε την εργοδοτική βία με τον πιο χυδαίο τρόπο όταν μας κάνουν τη ζωή δύσκολη άμα τολμήσουμε να ζητήσουμε άδεια ειδικού σκοπού, όταν οι ευπαθείς ομάδες χρεωνόμαστε άδεια άνευ αποδοχών. Στα εμπορικά καταστήματα ζούμε με την ανασφάλεια για το μέλλον μας. Η ικανοποίηση των αναγκών μας ακροβατεί ανάμεσα στις αναστολές των συμβάσεων με επιδόματα ψίχουλα και την επανέναρξη της λειτουργίας του λιανεμπορίου με εφαρμογή του προγράμματος «Συν-εργασία» που στην πράξη σημαίνει πετσόκομμα του εισοδήματός μας. Πολλές έχουμε οδηγηθεί στην ανεργία. Στις αποθήκες, τα e-shop, τα γραφεία δουλεύουμε με τηλεργασία μετατρέποντας το σπίτι μας σε χώρο εργασίας. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τον εγκλεισμό στο σπίτι των παιδιών, τα εμπόδια στη μόρφωσή που βάζει η τηλεκπαίδευση, μας φτάνουν να έχουμε επωμιστεί ένα σωρό ευθύνες από την έλλειψη κοινωνικών δομών και παροχών. Γινόμαστε ταυτόχρονα εργαζόμενες, μητέρες και χωρίς ειδικές γνώσεις φτάνουμε να γίνουμε ακόμα και δασκάλες, γιατροί κλπ. ΩΣ ΕΔΩ!!
Σπάμε τις αλυσίδες του ατομικού δρόμου. Αυτό που μας κρατάει πίσω είναι ότι χρειάζεται να σκεφτούμε, να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε πως θα αποτρέψουμε συλλογικά μια πολιτική βαθιά αντιλαϊκή που τσακίζει τις ζωές μας, που μας αναγκάζει σε δουλειά χωρίς δικαιώματα, σε ζωή χωρίς κοινωνικές παροχές που να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες μας.
ΜΕ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΩΡΟ ΔΟΥΛΕΙΑΣ,
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ!
