Όταν είδα σήμερα το μήνυμα που με ενημέρωνε για την ξαφνική φυγή σου, ειλικρινά δεν το πίστεψα.
Όταν το επιβεβαίωσα, τα έχασα, δεν ήξερα τι να κάνω.
Πριν λίγες μέρες πάνω στο ποδήλατό σου με πείραξες ,όπως μόνο εσύ ήξερες να πειράζεις.
Δεν το πίστευα.
Άρχισαν να περνάνε μπροστά μου σκηνές που περάσαμε μαζί στα χρόνια που σε γνώριζα.
Την παρέα μας με τους φίλους και τις οικογένειές μας, τις όμορφες βραδιές μας μπροστά στο τζάκι σου, τις πολιτικές μας συζητήσεις και τις ανησυχίες μας, τις χαρές μας, αλλά και τις λύπες μας.
Δε θα ξεχάσω ποτέ τα γεμάτα αγωνία τηλεφωνήματά σου, σε μια πολύ δύσκολη οικογενειακή μας στιγμή.
Δε θα ξεχάσω ποτέ τη χαρά σου όταν μου τηλεφώνησες για την γέννηση των παιδιών μας.
Δε θα ξεχάσω ποτέ την ειλικρινή στήριξή σου στις πολιτικές μου επιλογές, όταν κατέβηκα για Αντιπεριφερειάρχης και την πίεσή σου για να κατέβω για Δήμαρχος στις περασμένες εκλογές.
Δε θα ξεχάσω τη χαρά και τον ενθουσιασμό σου στο εκλογικό μας κέντρο, αλλά και την λύπη και τα δάκρυά σου όταν με αγκάλιασες το βράδυ των εκλογών.
«Συνεχίζουμε φίλε...» μου είπες.
«Συνεχίζουμε φίλε...» μου είπες.
Φίλε Κώστα,
Δε θα ξεχάσω τους καβγάδες μας, τις συμφωνίες μας και τις διαφωνίες μας.
Δε θα ξεχάσω όμως ποτέ κι εκείνο το ζεστό χαμόγελό σου, που χάριζες απλόχερα σε όλους μας.
Ήταν ο καθρέφτης της ψυχής σου...
Στις γυναίκες σου, τη σύντροφο της ζωής σου, την Ελένη, τα κορίτσια σου, την Μιμή και την Τέτη, που γέμιζες περηφάνια όταν τις κοίταζες με καμάρι, το μόνο που μπορώ να τους ευχηθώ είναι να τους δίνει δύναμη και κουράγιο ο Θεός, για να αντέξουν την απώλεια σου.
Είναι σίγουρα πολύ δύσκολο, γιατί ήσουν ένας καλός σύζυγος και ένας υπέροχος πατέρας.
Εγώ και η Μαρία δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ, φίλε Κώστα.
θα έχουμε πάντα τη χαμογελαστή σου εικόνα στην καρδιά μας.
Καλό σου ταξίδι.
