Η συστηματική συρρίκνωση της καλλιέργειας τα τελευταία χρόνια περιόρισε την αγκινάρα σε περίπου 3.000 στρέμματα φέτος στην περιοχή των Ιρίων στην Αργολίδα, εκεί όπου, ωστόσο, εξακολουθεί να συγκεντρώνεται η μισή εγχώρια παραγωγή.
Φέτος, ενώ η σεζόν παραγωγικά ξεκίνησε χωρίς προβλήματα –με τις πιο πρώιμες φυτεύσεις να βγαίνουν μέσα στον Νοέμβριο– ο παγετός που σημειώθηκε στα τέλη Φλεβάρη στην περιοχή, ακριβώς στις μεγάλες αποδόσεις, δημιούργησε κενό στην παραγωγή του Μαρτίου, γεγονός το οποίο από την άλλη μεριά έδωσε ώθηση στην τιμή παραγωγού. Όπως εξηγεί ο παραγωγός Κώστας Κακουριώτης, ο οποίος καλλιεργεί αποκλειστικά αγκινάρα σε 70 στρέμματα, «υπό κανονικές συνθήκες, από Γενάρη μέχρι Απρίλη, κόβουμε από τρεις φορές τον μήνα.
Με 15-20 δεμάτια τη φορά (10 ζευγάρια/δεμάτι) έχουμε 1.500-2.000 ζεύγη την περίοδο της φουλ σεζόν. Φέτος, ο παγετός προκάλεσε σε ποσοστό μέχρι και 60% έως και ολική καταστροφή. Εκεί όπου προκλήθηκε ολική καταστροφή της κεφαλής, χρειάστηκε να περιμένουμε να βγουν καινούργιες. Αυτό σημαίνει ότι οι τρεις κοψιές που θα κάναμε μέσα στον Μάρτη μηδενίστηκαν, με αποτέλεσμα αυτήν τη στιγμή η αγκινάρα να είναι σε μεγάλη έλλειψη».
Σύμφωνα με τον ίδιο, το κενό αυτό στην τροφοδοσία της αγοράς με εγχώρια αγκινάρα, σε συνδυασμό με τη συστηματική μείωση της καλλιέργειας, ώθησε την τιμή μέχρι τα 80-90 λεπτά το ζευγάρι, με μέση τιμή τα 60 λεπτά, όταν, όπως μας είπε ο ίδιος, «αν δεν υπήρχε τώρα αυτό το κενό θα ήμασταν στα 40-50 λεπτά το κιλό».
Ο έμπειρος παραγωγός αναφέρθηκε με έμφαση στη συρρίκνωση της καλλιέργειας αγκινάρας. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, μεταξύ 2013 και 2018 (οπότε και υπάρχουν διαθέσιμα στατιστικά) περιορίστηκε από 21.369 σε 9.350 στρέμματα, από τα οποία τα 3.108 στον Nομό Αργολίδας και ακόμη 4.230 στρέμματα στους τέσσερις νομούς της Κρήτης. Όπως σχολίασε ο κ. Κουκουριώτης, «πρέπει να εκσυγχρονιστεί ο τρόπος που πωλείται η αγκινάρα, για να γίνει ελκυστική στον καταναλωτή και να γίνουν γνωστές και οι ευεργετικές της ιδιότητες στην υγεία.
Ο καταναλωτής πλέον θέλει να βρει την αγκινάρα καθαρισμένη στο ράφι. Γι’ αυτό χρειάζεται οργάνωση. Το κάνουν μεμονωμένοι παραγωγοί και πωλούν στην Αθήνα. Αυτό απαιτεί εξοπλισμό, γιατί μιλάμε για χιλιάδες αγκινάρες, όχι για μερικές δεκάδες ζεύγη. Ένας συνεταιρισμός θα μπορούσε να παίξει καταλυτικό ρόλο ως προς αυτό, αλλά και στην αξιοποίηση της αναγνώρισης της αγκινάρας Ιρίων ως ΠΓΕ. Θα μπορούσε να το κάνει για λογαριασμό πολλών παραγωγών και για πολλές ποσότητες.
Δυστυχώς, λείπει κάτι τέτοιο και οι παραγωγοί προτιμούν να στραφούν σε άλλες καλλιέργειες, όπως τα φυλλώδη που και μέσω της συμβολαιακής στην περιοχή μας θεωρούνται πιο ασφαλής επιλογή». Όσο για τη δυνατότητα συνεργασίας με τη βιομηχανία μεταποίησης για την απορρόφηση μέρους της καλλιέργειας αγκινάρας, ο ίδιος εκτιμά ότι είναι ασύμφορο για τη βιομηχανία. Όπως είπε χαρακτηριστικά, «ποιος θα έρθει να πάρει αγκινάρα με 30 λεπτά το ζευγάρι στα Ίρια, όταν μπορεί να το βρει στην Αίγυπτο στη μισή τιμή και λιγότερο;».
Στο ίδιο μήκος κύματος, ο γεωπόνος από το Δρέπανο Αργολίδας, Παναγιώτης Χριστόπουλος, εκτιμά ότι φέτος η καλλιέργεια περιορίζεται σε 3.000 στρέμματα στην περιοχή των Ιρίων, με τον παγετό να έχει επηρεάσει την παραγωγή σε ένα ποσοστό της τάξης του 60%-70%. Η τιμή, μας είπε, κυμαίνεται μεταξύ 7 και 8 ευρώ το δέμα, δηλαδή τα 10 ζευγάρια αυτή την περίοδο, με τη συγκομιδή να ολοκληρώνεται μετά τον Απρίλιο, που ξεκινούν οι ζέστες.
Η κατανομή της καλλιέργειας αγκινάρας στις περιφέρειες (σε στρέμματα)
