Με τι καρδιά να σ’ αποχαιρετίσω*, Κωνσταντίνε Τσίρο;

Της Γκέλης Ντηλιά, ποιήτριας, Γραμματέα Ένωσης Συγγραφέων Λογοτεχνών Αργολίδας

Προσπαθώ να θυμηθώ τη πιο πρόσφατη τηλεφωνική μας συνομιλία. Θα’ταν ο φετινός Γενάρης ή Φλεβάρης που σου υπενθύμισα ότι είχες αμελήσει να ασχοληθείς με τον «Λαοκόοντα», το θεατρικό που έγραφες σε δόσεις εδώ και λίγα χρόνια.

Κατά βάθος δεν ξέρω αν όντως ήθελες να το τελειώσεις, θα το είχες κάνει αν προλάβαινες, έτσι δεν είναι;

Αν ήξερα Κωστή ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τον αναπτήρα να ανάβει το τσιγάρο σου, θα την είχα μαγνητοφωνήσει. Η φωνή σου ακουγόταν κάπως κουρασμένη και με χροιά που δύσκολα θα ξεχάσω στο χρόνο. Οι λέξεις σου όμως προσεκτικά αρθρωμένες έβγαιναν απ’ τη φαρέτρα σου ετοιμοπόλεμες, διαπερνούσαν τα τηλεφωνικά σύρματα και εξακοντίζονταν στο υπερπέραν.

Εραστής της ζωής, της φιλίας, της δικαιοσύνης, του ρίσκου και ό,τι αυτό συνεπάγεται, βρέθηκες πάμπολλες φορές σαν άλλος Δον Κιχώτης να μάχεσαι ανώφελα ανεμόμυλους με κόντρα άνεμο. Κριός, μπροστάρης, χωρίς ιδεοληψίες, αλλά με ευαισθησίες που σου γυρνούσαν μπούμερανγκ, καθώς οι άλλοι απλά έτρωγαν τη σκόνη σου, γιατί δεν σε καταλάβαιναν. Οι περισσότεροι σε θεωρούσαν άφταστο κι αυτό τους έκανε να χρησιμοποιούν άνισα όπλα. Ήταν οι Εφιάλτες. Αλλά δεν ήσουν άφθαρτος. Πόσο να κρατούσε το οπλοστάσιό σου; Όσοι εκλεκτοί μας επέτρεπες να σε γνωρίζουμε λιγάκι παραπάνω, σε βλέπαμε να πέφτεις, γιατί ήσουν άνθρωπος, πόσο να αντέξεις τους προδότες και τους διπρόσωπους; Σε βλέπαμε όμως και να ξανασηκώνεσαι, όπως οφείλουν όσοι έχουν μια μεγάλη αποστολή: να παραδώσουν τον κόσμο καλύτερο απ’ ότι τον βρήκαν.

Δεν θα ξεχάσω το πρώτο από τα τρία ποιήματα που απάγγειλες για τη γιορτή που διοργάνωσε η ΕΣΛΑ στις 22 Μάρτη 2018 για τη Παγκόσμια Γιορτή της Ποίησης. Ακόμα οι στίχοι σου αντηχούν στα αφτιά μου να γκαζώνουν σε ανηφόρα με μεγάλη κλίση, για να φτάσουν στη κορυφή. Το αντιγράφω από το blog σου.

Μιλάνο

Το Μιλάνο είναι δύο χιλιάδες χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας. Άμα σηκώσω το κορμί μου όρθιο τα χέρια ψηλά τα πόδια στις μύτες των παπουτσιών δεν σε φτάνω. Ούτε καν τα πλυμένα ρούχα σου που κρέμονται στο σκοινί του 42ου Παραλλήλου. Στάζουν ακόμα νερά, σωρεύονται στις υποχθόνιες λεκάνες της οροσειράς της Ρίλας - να, ο Στρυμόνας! Με την κανάτα του λούζω τα Αιγαία μαλλιά μου. (Το κορμί μου δεν αγγίζω - έχω να δω την θάλασσα από τότε που έφυγες.) Είναι το Μιλάνο άλλες δύο χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά στην Δύση. Ανοίγω τα πόδια μου. Κι άλλο. Τριγμός στην λεκάνη μου - τα κορμιά έχουν την δική τους λογική - σκοντάφτω στην Καλαβρία βυθίζομαι στο Ιόνιο - προλαβαίνω αρπάζομαι από το τακούνι του Τάραντα. Μια άρση του κορμιού - λειώνω με τα γόνατα το Lecce. Ένα βήμα βουλιάζω στον Βεζούβιο. Ωρύεται το μάγμα. Μύδρος διάπυρος πέφτω νύχτα κατακαίω την Πομπηία. Κυλάω στην Ρώμη. Με παίρνει ο Αδριανός απ’ το χέρι. Εκστρατεύουμε. Πατάω την Αθήνα. Ανοίγω τα πόδια τα χέρια στις μύτες των παπουτσιών. Μένω εκεί στην κατοικία του Ολυμπίου Διός - πύλη της πόλης. Αν περάσεις το κατώφλι της ένα βράδυ - γαντζωμένα τα μάτια σου στον Λυκαβηττό - θα κλείσω τα χέρια θα σε σηκώσω ψηλά - πυρσό - θα φωτίσει η Αθήνα τα φώτα του κόσμου. Ελληνικοί πυρσοί αγαπόφωτοι κατέκτησαν τον Κόσμο ακόμα τον καίνε.

Είπα μέσα μου, τι γράφει ο άνθρωπος! Μετά συστηθήκαμε και αντιλήφθηκα ότι δεν γινόταν παρά να γράφεις μόνο έτσι. Γιατί διέβεις το Ρουβίκωνα κι ας κατάφερες Πύρρειες νίκες.

Σου άρεσαν ιδιαίτερα οι λέξεις: μηρυκάζει, θάλασσα, εκσπερμάτωσε, αγνάντεμα, γλώσσα αδάγκωτη και κάτι άλλες που ήταν για λίγους. Δημοσιογραφούσες με λόγο πύρινο που προβληματίζει.

Ζωσμένος με τη φωτογραφική σου μηχανή, κυνηγούσες τη στιγμή που δεν έπρεπε να χαθεί, το συναίσθημα που ήθελες να μοιραστείς, τα χρώματα που έβαφαν τον κόσμο σου. Ως λάτρης του θεάτρου, του κινηματογράφου ως τέχνη και τεχνική και του έντεχνου τραγουδιού, ήταν αδύνατο να μη παρασύρεις τον συνομιλητή σου σε ένα κόσμο με αξίες και οράματα.

Ο καθένας μπορεί να συνθέτει τη ζωή σου σαν κομμάτι ενός παζλ έτσι πολύπλευρος όπως ήσουν. Επειδή ο καθένας μας γνώριζε διαφορετικές πλευρές της μοναδικότητάς σου, όχι με τον τρόπο που συνήθως χρησιμοποιείται ο όρος αλλά με εσωτερικότητα και καθετότητα.

Σχεδιάζαμε να θέσουμε σχέδια σε εφαρμογή, μόλις οι συνθήκες το επιτρέψουν. Αλλά εσύ έφυγες ήσυχα στις έξι το απόγευμα στις 5 Απριλίου 2021. Και το θέμα είναι ότι άφησες τα πράγματα στη μέση. Κι εξαιτίας σου, άφησα κι εγώ τα ίδια πράγματα στη μέση. Αυτά που θα κάναμε μαζί.

Γαλήνεψε τώρα, μέσα στην αιωνιότητα.

*Ο τίτλος δανεισμένος από το ομώνυμο τραγούδι.