ΑΝΤΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ
«ΦΙΛΙΑΣ ΕΝΕΚΕΝ ΚΑΙ ΕΚΤΙΜΗΣΗΣ ΧΑΡΗΝ»
Στον αείμνηστο Τάσο Ζαφείρη.
Χρέος τιμής,
Αιδεσιμότατε, βαρυπενθούσα οικογένεια του εκλιπόντος, συγγενείς και φίλοι.
Χρέος τιμής επαναλαμβάνω και όχι τυπική υποχρέωση αποτελεί η στερνή τούτη λαλιά στη μνήμη του αγαπητού φίλου, του αείμνηστου Τάσου αφού λόγω πανδημίας και ειδικών συνθηκών δεν έγινε κατά την εξόδιο ακολουθία της κηδείας του.
Σήμερα τελείται το 40ήμερο μνημόσυνο ενός απλού, καθημερινού ανθρώπου και ταυτόχρονα ενός σπουδαίου σημαντικού και χαρισματικού συνανθρώπου μας. Το μνημόσυνο του Τάσου Ζαφείρη.
Το λέω αυτό γιατί στη ζωή αυτή στο μάταιο και προσωρινό τούτο κόσμο σπουδαίο δεν είναι μόνο οι μεγαλοσχήμονες με τα υψηλά αξιώματα και τους τίτλους αλλά και αυτοί που με το χαρακτήρα τους, τις αρετές τους και πάνω απ’όλα το μεγαλείο της ψυχής τους κερδίζουν την αναγνώριση, την εκτίμηση το σεβασμό, την αγάπη και τη φιλία όλων.
Ένας από αυτούς ήταν και ο εκλιπών. Ενάρετος άνθρωπος!! Εργατικός και τίμιος, μετριόφρων και μετριοπαθής, καλοσυνάτος και ευγενικός, έντιμος και ειλικρινής, δοτικός και γαλαντόμος, ελεήμων και φιλάνθρωπος.
Άριστος οικογενειάρχης!! Υπόδειγμα συζύγου, πατέρα και παππού με ηθικές αρχές, πρότυπο ακεραιότητας χαρακτήρα, παράδειγμα προς μίμηση.
Στη ζωή του πορεύτηκε το δρόμο της τιμής, της αρετής και της αξιοπρέπειας. Θυμάμαι και αναπολώ την πρώτη μας γνωριμία. Είμαι νεοδιόριστος στο χωριό το 6θέσιο τότε δημοτικό σχολείο Αραχναίου. Είναι βροχερό πρωινό του φθινοπώρου. Διόρθωνα τα γραπτά των μαθητών. Σε μια στιγμή σηκώνω τα μάτια μου και τον είδα. Ευθυτενής, στητός και ολόρθος. Μου συστήθηκε. Δεν θυμάμαι αν συγκράτησα το όνομά του. Το μυαλό μου ταξίδευε στο Νίκο Καζαντζάκη που ο πατέρας του ο καπεταν Μιχάλης τον πήγε στο σχολείο και είπε το δάσκαλο : «Το κρέας δικό σου, τα κόκκαλα δικά μου.», για να τονίσει να είναι πολύ αυστηρός. Κάτι ανάλογο σκέφτηκα θα ακούσω. Αντί αυτού άκουσα κάτι που με εντυπωσίασε. «Δάσκαλε, θέλω πάνω από όλα τα παιδιά μου να γίνουν καλοί άνθρωποι».
Η επιθυμία του έγινε πραγματικότητα. Τα παιδιά με τη καθοδήγηση του πατέρα και της μητέρας, άνοιξαν τα φτερά τους και χαίρουν εκτίμησης και αγάπης στην ευρύτερη κοινωνία. Άξια τέκνα λαμπρού πατρός.
Συναντηθήκαμε ξανά και ξανά. Δεθήκαμε, γίναμε φίλοι. Όσο περνούσαν τα χρόνια τόσο η φιλία μας μεγάλωνε. Ειδικά τα τελευταία χρόνια βρισκόμασταν σχεδόν καθημερινά στον φιλόξενο χώρο του γραφείου των συνταξιούχων.
Έφυγες φίλε Τάσο από κοντά μας, αλλά δεν θα ξεχαστείς ποτέ !! Ξέρουμε ότι η άδολη και αγνή ψυχή σου υπερίπταται ανάμεσά μας, αγάλλεται και χαίρει την ώρα του μνημόσυνου στον ιερό αυτό Ναό που τακτικά εκκλησιαζόσουν.
Νομίζω πως εάν σηκώσω τα μάτια μου, θα σε δω κάπου στη μέση. Τώρα η θέση σου παραμένει κενή. Άλλα πολύ μεγαλύτερο κενό, είναι αυτό που αφήνεις στις καρδίες μας.
Βαρύ το πένθος!! Δυσαναπλήρωτη η απώλεια για την αγαπημένη σου σύζυγο, για τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου, τα δισέγγονα σου, που τόσο αγάπησες και σε αγάπησαν.
Αναπαύσου εν ειρήνη.
Προσευχόμαστε για την αιώνια ανάπαυση της ψυχής σου. Μεσίτεψε και εσύ στον πανάγαθο Θεό να στείλει στην οικογένειά σου , υγεία και παραμυθία να είναι η παρηγοριά και σε όλους εμάς το Μέγα έλεος.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκέπασε!!
Αιωνία σου η μνήμη.
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΝΑΥΠΛΙΟΥ
